ایمان در لغت: تفاوت میان نسخه‌ها

ایمان در لغت (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۲:۴۳

۳ بایت اضافه‌شده ، ‏۱۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۲

جز

وظیفهٔ شمارهٔ ۲

دیداریویکی‌متن

HeydariBot

۱۱۸٬۲۸۱

ویرایش

@@ خط ۸: / خط ۸: @@
 ==مقدمه==
-*[[ایمان]]: [[تصدیق]]<ref>خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۸، ص۳۸۹.</ref>، جای‌ گرفتن [[اعتقاد]] در [[قلب]]<ref>سید محمد حسین طباطبایی، المیزان، ج۱، ص۴۵.</ref>، سخن کسی را [[باور]] کردن<ref>بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۲۵.</ref>. [[ایمان]] از ریشه "أمنْ" به این [[حقیقت]] اشاره دارد که [[مؤمن]] با [[اعتقاد قلبی]] خود از [[شک]] و [[شبهه]] که آفت [[اعتقاد]] است، در [[امان]] می‌ماند.
+* [[ایمان]]: [[تصدیق]]<ref>خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۸، ص۳۸۹.</ref>، جای‌ گرفتن [[اعتقاد]] در [[قلب]]<ref>سید محمد حسین طباطبایی، المیزان، ج۱، ص۴۵.</ref>، سخن کسی را [[باور]] کردن<ref>بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۲۵.</ref>. [[ایمان]] از ریشه "أمنْ" به این [[حقیقت]] اشاره دارد که [[مؤمن]] با [[اعتقاد قلبی]] خود از [[شک]] و [[شبهه]] که آفت [[اعتقاد]] است، در [[امان]] می‌ماند.
 *واژه "[[ایمان]]" مصدر باب [[افعال]] از ماده "ا، م، ن" است. اَمن در برابر [[ترس]] و [[امانت]] در برابر [[خیانت]] و همچنین "[[ایمان]]" در مقابل [[کفر]] آمده است<ref>لسان العرب، ج۱، ص۲۲۳.</ref>. همچنین، [[ایمان]] به معنای [[تصدیق]]، [[امنیت]] و [[آرامش]] و نیز، رفع [[خوف]] و [[وحشت]] استعمال شده است<ref>التحقیق، ج۱، ص۱۶۳ و ۱۶۴؛ العین، ج۸، ص۳۸۹.</ref>.
-*[[ایمان]] در لغت به معنای [[آرامش]] و [[اطمینان]] [[قلب]] و نبود [[ترس]] است، همچنین به معنای [[تصدیق]] کردن هم آمده است<ref>کتاب العین: ص ۵۶.</ref><ref>[[سید محمد عالمی|عالمی، سید محمد]]، [[ایمان - عالمی (مقاله)|مقاله «ایمان»]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی ج۱]]، ص ۵۶۹-۵۸۵.</ref>
+* [[ایمان]] در لغت به معنای [[آرامش]] و [[اطمینان]] [[قلب]] و نبود [[ترس]] است، همچنین به معنای [[تصدیق]] کردن هم آمده است<ref>کتاب العین: ص ۵۶.</ref><ref>[[سید محمد عالمی|عالمی، سید محمد]]، [[ایمان - عالمی (مقاله)|مقاله «ایمان»]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی ج۱]]، ص ۵۶۹-۵۸۵.</ref>
 ==ایمان==
-«[[ایمان]]» در لغت به معنای [[تصدیق]] است<ref> {{عربی|الْإِيمَانُ: التصديق نفسه‌}}؛ (کتاب العین، ص۱۰۸).</ref>. [[اهل]] نظر برای ایمان، تعاریفی ذکر کرده‌اند که میان آنها وجوه مشترکی هست؛ مانند «حالتی [[قلبی]] و [[روانی]] که در اثر دانستن یک مفهوم و [[گرایش]] به آن حاصل می‌شود و با شدت و [[ضعف]] هریک از این دو عامل، کمال و [[نقص]] می‌پذیرد»<ref>آموزش عقاید، ج۳، ص۱۲۷.</ref> و «پیوندی که میان نفس و متعلق [[علم]] آن حاصل می‌شود»<ref>جوادی آملی، عبدالله، رحیق مختوم، ج۱، بخش ۱، ص۱۵۴ و ۱۵۷؛ همو، شناخت‌شناسی در قرآن، ص۲۷۱؛ همو، تبیین براهین اثبات خدا، ص۷۶ و ۱۱۶؛ همو، مراحل اخلاقی در قرآن، ص۳۴۸-۳۴۹.