امامت در لغت: تفاوت میان نسخه‌ها

}}

امامت در لغت به معنای [[پیشوایی]] و در اصطلاح، منصبی است الهی که تمام [[شئون]] والا و [[فضایل]] را دربردارد؛ جز [[نبوت]] و آنچه لازمه آن است. [[امامت]] منصب‌ و مقا‌می‌ [[الهی]] است که از سوی [[خداوند]] به بعضی [[انسان‌های پاک]] و [[دانا]] و [[شایسته]] داده می‌شود که [[مردم]] را به [[راه خدا]] [[هدایت]] کنند. [[امامت]] در معنای خاص، عبارت است از [[رهبری جامعه]] بشری به عنوان [[جانشینی پیامبر]] الهی.

==معنای لغوی==