حجت الهی بودن امام: تفاوت میان نسخه‌ها

در معنای واژۀ "بریّه" راغب اصفهانی این گونه می‌گوید: {{عربی|"البريّة: الخلق‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}<ref>المفردات فی غریب القرآن، ص۴۵.</ref>. اما معلوم است که مطلق [[خلق]] مراد نیست؛ بلکه خلقی که نیاز به حجّت دارد، یعنی خلایقِ دارای نفس از [[ملائکه]]، انس و [[جن]]. "بریّه"، هم به خوبی متّصف می‌شود هم به [[بدی]]. در [[قرآن کریم]] می‌فرماید: {{متن قرآن|أُوْلَئِكَ هُمْ خَيْرُ الْبَرِيَّةِ}}<ref> بهترین آفریدگانند؛ سوره بینه، آیه۷.</ref>، {{متن قرآن|أُوْلَئِكَ هُمْ شَرُّ الْبَرِيَّةِ}}<ref>آنانند که بدترین آفریدگانند؛ سوره بینه، آیه۶.</ref>. پس این کلمه در این جا از جهتی مقیّد است و از جهتی مطلق. بنابراین، خداوند متعال ائمه{{عم}} را بین خود و خلق خود اعمّ از خلایق خوب و بد حجّت قرار داده تا همۀ آنهایی که به [[راهنمایی]] نیاز دارند، راهنمایی شوند و بر همه [[اتمام حجّت]] شده باشد. خداوند متعال [[آدمیان]] را خلق کرد و این [[خلقت]] [[بی‌هدف]] که نیست. [[هدف]]، کمال است که باید همۀ افراد [[بشر]] برای رسیدن به این هدف حرکت کنند که خداوند متعال بشر را برای آن خلق کرد. این راهی را که بشر باید طی کند؛ همان راهی است که از آن به [[صراط مستقیم]] تعبیر می‌شود. [[انسان]] باید در این راه گام بردارد تا به مقصد برسد، و حرکت در این راه البتّه به دلیل و [[راهنما]] نیاز دارد که:

#'''ثانیاً''' بر فرض این که انسان در طریق مستقیم حرکت می‌کند و راه منحرفی را طی نمی‌کند، امّا اگر در این مسیر گرفتار مشکلی شد و چیزی [[سدّ]] راه او قرار گرفت، باید بداند چگونه [[رفتار]] کند. پس انسان هم در اصل در این راه به راهنما نیاز دارد و هم در استمرار این حرکت. به سخن دیگر، این حرکت هم در حدوث و هم در بقاء به دلیل و راهنما نیاز دارد. از این رو در فرازهای پیشین خواندیم:{{عربی|"وَ الْأَدِلَّاءِ عَلَى‏ مَرَضَاتِ‏ اللَّهِ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}.