ابوموسی اشعری در نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

| صحابی            =  

| راوی از معصوم    = [[امام علی]]{{ع}} <ref>الفقیه جلد ۴ حدیث ۴۴۷؛ التهذیب جلد ۱٠ حدیث ۱۱۶۸</ref>

| اعتبار            = ليس براو، خبيث، دجال

| موضوع روایات      =

نقش [[ابوموسی]] در جریان [[جنگ صفین]] و ماجرای [[حکمیّت]]، نقشی مهم است. او با وجود هشدار بزرگانی چون [[عبدالله ابن عباس]] و [[مالک اشتر]]، [[فریب]] [[عمروعاص]] را خورد و زمینه‌های استقرار [[حکومت]] [[بنی‌امیه]] را فراهم ساخت. [[امام علی]]{{ع}} پس از این ماجرا در خطبه‌ای حکمین را مورد [[نکوهش]] قرار می‌دهد: مردمی هستند [[درشت‌خوی]] و [[رذل]] و [[پست]]، بردگانی فرومایه‌اند، هر یک از سویی گرد آمده و از جایی برچیده شده، کسانی‌که هنوز باید [[دین]] خود را فراگیرند و به [[آداب]] آن آشنا شوند، [[تعلیم]] دهند و در [[کارها]] آزموده شوند. کسی بر آنان [[سرپرستی]] یابد و دستشان بگیرد. نه از مهاجران‌اند و نه از [[انصار]] و نه از آنان که در [[مدینه]] جای داشتند و بر [[ایمان]] [[استوار]] بودند. بدانید که [[شامیان]] کسی را به [[داوری]] [[اختیار]] کردند که به آنچه [[دوست]] دارند از همه نزدیک‌تر بود و شما کسی را برگزیدید که به آنچه ناخوش دارید از همه نزدیک‌تر، به‌یاد آرید [[عبدالله بن قیس]] را که دیروز می‌گفت این [[فتنه]] است، پس زه کمان‌های خود را بگشایید و شمشیرها را در نیام کنید. اگر راست می‌گفته، پس در آمدنش به نزد ما، بی‌آن‌که مجبورش کرده باشند، [[خطا]] کرده و اگر [[دروغ]] می‌گفته، [[تهمت]] در [[حق]] او رواست<ref>{{متن حدیث|جُفَاةٌ طَغَامٌ، وَ عَبِيدٌ أَقْزَامٌ، جُمِعُوا مِنْ كُلِّ أَوْبٍ، وَ تُلُقِّطُوا مِنْ كُلِّ شَوْبٍ، مِمَّنْ يَنْبَغِي أَنْ يُفَقَّهَ وَ يُؤَدَّبَ، وَ يُعَلَّمَ وَ يُدَرَّبَ، وَ يُوَلَّى عَلَيْهِ، وَ يُؤْخَذَ عَلَى يَدَيْهِ. لَيْسُوا مِنَ اَلْمُهَاجِرِينَ وَ اَلْأَنْصَارِ وَ لاَ مِنَ اَلَّذِينَ تَبَوَّؤُا اَلدّٰارَ وَ اَلْإِيمٰانَ أَلاَ وَ إِنَّ اَلْقَوْمَ اِخْتَارُوا لِأَنْفُسِهِمْ أَقْرَبَ اَلْقَوْمِ مِمَّا تُحِبُّونَ وَ إِنَّكُمُ اِخْتَرْتُمْ لِأَنْفُسِكُمْ أَقْرَبَ اَلْقَوْمِ مِمَّا تَكْرَهُونَ وَ إِنَّمَا عَهْدُكُمْ بِعَبْدِ اَللَّهِ بْنِ قَيْسٍ بِالْأَمْسِ يَقُولُ إِنَّهَا فِتْنَةٌ}}؛ نهج البلاغه، خطبه ۲۳۸.</ref>

[[امام]] در [[نامه]] دیگری در پاسخ [[ابوموسی اشعری]] درباره حکمین می‌نویسد: "بسیاری از [[مردم]] از بهره زیادی که ممکن بود (در اثر [[تهذیب نفس]] در [[آخرت]] نصیب آنها گردد) بازماندند. به [[دنیا]] روی آوردند و از سر [[هوای نفس]] [[سخن]] گفتند و این کار باعث [[تعجب]] من گردیده که اقوامی [[خودپسند]] در آن گرد آمده‌اند من می‌خواهم زخم درون آنها را مداوا کنم؛ چراکه می‌ترسم مزمن و غیر قابل علاج گردد. بدان که هیچ کس نیست که نسبت به [[وحدت]] و [[اتحاد]] [[امت]] محمد از من حریص‌تر و علاقه‌اش به آن از من بیشتر باشد. من در این کار [[پاداش نیک]] و سرانجام [[شایسته]] از [[خدا]] میطلبم و به آنچه [[تعهد]] کرده‌ام من [[وفا]] دارم هر چند تو از آن [[شایستگی]] که به هنگام رفتن از نزد من داشتی، [[تغییر]] پیدا کرده باشی.

:ای ابوموسی، [[فریب]] خوردی، چه پیرمردی سطحی اندیش و خفته [[دل]] و [[ناآگاه]] بودی؟ ما از بدگمانی‌هایی که بر تو میرفت به [[نجوا]] سخن می‌‌گفتیم ولی تو خود [[صحت]] آن بدگمانی‎ها را آشکار ساختی پشیمان دست [[ندامت]] به دندان گزد ولی این انگشت به دندان گزیدن تو را چه سودی دهد؟.

==دیدگاه ابن ابی الحدید درباره ابوموسی==

باز ابن ابی الحدید از «[[سوید بن غفله]]» [[روایت]] کرده که گفت: با ابوموسی در کنار [[فرات]] هنگام [[خلافت عثمان]] بودیم که برای من خبری از پیامبر{{صل}} نقل کرد گفت از پیامبر{{صل}} شنیدم که [[بنی اسرائیل]] باهم [[اختلاف]] کردند این اختلاف در میان آنها همچنان ادامه داشت تا اینکه دو داور [[گمراه]] که هم خود گمراه بودند و هم [[تابعان]] آنها برای [[اصلاح]] [[انتخاب]] کردند. سرانجام [[امت]] من نیز این چنین خواهد شد آنها دو داور گمراه را برای اصلاح انتخاب خواهند کرد. [[سوید]] می‌گوید: به [[ابوموسی]] گفتم: مبادا تو یکی از آن دو باشی، او پیراهنش را درآورد افکند و گفت این چنین از آن [[بیزاری]] خواهم کرد.

==سرانجام ابوموسی==

== منابع ==

{{منابع}}

{{پایان منابع}}