</ref>. پس ایمان بر دو رکن [[استوار]] است: علم و گرایش<ref>ر.ک: مطهری، مرتضی، انسان کامل، ص۱۵۶؛ آموزش عقاید، ج۳، ص۱۲۷ و ۱۲۸.</ref>. ایمان تنها گرایش و [[تسلیم]] نیست، بلکه مستلزم علم و [[آگاهی]] نیز هست. علم، محصول پیوندی است که در حوزه نفس، میان موضوع و محمول یک قضیه برقرار می‌شود. [[انسان]] تا هنگامی که از محتوای یک قضیه [[آگاه]] نباشد، نمی‌تواند به آن ایمان بیاورد. از این رو، علم را شرط لازم برای حصول ایمان دانسته‌اند<ref>ر.ک: مصباح یزدی، محمدتقی، اخلاق در قرآن، ج۱، ص۲۲۳.</ref>.<ref>[[سعید بهشتی|بهشتی، سعید]]، [[تربیت عقلانی (مقاله)| مقاله «تربیت عقلانی»]]، [[دانشنامه امام علی ج۴ (کتاب)|دانشنامه امام علی]]، ج۴، ص ۱۷۸.</ref>
+«[[ایمان]]» در لغت به معنای [[تصدیق]] است<ref> {{عربی|الْإِيمَانُ: التصديق نفسه‌}}؛ (کتاب العین، ص۱۰۸).</ref>. [[اهل]] نظر برای ایمان، تعاریفی ذکر کرده‌اند که میان آنها وجوه مشترکی هست؛ مانند «حالتی [[قلبی]] و [[روانی]] که در اثر دانستن یک مفهوم و [[گرایش]] به آن حاصل می‌شود و با شدت و [[ضعف]] هریک از این دو عامل، کمال و [[نقص]] می‌پذیرد»<ref>آموزش عقاید، ج۳، ص۱۲۷.</ref> و «پیوندی که میان نفس و متعلق [[علم]] آن حاصل می‌شود»<ref>جوادی آملی، عبدالله، رحیق مختوم، ج۱، بخش ۱، ص۱۵۴ و ۱۵۷؛ همو، شناخت‌شناسی در قرآن، ص۲۷۱؛ همو، تبیین براهین اثبات خدا، ص۷۶ و ۱۱۶؛ همو، مراحل اخلاقی در قرآن، ص۳۴۸-۳۴۹.</ref>. پس ایمان بر دو رکن [[استوار]] است: علم و گرایش<ref>ر.ک: مطهری، مرتضی، انسان کامل، ص۱۵۶؛ آموزش عقاید، ج۳، ص۱۲۷ و ۱۲۸.</ref>. ایمان تنها گرایش و [[تسلیم]] نیست، بلکه مستلزم علم و [[آگاهی]] نیز هست. علم، محصول پیوندی است که در حوزه نفس، میان موضوع و محمول یک قضیه برقرار می‌شود. [[انسان]] تا هنگامی که از محتوای یک قضیه [[آگاه]] نباشد، نمی‌تواند به آن ایمان بیاورد. از این رو، علم را شرط لازم برای حصول ایمان دانسته‌اند<ref>ر.ک: مصباح یزدی، محمدتقی، اخلاق در قرآن، ج۱، ص۲۲۳.</ref><ref>[[سعید بهشتی|بهشتی، سعید]]، [[تربیت عقلانی (مقاله)| مقاله «تربیت عقلانی»]]، [[دانشنامه امام علی ج۴ (کتاب)|دانشنامه امام علی]]، ج۴، ص ۱۷۸.</ref>
 == منابع ==
 {{منابع}}
-#[[پرونده:440259451.jpg|22px]] [[سید محمد عالمی|عالمی، سید محمد]]، [[ایمان - عالمی (مقاله)|مقاله «ایمان»]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|'''دانشنامه کلام اسلامی ج۱''']]
+# [[پرونده:440259451.jpg|22px]] [[سید محمد عالمی|عالمی، سید محمد]]، [[ایمان - عالمی (مقاله)|مقاله «ایمان»]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|'''دانشنامه کلام اسلامی ج۱''']]
-#[[پرونده:1368102.jpg|22px]] [[سعید بهشتی|بهشتی، سعید]]، [[تربیت عقلانی (مقاله)| مقاله «تربیت عقلانی»]]، [[دانشنامه امام علی ج۴ (کتاب)|'''دانشنامه امام علی ج۴''']]
+# [[پرونده:1368102.jpg|22px]] [[سعید بهشتی|بهشتی، سعید]]، [[تربیت عقلانی (مقاله)| مقاله «تربیت عقلانی»]]، [[دانشنامه امام علی ج۴ (کتاب)|'''دانشنامه امام علی ج۴''']]
 {{پایان منابع}}