هر که دارد هوس کرب و بلا بسم الله
مقدمه
این شعر که در چاووش خوانی‌های کاروان‌های مسافر کربلا خوانده می‌شد، بر گرفته از کلام امام حسین(ع) هنگام خروج از مکه و حرکت به سوی مسلخ عشق، کوفه و کربلاست: «أَلا... مَنْ كَانَ فِينَا بَاذِلاً مُهْجَتَهُ مُوَطِّناً عَلَى لِقَاءِ اللهِ نَفْسَهُ فَلْيَرْحَلْ مَعَنَا فَإِنِّي رَاحِلٌ مُصْبِحاً إِنْ شَاءَ الله»[۱]. که دعوتی بود به آنکه هر کس آمادۀ فدا کردن خون و جان و مهیّای دیدار خداست، سحرگاهان همراه امام حرکت کند. دعوت به خط شهادت و ایثار، در مرام حسینیان و عاشورائیان نهفته است و کربلا و زیارت مرقد سیدالشهدا(ع)، رمز این دل سپردن به کعبۀ عشق و منای شهادت است[۲].
منابع
پانویس
- ↑ کشف الغمّه، ج۲، ص۲۴۱؛ حیاة الامام الحسین، ج۳، ص۴۸.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص۵۰۱.