حتات بن یزید بن علقمه مجاشعی: تفاوت میان نسخه‌ها

| مداخل مرتبط =  

وی از [[قبیله]] [[مجاشع بن دارم]]، از [[قبایل تمیم]] است<ref>سمعانی، الأنساب، ج۵، ص۱۹۸.</ref> و به همین جهت در نسبت، وی را «مجاشعی»، «دارمی» و «تمیمی» گویند<ref>ابن ناصرالدین، شمس الدین محمد، توضیح المشتبه، ج۴، ص۴۷.</ref>. علاوه بر «حُتات»، نام او را «حَبحاب»<ref>ابن هشام، السیرة النبویه، ج۴، ص۲۰۶.</ref>، «حُباب»<ref>خویی، سیدابوالقاسم، معجم رجال الحدیث، ج۳، ص۱۶۷.</ref> و «حَتحات»<ref>ابن شبه نمیری، عمر، ج۲، ص۵۲۷.</ref> نیز گفته‌اند که تصحیف است؛ چنان که نام پدرش به تصحیف «زید» گفته شده است<ref>ابن حجر، الاصابه، ج۲، ص۲۵.</ref>. [[بلاذری]]<ref>بلاذری، انساب الاشراف، ج۱۳، ص۱۰۸.</ref> نام حتات را «عامر» دانسته و [[ابن عساکر]]<ref>ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج۱۰، ص۲۷۵.</ref> نامش را «بشر» نوشته است. در این صورت «حتات» [[لقب]] وی است (حتات به معنی پاره، خرده). [[کنیه]] او «ابومنازل» بود<ref>بلاذری، انساب الاشراف، ج۱۲، ص۱۰۸.</ref>. او [[عصر جاهلی]] و [[دوره اسلامی]] را [[درک]] کرد و در [[دوره جاهلی]] میان قبیله خود دارای موقعیت و نامی بود <ref>ابوهلال عسکری، حسن بن عبدالله، تصحیفات المحدثین، ج۲، ص۴۱۸.</ref>. حتات در عصر [[رسول خدا]] {{صل}} به سال نهم همراه [[وفد]] تمیم از جمله [[عطارد بن حاجب]]، [[زبرقان بن بدر]] و بزرگانی دیگر از اشراف تمیم [[خدمت]] رسول خدا {{صل}} آمد و [[اسلام]] پذیرفت<ref>ابن هشام، السیرة النبویه، ج۴، ص۲۰۶.</ref>. [[ابن اسحاق]]<ref> ابن اسحاق، السیرة النبویه، ج۴، ص۲۰۶.</ref> و [[ابن کلبی]]<ref>ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۱، ص۴۶۰.</ref> گویند: رسول خدا {{صل}} میان حتات و [[معاویة بن ابی سفیان]] [[پیمان برادری]] بست که علی القاعده این ماجرا پس از [[فتح مکه]] بوده است. برخلاف این دسته از گزارش‌ها که [[اسلام آوردن]] حتات را در عصر رسول خدا {{صل}} می‌داند، بلاذری<ref>بلاذری، انساب الاشراف، ج۱۲، ص۱۰۸.</ref> در گزارشی نادر می‌گوید: وی در [[خلافت ابوبکر]] اسلام پذیرفت و در دوره [[خلافت]] [[عمر بن خطاب]] نزد وی آمد. این گزارش صحیح نمی‌نماید؛ زیرا حتات دوبار به [[مدینه]] آمده است؛ یک بار در عصر رسول خدا {{صل}} همراه وفد تمیم و بار دیگر در [[خلافت عمر]] که این بار نیز با توجه به قراین با بزرگان تمیم، از جمله [[احنف بن قیس]] بوده است.

در دوره خلفای نخست اطلاعات چندانی از فعالیت‌های حتات در دست نیست. تنها برخی [[روایات]]، حکایت از [[رقابت]] میان وی و [[احنف بن قیس]] که هر دو تمیمی و از افراد صاحب [[نفوذ]] در [[قبیله]] [[تمیم]] بودند، دارد. براساس این [[روایت]]، چون [[عمر بن خطاب]]، [[بنی‌تمیم]] را [[سرزنش]] کرد، [[احنف]] برخاست و توضیحاتی درباره افراد قبیله داد و [[عمر]] سخن وی را پذیرفت. حتات که [[روابط]] مناسبی با احنف نداشت، از عمر خواست که به او نیز اجازه سخن دهد، اما عمر به او اجازه سخن نداد و گفت آنچه سرورتان احتف گفت، کافی است<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۷، ص۶۵؛ بلاذری، انساب الاشراف، ج۱۲، ص۳۱۱؛ ذهبی، تجرید أسماء الصحابه، ج۵، ص۳۴۹.</ref>. چنان که بعدها در مجلس [[زیاد بن ابیه]] میان حتات و احنف سخنان [[تندی]] رد و بدل شد<ref>بلاذری، انساب الاشراف، ج۱۲، ص۳۳۴.</ref>. در مورد دیگری که میان احنف و حتات سخنان تندی مبادله شد، احنف در این سخنان، نقصی [[جسمانی]] را برای حتات برشمرد و او را خواجه خواند. حتات برای اینکه [[اثبات]] کند چنان نقصی ندارد در میان جمع عریان شد<ref>بلاذری، انساب الاشراف، ج۱۲، ص۳۳۵؛ ابن الفقیه، ص۲۴۶.</ref>.

حتات از نظر گرایش‌های سیاسی، [[عثمانی]] [[مذهب]] بود<ref>ابن اثیر، اسد الغابه، اسد الغابه، ج۱، ص۶۸۸.</ref>، چنان که در [[جنگ جمل]] از [[عایشه]] [[حمایت]] کرد<ref>بلاذری، انساب الاشراف، ج۵، ص۱۰۱.</ref> و [[فرماندهی]] گروهی از پیاده [[نظام]] [[لشکر]] عایشه را بر عهده داشت<ref>مفید، محمد بن محمد، الجمل، ص۳۲۴؛ که از او با عنوان «حباب بن یزید» یاد کرده است.</ref>. حتات در صحنه [[نبرد جمل]]، بر گرد شتر عایشه، [[مردم]] را با فریاد {{عربی |"امكم، أمكم"}}؛ به [[جنگ]] و [[استقامت]] [[تشویق]] می‌کرد<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱، ص۲۶۲.</ref> و پس از [[نبرد]] به خاطر مواضعش، از دست [[امام علی]] {{ع}}گریخت و به [[معاویه]] [[پناه]] برد<ref>ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۱، ص۴۵۹؛ سمعانی، الأنساب، ج۵، ص۱۹۸؛ و ر. ک: ابن ناصرالدین، شمس الدین محمد، توضیح المشتبه، ج۳، ص۴۷.</ref> و در [[جنگ‌ها]] همراه وی بود<ref>ابن حجر، الاصابه، ج۲، ص۲۶.</ref>.

براساس گزارشی حتات کسی است که به [[زبیر بن عوام]] که از صحنه [[جنگ جمل]] کنار کشیده بود، پناه داد و در جوار وی [[زبیر]] به [[قتل]] رسید، به همین دلیل [[جریر]] شاعر در اشعارش وی را [[سرزنش]] کرد<ref>ابوهلال عسکری، حسن بن عبدالله، تصحیفات المحدثین، ج۲، ص۴۱۸؛ سمعانی، الأنساب، ج۵، ص۱۹۸؛ و ر. ک: ابن ماکولا، الإکمال، ج۲، ص۱۴۷.</ref>. البته این موضوع مورد [[انکار]] [[تمیمیان]] است<ref>ابوهلال عسکری، حسن بن عبدالله، تصحیفات المحدثین، ج۲، ص۴۱۸.</ref>، هرچند این [[اقدام]] را می‌‌توان همسو با مواضع [[عثمانی]] دانست و بر همان اساس توجیه کرد. حتات پس از [[شکست]] [[جمل]] شعری در [[مدح]] و [[ستایش]] «[[کعب بن سور ازدی]]» از حامیان [[عایشه]] که در این جنگ کشته شد، سرود<ref>ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج۱۰، ص۲۸۰.</ref>.

در [[خلافت]] معاویه، حتات حامی و [[پشتیبان]] [[حکومت]] وی بود. در دیداری که میان معاویه و سران [[تمیم]] از جمله [[احنف بن قیس]]، [[جاریة بن قدامه]] و حتات برگزار شد، معاویه برای جلب [[احنف بن قیس]] و [[جاریة بن قدامه]] که حامی [[امام علی]] {{ع}} بودند، عطای بیشتری از حتات مجاشعی که عثمانی [[مذهب]] بود، به آنان پرداخت. چون حتات به معاویه [[اعتراض]] کرد، معاویه گفت: با این مبلغ خواسته که [[دین]] آنان را بخرد، حتات به معاویه گفت: [[دین]] مرا را نیز بخر!<ref>بلاذری، انساب الاشراف، ج۵، ص۱۰۱ و ج۱۲، ص۱۰۸؛ طبری، تاریخ، ج۵، ص۲۴۳؛ ابن اثیر، اسد الغابه، ج۱، ص۶۸۸ و ر. ک: طوسی، محمد بن حسن، اختیار معرفة الرجال، ج۱، ص۳۰۴؛ در ابن حجر، الاصابه، ج۲، ص۲۵، به جای واژه «دین»، «ذمه» آمده است. براساس گزارشی دیگر، این ماجرا پس از بازگشت آنان از مأموریتی جنگی بوده که از سوی معاویه فرستاده شده بودند؛ ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۱، ص۴۶۰.</ref>.

