امد در فقه سیاسی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

مقدمه

  • اَمَدْ: مدت‌ زمان نامحدود[۱]، روزگار، فاصله دراز "زمانی"[۲]، نهایت چیزی[۳].
  • ﴿فَطَالَ عَلَيْهِمُ الْأَمَدُ فَقَسَتْ قُلُوبُهُمْ[۴].
  • فرق اَمَدْ با زمان: زمان عام است؛ ولی اَمَدْ به معنای زمان خاصی است. زمان نسبت به مبدأ و نهایت عمومیت و اطلاق دارد؛ اما اَمَدْ به اعتبار غایت و نهایت چیزی اطلاق می‌شود[۵].
  • فرق اَمَدْ با اَبَدْ: أبد عبارت است از مدت‌زمانی که برای آن محدودیتی وجود ندارد و اَمَدْ مدت‌ زمانی است که حدّ مجهولی دارد، اگر مطلق باشد[۶][۷].

منابع

پانویس

  1. حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۸۸.
  2. بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۱۸.
  3. خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۸، ص۸۹.
  4. «روزگار بر آنان به درازا کشید و دل‌هاشان سخت شد» سوره حدید، آیه ۱۶.
  5. حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۸۸.
  6. احمد بن یوسف سمین حلبی، عمدة الحفاظ، ج۱، ص۱۲۶.
  7. نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص:۱۲۲.