امامت امام حسین در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

پس از [[شهادت]] [[امیرمؤمنان]] در مدت ده سال [[امامت]] برادرش، همیشه در کنار و مدافع او بود<ref>مجلسی، محمد باقر، بحارالأنوار، ج۴۴، ص۲۰۰؛ اربلی، ابن ابوالفتح، کشف الغمة، ج۲، ص۲۵۰.</ref> و پس از [[شهادت امام حسن]]{{ع}} ده سال [[امامت]] آن [[حضرت]] در دوران [[حکومت]] [[معاویه]] سپری گردید<ref>مجلسی، محمدباقر، بحارالأنوار، ج۴۴، ص۲۰۰؛ بحرانی، عبدالله، العوالم، ص۳۲۸.</ref>.<ref>[[رحمت الله ضیائی ارزگانی|ضیائی ارزگانی، رحمت الله]]، [[ امامت امام حسین (مقاله)|امامت امام حسین]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی]]، ج۱، ص ۴۳۱.</ref>

#[[روایت]] [[متواتر]] از [[پیامبر اسلام]]{{صل}} خطاب به [[امام حسین]]{{ع}} که فرموده است: {{متن حدیث|هذا إمام ابن إمام أخو إمام ابو أئمة التسعة تاسعهم قائمهم}}<ref>ابن بابویه، محمد بن علی، خصال، ص۴۷۵؛ خزاز قمی، علی بن محمد، کفایة الأثر، ص۳۸؛ طوسی، محمد بن حسن، الرسائل العشر، ص۹۸.</ref>. ابوسعید خدری از [[رسول خدا]] {{صل}} [[نقل]] کرده که خطاب به [[امام حسین]] {{ع}} فرمود: {{متن حدیث|یا حسین أنت الإمام ابن الإمام تسعة من ولدک أئمة أبرار تاسعهم قائهم}}. پس از آن، [[حضرت]] در پاسخ به سؤال از تعداد [[امامان]] فرمود: {{متن حدیث|اثنا عشر تسعة من صلب الحسین}}<ref>کفایة الأثر فی النص علی الأئمة عشر، ص ۳۰.</ref>. [[سلمان فارسی]] می‌گوید: خدمت [[رسول خدا]] {{صل}} رسیدم دیدم [[حسین بن علی]] در دامان آن [[حضرت]] نشسته بود و [[پیامبر]] {{صل}} او را می‌بوسید و ‌فرمود: {{متن حدیث|أنت سید، أنت إمام ابن إمام أبو ائمة، أنت حجة الله ابن حجته، و أبو حجج تسعة من صلبک، تاسعهم قائمهم}}<ref>الإمامة و التبصرة من الحیرة، ص ۱۱۰ و عیون اخبار الرضا، ج ۱، ص ۵۲.</ref>. همچنین روایتی که [[جابر بن عبدالله انصاری]] از مصداق [[اولی الأمر]] از [[پیامبر اکرم]]{{صل}} پرسید و [[حضرت]] در جواب فرمود: {{متن حدیث|...هُمْ خُلَفَائِي يَا جَابِرُ وَ أَوْلِيَاءُ الْأَمْرِ بَعْدِي أَوَّلُهُمْ أَخِي عَلِيٌّ ثُمَّ بَعْدَهُ وَلَدُهُ الْحَسَنُ ثُمَّ الْحُسَيْنُ...}}<ref>ابن بابویه، محمد بن علی، کمال الدین، ص۲۵۳؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالأنوار، ج۲۳، ص۲۸۹.</ref> و نیز در روایتی [[پیامبر]]{{صل}} با اشاره به [[امام حسن]] و [[حسین]] فرمود: این دو [[فرزند من]] دو [[امام]] هستند بپاخیزند و [[جنگ]] کنند یا بنشینند و دست از [[حق]] خود بازداشته و [[صلح]] کنند<ref>{{متن حدیث|ابْنَايَ هَذَانِ إِمَامَانِ قَامَا أَوْ قَعَدَا}}؛ مفید، محمد بن محمد، ارشاد، ج۲، ص۲۷.</ref>. [[أصبغ بن نباتة]] می‌گوید: روزی [[علی]] {{ع}} دست [[حسن]] {{ع}} را گرفته و بر ما وارد شد و می‌گفت: روزی [[رسول خدا]] {{صل}} دست مرا بدین گونه گرفته بود و بر جمعیّت ما درآمد و می‌گفت: {{متن حدیث|خیر الخلق بعدی و سیدهم أخی هذا و هو إمام کل مسلم و مولی کل مؤمن بعد وفاتی}}؛ [[بهترین]] خلایق و سرور ایشان پس از من این برادرم است و او [[امام]] هر مسلمانی و مولای هر [[مؤمن]] پس از [[وفات]] من است، آنگاه [[امیرالمومنین]] {{ع}} فرمود: من می‌گویم: {{متن حدیث|خیر الخلق بعدی و سیدهم ابنی هذا و هو إمام کل مؤمن و مولی بعد وفاتی ألا و إنه سیظلم بعدی کما ظلمت بعد رسول الله {{صل}}  و خیر الخلق و سیدهم بعد الحسن ابنی أخوه الحسین المظلوم بعد أخیه المقتول فی أرض کربلاء أما إنه و أصحابه من سادة الشهداء یوم القیامة و من بعد الحسین تسعة من صلبه خلفاء الله فی أرضه و حججه علی عباده و أمناؤه علی وحیه و أئمة المسلمین و قادة المؤمنین و سادة المتقین تاسعهم القائم الذی یملأ الله عزوجل به الأرض نورا بعد ظلمتها و عدلا بعد جورها و علما بعد جهلها}}.<ref>کمال الدین و تمام النعمة، ج ۱، ص ۲۵۹ بهترین خلایق و سرور ایشان پس از من این فرزندم است و او امام و مولای هر مؤمن پس از وفات من است، بدانید که به او ستم می‌شود همچنان که پس از رسول خدا {{صل}} به من ستم شد، و پس از فرزندم حسن، بهترین خلایق و سرور ایشان برادرش حسین مظلوم است که در سرزمین کربلا کشته می‌شود، بدانید که او و اصحابش از سروران شهداء در روز قیامت هستند، و پس از حسین نه تن از صلب او خلفای خدا در زمین و حجت‌های او بر بندگانش و امناء او بر وحیش می‌باشند که امامت مسلمین و رهبری مؤمنین و سروری متقین با ایشان است و نهمین آنان قائم است که خدای تعالی به واسطه او زمین را نورانی می‌کند از آن پس که از ظلمت آکنده باشد و از عدل و علم پر می‌کند بعد از آنکه از ستم و جهل پر شده بود.</ref>. [[امام صادق]] {{ع}} از پدرانش از [[امام حسین]] [[نقل]] [[روایت]] می کند از علی {{ع}} در معنی این کلام رسول خدا {{صل}} که «من دو شیء نفیس در میان شما نهادم کتاب خدا و عترتم» پرسیدند عترت چه کسانی هستند؟ فرمود: من و حسن و حسین و ائمه نه‌گانه که از فرزندان حسین هستند و نهمین آنها مهدی و قائم آنهاست از کتاب خدا جدا نشوند و کتاب خدا نیز از آنها جدا نشود تا آنکه بر رسول خدا {{صل}} در حوض کوثر درآیند<ref>{{متن حدیث|سئل أمیرالمؤمنین {{ع}} عن معنی قول رسول الله {{صل}} إنی مخلف فیکم الثقلین کتاب الله و عترتی من العتزة فقال: أنا و الحسن و الحسین و الأئمة التسعة من ولد الحسین تاسعهم مهدیهم و قائمهم لا یفارقون کتاب الله و لا یفارقهم حتی یردوا علی رسول الله {{صل}} حوضه}}؛ کمال الدین و تمام النعمه، ج ۱، ص ۲۴۰..</ref>.<ref>[[رحمت الله ضیائی ارزگانی|ضیائی ارزگانی، رحمت الله]]، [[ امامت امام حسین (مقاله)|امامت امام حسین]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی]]، ج۱، ص ۴۳۳؛ [[عبدالمجید زهادت|زهادت، عبدالمجید]]، [[معارف و عقاید ۵ (کتاب)|معارف و عقاید ۵]]، جلد ۲ ص ۲۷-۲۹.</ref>

#[[اجماع]] از دلایلی است که از سوی برخی از [[متکلمان]] مانند [[فیاض لاهیجی]] بر [[امامت]] [[امام حسین]]{{ع}} مطرح شده است<ref>فیاض لاهیجی، گوهر مراد، ص۵۲۵.</ref>.

#[[ظهور]] [[معجزات]] و خوارق عادات از [[امام حسین]]{{ع}} [[دلیل]] دیگر [[امامت]] آن [[حضرت]] است<ref>اثبات الهدایه، ج۵، ص۲۱۰.</ref>. [[قطب]] راوندی در کتاب الخرائج والجرائح چندین [[معجزه]] برای [[امام حسین]]{{ع}} برشمرده است<ref>قطب راوندی، الخرائج، ص۲۰۱.</ref>.

