ستاره

ستاره از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: ستاره در قرآن - ستاره در حدیث - ستاره در نهج البلاغه - پرسش‌های مرتبط

مقدمه

ستاره واژه‌ای است فارسی که به اجرام و کرات آسمانی‌ای گفته می‌شود که به حالت گازی بوده و با نور خود می‌درخشند. معادل ستاره در زبان عربی دو لفظ "نجم" و "کوکب" است. نجم در لغت به معنای ظهور و طلوع است و ستاره را از آن‌رو که طلوع می‌کند نجم گفته‌اند. کوکب که در لغت عبری، سریانی و آرامی ریشه دارد، در اصل به مجموعه چیزهایی گفته می‌شود که از لحاظ نور، بزرگی یا زیبایی ظهور دارند و به ستاره هنگام ظهور، کوکب گفته می‌شود. در تفاوت کوکب و نجم گفته شده: کوکب به ستاره‌های بزرگ و ثابت و نجم به ستاره‌هایی که از خود نور داشته و دارای طلوع و غروب هستند، اعم از بزرگ و کوچک، گفته می‌شود. فرق ستاره با سیاره نیز در این است که سیاره بر خلاف ستاره از خود نور ندارد و نور خود را از ستاره می‌گیرد و به دور ستاره و خورشید می‌گردد و دارای دو حرکت وضعی و انتقالی است، از همین رو به ستاره‌ها "ثوابت" هم گفته می‌شود.

منابع

• حسینی و صادقی، مقاله «ستاره»، دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱۵