سفیان بن مصعب عبدی کوفی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

آشنایی اجمالی

برخی نام ابومحمد سفیان بن مصعب کوفی عبدی را «سیف» ضبط کرده‌اند[۱]. او اهل همدان بود[۲] و در شمار اصحاب امام صادق(ع) یاد شده[۳] و از آن حضرت روایت نقل کرده است[۴]. ابوداود سلیمان مسترق از وی روایت می‌‌کند[۵]. رجال شناسان شیعه وی را امامی[۶] و ممدوح[۷] توصیف نموده‌اند. سفیان در زمره شاعرانی[۸] است که برای اهل بیت(ع) شعر می‌‌سروده‌اند[۹]، ابوعمرو نجاشی در رجال خود روایت می‌کند که امام صادق(ع) فرمود: «شعر عبدی را به فرزندان خود بیاموزید؛ زیرا او بر دین خدا استوار است»[۱۰]. وقتی به حضور امام صادق(ع) می‌رسید، آن حضرت همه اهل خانه را جمع می‌کرد و به سفیان بن مصعب می‌فرمود: «حالا مرثیه خود را در شهادت امام حسین(ع) بخوان». با خواندن او صدای گریه و ناله از همه برمی‌خاست تا جایی که مردم مدینه به در خانه می‌آمدند و می‌گریستند[۱۱]

از آثار او می‌‌توان به کتاب دیوان العبدی اشاره کرد[۱۲]. وی در حدود ۱۲۰ه‍ در شهر کوفه درگذشت[۱۳].[۱۴]

منابع

پانویس

  1. جامع الرواة ج۱، ص۳۶۷ اختیار معرفة الرجال ص۴۰۱.
  2. رجال البرقی ص۴۱.
  3. رجال الطوسی ص۲۱۳.
  4. الروضه ص۲۱۵.
  5. جامع الرواة ج۱، ص۳۶۸.
  6. اعیان الشیعه ج۷، ص۲۶۷.
  7. تنقیح المقال ج۲، ص۴۰.
  8. رجال الطوسی ص۲۱۳.
  9. مناقب آل ابی طالب ج۳، ص۲۶۹.
  10. جامع الرواة ج۱، ص۳۶۸.
  11. تأسیس الشیعه، ص۱۹۲.
  12. الذریعه ج۹، ص۷۰۳.
  13. اعیان الشیعه ج۷، ص۲۶۷.
  14. فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی، ج۱ ص ۳۷۰؛ رجبی دوانی، محمد حسین، کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلامی ص ۴۸۴.