#گستردگی [[علم]] [[امام حسین]]{{ع}} از [[دلایل]] روشن [[امامت]] آن [[حضرت]] است. [[ائمه اهل بیت]]{{عم}} از هیچ کس کسب [[علم]] نکردند و در عین حال از همه [[مردم]] زمان خود به [[احکام دین]] و حوادث [[جهان]] داناتر بودند و هر مسئله‌ای که از ایشان سؤال می‌شد بی‌درنگ و به [[بهترین]] وجه پاسخ می‌گفتند، بنابراین روشن می‌شود سرچشمه [[علم]] و [[دانش]] آنان [[پیامبر اکرم]]{{صل}} و در نتیجه [[جهان غیب]] بوده است<ref>ابن بابویه، محمد بن علی، کمال الدین، ص۹۱.</ref>.<ref>[[رحمت الله ضیائی ارزگانی|ضیائی ارزگانی، رحمت الله]]، [[ امامت امام حسین (مقاله)|امامت امام حسین]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی]]، ج۱، ص ۴۳۳.</ref>

#[[حکم]] مرتکب کبیره که آیا [[کافر]] است یا [[فاسق]]؟

#'''[[امامت]]:''' از دیگر مباحث [[کلامی]] که در [[سخنان امام حسین]]{{ع}} تصریح شده مبحث [[امامت]] است، آن [[حضرت]] به [[دلیل]] شرط [[طهارت]] در [[امام]]، [[امامت]] را منحصر به [[اهل بیت پیامبر]] می‌داند<ref>مفید، محمد بن محمد، ارشاد، ج۲، ص۷۹.</ref>. [[امام]] خطاب به استاندار [[مدینه]]، خود و [[اهل بیت]]{{عم}} را چنین معرفی می‌کند: "ماییم [[خاندان]] [[نبوت]] و معدن [[رسالت]]، [[خاندان]] ما محل آمد و شد [[فرشتگان]] و محل [[نزول]] [[رحمت خدا]] هستند، [[خدا]] [[اسلام]] را از [[خاندان]] ما شروع و افتتاح کرد. اما [[یزید]] مردی است شراب [[خوار]] که دستش به [[خون]] افراد بی‌گناه آلوده شده، شخصی است که [[حریم]] [[دستورهای الهی]] را درهم می‌شکند و آشکارا مرتکب [[فسق]] و [[فجور]] می‌شود، آیا رواست شخصی همچون من با آن سوابق درخشان با چنین مرد فاسدی [[بیعت]] کند<ref>خوارزمی، موفق بن احمد، مقتل الحسین، ج۱، ص۱۸۴؛ لهوف، ص۱۹؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالأنوار، ج۴۴، ص۳۲۵.</ref>. بنابراین، از نگاه [[امام]]، [[پیشوایی]] [[راستین]] و [[امام]] بر [[حق]] کسی است که از [[خاندان وحی]] و [[نبوت]] باشد و دارای [[طهارت]] و مصون از [[گناه]] و اشتباه<ref>[[رحمت الله ضیائی ارزگانی|ضیائی ارزگانی، رحمت الله]]، [[ امامت امام حسین (مقاله)|امامت امام حسین]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی]]، ج۱، ص ۴۳۳.</ref>.

[[ابن قبه رازی]] [[معتقد]] است [[امام حسن]]{{ع}} به [[دستور]] [[رسول خدا]] [[امام حسین]]{{ع}} را به [[امامت]] [[منصوب]] کرد<ref>ابن قبه رازی رازی، نقض الاشهاد، ص۹۹.</ref>. [[ابن قبه رازی]] به [[نصّ صریح]] [[امام حسن]]{{ع}} بر [[امامت]] [[برادر]] اشاره می‌کند<ref>ابن قبه رازی رازی، نقض الاشهاد، ص۹۶.</ref>.<ref>[[عباس میرزایی|میرزایی، عباس]]، [[ابن قبه رازی (کتاب)| ابن قبه رازی]]، ص۱۹۹.</ref>

#[[پرونده:440259451.jpg|22px]] [[رحمت الله ضیائی ارزگانی|ضیائی ارزگانی، رحمت الله]]، [[امامت امام حسین (مقاله)|امامت امام حسین]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|'''دانشنامه کلام اسلامی''']]

[[رده:امامت امام حسین ]]