ایمان در فقه اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

ایمان به معنای خاصّ یکی از [[فرائض]] و [[واجبات]]، بلکه اصل و رکن آنها است و شرط صحّت و قبولی تمامی عبادت‌ها نیز می‌‏باشد. بر شرط بودن ایمان در صحّت [[عبادات]]، و بطلان عبادات فاقد ایمان ادّعای [[اجماع]] شده است. <ref>جواهر الکلام، ج۱۵، ص:۶۳</ref>[[ایمان]] در [[مرجع تقلید]]،<ref>العروة الوثقی، ج۱، ص:۹</ref> [[امام جماعت]]<ref>العروة الوثقی، ج۱، ص:۷۹۷</ref> و [[جمعه]]،<ref>جواهرالکلام، ج۱۱، ص:۲۹۶</ref> مستحقّ [[زکات]]<ref>جواهرالکلام، ج۱۵، ص:۳۷۸</ref> و [[خمس]]،<ref>جواهرالکلام، ج۱۶، ص:۱۱۵</ref> [[قاضی]]،<ref>جواهرالکلام، ج۱۲، ص:۴۰</ref>[[شاهد]]، <ref>جواهرالکلام، ج۴۱، ص:۱۶</ref> و تقسیم کننده [[اموال]] که از جانب [[حاکم شرع]] [[نصب]] شده، <ref>العروة الوثقی، ج۴۰، ص:۳۲۷</ref> شرط است. بسیاری از [[فقیهان]] در [[مؤذّن]] [[جماعت]] <ref>العروة الوثقی، ج۱، ص:۶۰۸</ref> و [[نایب]] در [[حج]] <ref>العروة الوثقی، ج۲، ص:۵۰۴</ref> نیز تصریح به شرط بودن ایمان کرده‏‌اند.

==منابع وابسته==