رحمت در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

{{متن قرآن|وَرَحْمَتُ رَبِّكَ خَيْرٌ مِّمَّا يَجْمَعُونَ }}<ref> و بخشایش پروردگارت از آنچه آنان فراهم می‌آورند بهتر است؛ سوره زخرف، آیه:۳۲.</ref><ref>کشف الاسرار، ج ۱، ص ۲۱۷.</ref> و {{متن قرآن|قُلْ بِفَضْلِ اللَّهِ وَبِرَحْمَتِهِ فَبِذَلِكَ فَلْيَفْرَحُواْ هُوَ خَيْرٌ مِّمَّا يَجْمَعُونَ}}<ref> بگو: به بخشش خداوند و به بخشایش وی- آری، به آن- باید شاد گردند، این از آنچه فراهم می‌آورند بهتر است؛ سوره یونس، آیه:۵۸.</ref><ref>جامع البیان، ج ۱۱، ص ۸۷ - ۸۸؛ کشف الاسرار، ج ۱، ص ۲۱۷.</ref> به [[اسلام]] [[تفسیر]] شده است<ref>کشف الاسرار، ج ۱، ص ۲۱۷.</ref> به احتمالی، مراد از [[رحمت]] در [[آیه]]: {{متن قرآن|يُدْخِلُ مَن يَشَاء فِي رَحْمَتِهِ }}<ref> هر کس را که بخواهد در بخشایش خویش درمی‌آورد؛ سوره شوری، آیه:۸.</ref> [[هدایت]] [[انسان]] به [[ایمان]] است<ref>ارشاد الاذهان، ص ۴۸۹.</ref>، چنان‌که مراد از [[رحمت]] در [[آیات]] {{متن قرآن|قَالَ يَا قَوْمِ أَرَأَيْتُمْ إِن كُنتُ عَلَى بَيِّنَةٍ مِّن رَّبِّيَ وَآتَانِي رَحْمَةً مِّنْ عِندِهِ فَعُمِّيَتْ عَلَيْكُمْ أَنُلْزِمُكُمُوهَا وَأَنتُمْ لَهَا كَارِهُونَ}}<ref> گفت: ای قوم من! به من بگویید اگر من برهانی از پروردگارم داشته باشم و به من بخشایشی از سوی خویش داده باشد که از چشم شما پنهان گردانده باشند آیا می‌توانیم شما را به (قبول) آن وا داریم در حالی که شما آن را ناپسند می‌دارید؟؛ سوره هود، آیه:۲۸.</ref> و {{متن قرآن|قَالَ يَا قَوْمِ أَرَأَيْتُمْ إِن كُنتُ عَلَى بَيِّنَةً مِّن رَّبِّي وَآتَانِي مِنْهُ رَحْمَةً فَمَن يَنصُرُنِي مِنَ اللَّهِ إِنْ عَصَيْتُهُ فَمَا تَزِيدُونَنِي غَيْرَ تَخْسِيرٍ }}<ref> گفت: ای قوم من! مرا خبر دهید اگر برهانی از پروردگار خود داشته باشم و او از نزد خویش بخشایشی به من ارزانی داشته باشد، چه کسی مرا در برابر خداوند چنانچه با او نافرمانی کنم، یاری خواهد کرد؟! پس شما جز زیان، بر من نمی‌افزایید؛ سوره هود، آیه:۶۳.</ref><ref>الوجوه والنظائر، ص ۳۶۱؛ کشف الاسرار، ج ۲، ص ۶۸۴.</ref>[[ایمان]] است. به فرموده [[امام عسکری]]{{ع}}<ref>البرهان، ج ۱، ص ۲۹۹.</ref> به [[رحمت]] در [[آیه]] ۱۰۵ بقره/۲ [[توفیق]] [[اسلام]] و [[موالات]] [[محمد]]{{صل}} و [[علی]]{{ع}} است<ref>[[محمد صادق صالحی‌منش|صالحی‌منش، محمد صادق]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱۳ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۱۳، ص۵۴۴- ۵۸۰.</ref>.

[[همراهی]] نام‌های تواب و [[رحیم]] در [[آیات]] متعدد: {{متن قرآن|أَلَمْ يَعْلَمُواْ أَنَّ اللَّهَ هُوَ يَقْبَلُ التَّوْبَةَ عَنْ عِبَادِهِ وَيَأْخُذُ الصَّدَقَاتِ وَأَنَّ اللَّهَ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ }}<ref> آیا ندانسته‌اند: خداوند است که از بندگانش توبه را می‌پذیرد و زکات‌ها را دریافت می‌دارد و خداوند است که توبه‌پذیر بخشاینده است؟!؛ سوره توبه، آیه:۱۰۴.</ref> می‌نمایاند که [[قبول توبه]] از مظاهر [[رحمت خاص الهی]] است<ref>انوار درخشان، ج ۱، ص ۳۵۳-۳۵۴.</ref> در [[آیه]] {{متن قرآن|ثُمَّ إِنَّ رَبَّكَ لِلَّذِينَ عَمِلُواْ السُّوءَ بِجَهَالَةٍ ثُمَّ تَابُواْ مِن بَعْدِ ذَلِكَ وَأَصْلَحُواْ إِنَّ رَبَّكَ مِن بَعْدِهَا لَغَفُورٌ رَّحِيمٌ }}<ref> سپس بی‌گمان پروردگارت نسبت به کسانی که از سر نادانی کار بد انجام داده‌اند آنگاه پس از آن توبه کرده و به راه آمده‌اند آمرزنده‌ای  بخشاینده است؛ سوره نحل، آیه:۱۱۹.</ref>. نخست [[توبه]]، به [[اصلاح]] [[مقید]] شده و سپس در پایان، [[ضمیر]] تنها به [[توبه]] برمی‌گردد، زیرا تقیید [[توبه]] به [[اصلاح]]، برای آن است که [[اصلاح]] پس از [[توبه]]، نشان [[حقیقی]] بودن [[توبه]] است؛ و شمول [[مغفرت]] و [[رحمت]]، از آثار چنین توبه‌ای است<ref>المیزان، ج ۱۲، ص ۳۶۷.</ref>.