ابراهیم بن حسین بن علی بن ابی طالب
مقدمه
برخی از مؤرّخان او را در زمرۀ فرزندان امام حسین (ع) قرار دادهاند[۱]. اما از حضور وی در کربلا سخنی به میان نیاوردهاند، ولی برخی دیگر از مورخان میگویند که ابراهیم روز عاشورا به میدان نبرد رفت و این چنین رجز خواند:
اَقْدِمْ حُسَيْن الْيَوْمَ تَلْقى اَحْمَدا | ثُمَّ اَباكَ الطّاهِرِ الْمُؤَيَّدا | |
وَالْحَسَنَ الْمَسْمُومَ ذاكَ الاَسْعَدا | وَذا الْجَناحَيْنِ حَليفَ الشُّهَدا | |
وَحَمْزَة اللَّيث الْكَمَّى السَّيِّدا | في جَنَّة الْفِرْدَوْسِ فازُوا سُعَدا[۲] |
- ای حسین، پیش بیا که امروز جدّت، پیامبر پاکیزه و تأیید شده و برادر مسمومت حسن (ع) و صاحب دو بال (جعفر طیار) که هم سوگند شهدا بود و همچنین حمزه شیر شجاع را که رستگار شدند، در فردوس ملاقات خواهی کرد.
آنگاه چون شیر حمله نمود، و پنجاه یا ۸۴ تن را به هلاکت رساند[۳]. و به قولی بار دیگر این چنین رجز خواند:
اءَضْرِبُ مِنْكُمْ مَفْصِلا وَساقا | لِيُهْرَقَ الْيَوْمَ دَمى اِهْراقا | |
وَتُرْزِقُ الْمَوْتَ اءَبااِسْحاقا | اءَعْنى بَنى الْفاجِرَةِ الْفُسّاقا[۴] |
- با شمشیر بر مفصل و ساق شما میزنم تا آنگاه که [همین] امروز خونم ریخته شود، و ابواسحاق مرگ را روزی فرزندان گنهکار و زنازاده گرداند.
ابراهیم پس از نبرد و کشتن شماری از نیروهای دشمن خود به فیض عظیم شهادت نایل آمد[۵][۶]
منابع
- جمعی از نویسندگان، پژوهشی پیرامون شهدای کربلا
پانویس
- ↑ لباب الانساب، ج۱، ص۳۴۹.
- ↑ مقتل الحسین (ع)، ابی مخنف، ص۱۰۹، ناسخ التواریخ، ج۲، ص۳۰۹.
- ↑ ناسخ التواریخ، ج۲، ص۳۱۰.
- ↑ ناسخ التواریخ، ج۲، ص۳۱۰ (البته ابن شهرآشوب این رجز را به ابراهیم بن حصین بن اسدی نسبت داده است؛ مناقب، ج۴، ص۱۱۴).
- ↑ مناقب ابن شهرآشوب، ج۴، ص۱۲۲؛ اعیان الشیعه، ج۱، ص۶۱۰؛ بحارالانوار، ج۴۵، ص۶۳؛ اسرار الشهاده، ج۳، ص۲۲۸.
- ↑ جمعی از نویسندگان، پژوهشی پیرامون شهدای کربلا، ص:۶۰-۶۱.