منابع گزارش کرده‌اند که پس از [[مرگ]] حتات، [[معاویه]] [[میراث]] بر وی براساس [[مؤاخات]] عصر [[رسول خدا]] {{صل}} شد<ref> ابن اسحاق، السیرة النبویه، ج۴، ص۲۰۶؛ ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۱، ص۴۵۹.</ref>، اما [[فرزدق]] که از [[قبیله]] [[تمیم]] بود و نسبت [[خویشاوندی]] با حتات داشت<ref>ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج۱۰، ص۲۷۷ و ۲۸۰؛ صفدی، الوافی بالوفیات، ج۱۰، ص۹۹.</ref> با سرودن شعری بر معاویه [[اعتراض]] کرد، دو [[بیت]] آغازین سروده بلند فرزدق چنین است:

بنا بر دسته‌ای از گزارش‌ها فرزدق با این [[شعر]] توانست میراث حتات را از آن خود کند<ref>ابن حجر، الاصابه، ج۲، ص۲۶؛ صفدی، الوافی بالوفیات، ج۱۰، ص۹۹.</ref>. [[ابن حجر]]<ref>ابن حجر، الاصابه، ج۲، ص۲۶.</ref> از اینکه میراث حتات به فرزدق یا معاویه برسد به [[فرزندان]] وی که زنده بودند، [[تعجب]] کرده و توجیهی برای حل آن نیافته است. چنان که برای [[حلبی]]<ref>الحلبی، السیرة الحلبیه، ج۲، ص۲۹۶.</ref> همین مشکل باقی مانده و با عبارت {{عربی|"والله اعلم"}}؛ از آن گذشته است. اما براساس گزارش‌های تکمیلی، معاویه، چون حتات را مشمول جوایز خود کرد و برای وی مبلغی نوشت، وی پیش از دریافت [[صله]]، درگذشت. معاویه می‌خواست که این [[مال]] به دست [[ورثه]] وی نرسد، بنابراین جایزه و صله مورد نظر را به فرزندان وی نداد <ref>بلاذری، انساب الاشراف، ج۵، ص۱۰۱ و ج۱۲، ص۱۰۷.</ref> اما چون شعر فرزدق را - که به احتمال بسیار به تحریک فرزندان حتات سروده بود - شنید، وی را محق دانسته و [[اموال]] را به آنان داد<ref>ر. ک: طبری، تاریخ، ج۵، ص۲۴۴.</ref>. بنا بر روایتی دیگر [[معاویه]] تنها بخشی از جایزه را که پس از [[اعتراض]] حتات، بر اصل آن افزوده بود، از دادن به بستگان حتات دریغ می‌داشت که با [[شعر]] [[فرزدق]] آن را نیز پرداخت کرد<ref>ابن اثیر، کامل، ج۳، ص۴۹۶.</ref>. بنابراین، خبری که می‌گوید معاویه با توجه به [[مؤاخات]] عصر [[رسول خدا]] {{صل}}، [[ارث]] حتات را تصاحب کرد، گزارش [[درستی]] نیست؛ زیرا معاویه آن قدر [[ناآگاه]] نبود که نداند به واسطه آن [[پیمان برادری]]، ارثی نمی‌برد<ref>ابن اثیر، کامل، ج۳، ص۴۷۰.</ref>. ضمن آنکه ارث حتات به فرزدق داده نشد؛ زیرا وی هیچ گاه به حضور معاویه نرسید<ref>ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج۱۰، ص۲۷۸.</ref> و تنها شعر وی سبب شد، [[حقوق]] حتات به فرزندانش که از وابستگان [[امویان]] بودند، برسد.

* [[مجاشع بن دارم]] (قبیله)

* [[تمیم]] (قبیله)

* [[عبدالله بن حتات بن یزید بن علقمه مجاشعی]] (فرزند)

* [[عبدالملک بن حتات بن یزید بن علقمه مجاشعی]] (فرزند)

* [[منازل بن حتات بن یزید بن علقمه مجاشعی]] (فرزند)

* [[مبارک بن حتات بن یزید بن علقمه مجاشعی|مبارک]] (فرزند)

* [[علقمة بن نهار]] (نوه)