اول و آخر در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

| مداخل مرتبط = [[ اول و آخر در قرآن]] - [[ اول و آخر در کلام اسلامی]]

هم ایشان در [[تفسیر آیه]] [[سوره حدید]] و با توجه به جمله پایانی [[آیه]] پیش از آن {{متن قرآن|وَهُوَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ}}<ref>« او بر هر کاری تواناست» سوره مائده، آیه ۱۲۰.</ref> [[معتقد]] است از آنجا که [[قدرت]] مطلقه [[خداوند]] [[مقید]] و محدود نیست، خداوند بر هر چیزی [[قادر]] و تواناست. از همین رو خداوند بر هر چیزی احاطه دارد و بر آن از هر جهت محیط است. به دلیل احاطه همه جانبه [[حق تعالی]] بر اشیاء، هر چیزی که اوّل فرض شود خداوند پیش از آن است و هر چیزی که آخر فرض شود خداوند پس از آن خواهد بود؛ لذا اول و آخر [[واقعی]] خداوند است نه اشیایی که اول یا آخر فرض شده ند. بر همین منوال به دلیل احاطه حق تعالی بر اشیاء، خداوند نسبت به هر چیزی که ظاهر یا [[باطن]] فرض شود ظاهرتر و باطن‌تر است. پس اوّل و آخر و ظاهر و باطن مطلق و نامحدود تنها خداوند است و سایر اشیاء به طور نسبی از این صفات برخوردارند.

#[[پرونده:440259451.jpg|22px]] [[مهدی عزیزان|عزیزان، مهدی]]، [[اول و اخر (مقاله)|مقاله «اول و اخر»]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|'''دانشنامه کلام اسلامی ج۱''']]