زیاد بن عمرو بن هند جملی
موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد
مقدمه
ابن حبان می‌نویسد: زیاد بن عمرو بن هند جملی، از مردم کوفه از عمران بن حذیفه، از میمونه بنت حارث نقل می‌کند و از او منصور بن معتمر روایت می‌کند[۱]: میمونه همسر پیامبر قرض می‌گرفت و خویشانش وی را سرزنش می‌کردند. او می‌گفت: قرض کردن را رها نمی‌کنم؛ زیرا شنیدم خلیل من و پیامبرم می‌فرمود: «هیچ کس قرض نمی‌گیرد که خداوند می‌داند می‌خواهد قضای آن را بدهد، جز این که خداوند به جای او در دنیا ادا کند»[۲].[۳]
منابع
پانویس
- ↑ ابن حبان، الثقات، ج۶، ص۳۲۶.
- ↑ « مَا مِنْ أَحَدٍ يَدَانِ دَيْناً يَعْلَمَ اللَّهُ مِنْهُ أَنَّهُ يُرِيدُ قَضَاءَهُ إِلَّا أَدَّاهُ اللَّهُ عَنْهُ فِي الدُّنْيَا »؛ ابن حبان، الصحیح، ج۱۱، ص۴۲۰؛ ابن راهویه، مسند اسحاق بن راهویه، ج۴، ص۲۱۵؛ نسائی، سنن النسائی (المجتبی)، ج۷، ص۳۱۵؛ ابن ماجه، سنن ابن ماجه، ج۲، ص۸۰۵.
- ↑ ذاکری، علی اکبر، سیمای کارگزاران علی بن ابی طالب امیرالمؤمنین، ج4، ص 148.