مهره در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

ازدیان از [[قبایل]] معروف ساکن در [[بصره]] بودند. پس از [[صفین]] و با [[ظهور]] [[افکار]] [[خارجیگری]]، این [[اندیشه]] به سرعت در بین [[مردم]] بخصوص [[قبیله ازد]] و [[تمیم]] [[رشد]] کرد به طوری که بخش اعظمی از سران [[خوارج بصره]] را قبیله ازد به خود اختصاص داده بود. پس از [[جنگ نهروان]] و به عبارت صحیح‌تر پس از [[شهادت علی]]{{ع}} که [[یاران]] او و همچنین [[مخالفان]] و معترضان از [[خوارج]] پراکنده شده به دیار خویش رفتند، بصره و [[کوفه]] بیش از سایر [[شهرها]] خوارج را در خود پذیرا شدند؛ زیرا این دو [[شهر]] از مراکز اصلی استقرار قبائل به‌ویژه [[ازد]] و تمیم بود. از آنجا که ازدیان بصره غالباً ازدیانی بودند که در سده نخست هجری از عمان به این شهر کوچ کرده بودند از این رو بین ازد عمان و ازد بصره بواسطه این [[قرابت]] و [[خویشاوندی]]، پیوند و [[ارتباط]] وثیقی [[حاکم]] بود. [[ارتباط]] میان این [[خویشاوندان]]، موجب رفت و آمد میان آنان و [[یاری]] و [[حمایت]] از همدیگر و در نتیجه نقل و انتقال [[عقائد]] و افکارشان به یکدیگر می‌گردید. و چون عمده بزرگان و روسای [[بصره]] مانند [[جابر بن زید]]، [[مختار بن عوف]]، [[بلج بن عقبه]]، [[صحار عبدی]]، [[خلال بن عطیه]]، [[ربیع بن حبیب]] و [[اباسفیان محبوب بن رحیل]]، [[ازدی]] و عمانی‌الاصل بوده‌اند، [[افکار]] خارجی [[اباضی]] به سرعت در عمان گسترش یافت و این منطقه به یکی از مهمترین پایگاه‌های [[فرقه اباضی]] بدل گشت.<ref> ر. ک. مجله پژوهش‌های تاریخی ایران و اسلام، مقاله تبیین زمینه‌ها و علل شکل‌گیری و تداوم مذهب اباضیه در عمان، تألیف مصطفی پیرمرادیان، فرشته بوسعیدی، زهرا حسین هاشمی.</ref> در پی این امر و بواسطه [[روابط]] تنگاتنگی که بین مهری‌ها و [[مردم]] عمان [[حاکم]] بود رفته رفته مهری‌ها هم بمانند بسیاری از [[مردمان]] عمان، [[آیین]] خارجی پذیرفتند و به [[فرقه اباضیه]] در آمدند.<ref> ابن خلدون، تاریخ، ج۴، ص۲۸۸.</ref>