ابراهیم بن حسین بن علی بن ابی طالب

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

مقدمه

برخی از مؤرّخان او را در زمرۀ فرزندان امام حسین (ع) قرار داده‌اند[۱]. اما از حضور وی در کربلا سخنی به میان نیاورده‌اند، ولی برخی دیگر از مورخان می‌گویند که ابراهیم روز عاشورا به میدان نبرد رفت و این چنین رجز خواند:

اَقْدِمْ حُسَيْن الْيَوْمَ تَلْقى اَحْمَداثُمَّ اَباكَ الطّاهِرِ الْمُؤَيَّدا
وَالْحَسَنَ الْمَسْمُومَ ذاكَ الاَسْعَداوَذا الْجَناحَيْنِ حَليفَ الشُّهَدا
وَحَمْزَة اللَّيث الْكَمَّى السَّيِّدافي جَنَّة الْفِرْدَوْسِ فازُوا سُعَدا[۲]
ای حسین، پیش بیا که امروز جدّت، پیامبر پاکیزه و تأیید شده و برادر مسمومت حسن (ع) و صاحب دو بال (جعفر طیار) که هم سوگند شهدا بود و همچنین حمزه شیر شجاع را که رستگار شدند، در فردوس ملاقات خواهی کرد.

آنگاه چون شیر حمله نمود، و پنجاه یا ۸۴ تن را به هلاکت رساند[۳]. و به قولی بار دیگر این چنین رجز خواند:

اءَضْرِبُ مِنْكُمْ مَفْصِلا وَساقالِيُهْرَقَ الْيَوْمَ دَمى اِهْراقا
وَتُرْزِقُ الْمَوْتَ اءَبااِسْحاقااءَعْنى بَنى الْفاجِرَةِ الْفُسّاقا[۴]
با شمشیر بر مفصل و ساق شما می‌زنم تا آن‌گاه که [همین] امروز خونم ریخته شود، و ابواسحاق مرگ را روزی فرزندان گنه‌کار و زنازاده گرداند.

ابراهیم پس از نبرد و کشتن شماری از نیروهای دشمن خود به فیض عظیم شهادت نایل آمد[۵][۶]

منابع

  1. جمعی از نویسندگان، پژوهشی پیرامون شهدای کربلا

پانویس

  1. لباب الانساب، ج۱، ص۳۴۹.
  2. مقتل الحسین (ع)، ابی مخنف، ص۱۰۹، ناسخ التواریخ، ج۲، ص۳۰۹.
  3. ناسخ التواریخ، ج۲، ص۳۱۰.
  4. ناسخ التواریخ، ج۲، ص۳۱۰ (البته ابن شهرآشوب این رجز را به ابراهیم بن حصین بن اسدی نسبت داده است؛ مناقب، ج۴، ص۱۱۴).
  5. مناقب ابن شهرآشوب، ج۴، ص۱۲۲؛ اعیان الشیعه، ج۱، ص۶۱۰؛ بحارالانوار، ج۴۵، ص۶۳؛ اسرار الشهاده، ج۳، ص۲۲۸.
  6. جمعی از نویسندگان، پژوهشی پیرامون شهدای کربلا، ص:۶۰-۶۱.