تمسک به قرآن در حدیث: تفاوت میان نسخه‌ها

# [[امام صادق]]{{ع}} فرمودند: "[[خداوند]] [[عزیز]] [[جبّار]] کتابش را بر شما نازل کرده است، او راست‌گوی [[مهربان]] است، در آن کتاب [[اخبار]] شما و آنان که پیش از شما بودند و آنان که بعد از شما خواهند بود و [[اخبار]] [[آسمان]] و [[زمین]] آمده است، و اگر کسی نزد شما بیاید و از این امور شما را [[آگاه]] سازد، تعجّب خواهید کرد"<ref>{{متن حدیث|قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ{{ع}} إِنَّ الْعَزِيزَ الْجَبَّارَ أَنْزَلَ عَلَيْكُمْ كِتَابَهُ وَ هُوَ الصَّادِقُ الْبَارُّ فِيهِ خَبَرُكُمْ وَ خَبَرُ مَنْ قَبْلَكُمْ وَ خَبَرُ مَنْ بَعْدَكُمْ وَ خَبَرُ السَّمَاءِ وَ الْأَرْضِ وَ لَوْ أَتَاكُمْ مَنْ يُخْبِرُكُمْ عَنْ ذَلِكَ لَتَعَجَّبْتُمْ}}؛ اصول کافی، ج۲، ص۵۹۹.</ref>؛

# [[پیامبر اکرم]]{{صل}} فرمودند: وقتی [[فتنه‌ها]] مانند پاره‌های شب تاریک شما را در بر گرفت، بر شما [[باد]] که به [[قرآن]] تمسّک کنید... هرکس [[قرآن]] را پیشاپیش خود نهاد او را به [[بهشت]] رهنمون می‌شود، و هرکس آن را پشت سر خود نهاد او را به جهنّم می‌راند"<ref>{{متن حدیث|قَالَ رَسُولُ اللَّهِ{{صل}} إِذَا الْتَبَسَتْ عَلَيْكُمُ الْفِتَنُ كَقِطَعِ اللَّيْلِ الْمُظْلِمِ فَعَلَيْكُمْ بِالْقُرْآنِ ... مَنْ جَعَلَهُ أَمَامَهُ قَادَهُ إِلَى الْجَنَّةِ وَ مَنْ جَعَلَهُ خَلْفَهُ سَاقَهُ إِلَى النَّارِ}}؛ اصول کافی، ج۲، ص۵۹۹.</ref>؛

# [[پیامبر اکرم]]{{صل}} فرمودند: "من اوّلین کسی هستم که در [[قیامت]] بر [[خداوند]] [[عزیز]] [[جبّار]] وارد می‌شوم، و کتاب او و [[اهل بیت]] من و زان پس [[امّت]] من وارد می‌شوند، آنگاه از امّتم سؤال می‌کنم که با [[کتاب خدا]] و [[اهل بیت]] من چه کردید"<ref>{{متن حدیث|قَالَ رَسُولُ اللَّهِ{{صل}}: أَنَا أَوَّلُ وَافِدٍ عَلَى الْعَزِيزِ الْجَبَّارِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَ كِتَابُهُ وَ أَهْلُ بَيْتِي ثُمَّ أُمَّتِي ثُمَّ أَسْأَلُهُمْ مَا فَعَلْتُمْ بِكِتَابِ اللَّهِ وَ بِأَهْلِ بَيْتِي}}؛ اصول کافی، ج۲، ص۶۰۰.</ref>.

# [[امام صادق]]{{ع}} از [[پدران]] خود [[نقل]] می‌فرمایند: "مردی از دردی که در سینه داشت به نزد [[پیامبر اکرم]]{{صل}} شکایت بُرد. آن [[حضرت]] فرمودند: به وسیله [[قرآن]] خود را مداوا کن، چه [[خداوند متعال]] می‌فرماید: {{متن قرآن|وَشِفَاءٌ لِمَا فِي الصُّدُورِ}}<ref>«و شفایی برای دل‌ها و رهنمود و بخشایشی برای مؤمنان آمده است» سوره یونس، آیه ۵۷.</ref><ref>{{متن حدیث|عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عَنْ آبَائِهِ{{عم}} قَالَ: شَكَا رَجُلٌ إِلَى النَّبِيِّ{{صل}} وَجَعاً فِي صَدْرِهِ فَقَالَ{{صل}} اسْتَشْفِ بِالْقُرْآنِ فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ "وَشِفَاءٌ لِمَا فِي الصُّدُورِ"}}؛ اصول کافی، ج۲، ص۶۰۰.</ref>.

# [[پیامبر اکرم]]{{صل}} می‌فرمایند: "[[اهل قرآن]] در بالاترین درجه [[انسان‌ها]] به جز از [[پیامبران]] و مرسلان قرار دارند، از این‌رو [[حقوق]] [[اهل قرآن]] را کوچک مدارید، که آنان نزد [[خداوند]] [[عزیز]] [[جبّار]] مرتبه‌ای بلند دارند"<ref>{{متن حدیث|عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ{{ع}} قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ{{صل}} إِنَّ أَهْلَ الْقُرْآنِ فِي أَعْلَى دَرَجَةٍ مِنَ الْآدَمِيِّينَ مَا خَلَا النَّبِيِّينَ وَ الْمُرْسَلِينَ فَلَا تَسْتَضْعِفُوا أَهْلَ الْقُرْآنِ حُقُوقَهُمْ فَإِنَّ لَهُمْ مِنَ اللَّهِ الْعَزِيزِ الْجَبَّارِ لَمَكَاناً عَلِيّاً}}؛ اصول کافی، ج۲، ص۶۰۲.</ref>؛

# [[پیامبر اکرم]]{{صل}} فرمودند: "[[قرآن]] را فراگیرید، چه [[قرآن]] در [[روز قیامت]] نزد [[صاحب]] خود به صورت [[جوانی]] زیبا و خوش رنگ می‌آید... سپس به کسی که [[قرآن]] را فراگرفته گفته می‌شود: بخوان و بالا رو، زان پس هر یک [[آیه]] را که بخواند یک درجه بالا می‌رود"<ref>{{متن حدیث|عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ{{ع}} قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ{{صل}} تَعَلَّمُوا الْقُرْآنَ فَإِنَّهُ يَأْتِي يَوْمَ الْقِيَامَةِ صَاحِبَهُ فِي صُورَةِ شَابٍّ جَمِيلٍ شَاحِبِ اللَّوْنِ ... ثُمَّ يُقَالُ لَهُ اقْرَأْ وَ ارْقَهْ فَكُلَّمَا قَرَأَ آيَةً صَعِدَ دَرَجَةً}}؛ اصول کافی، ج۲، ص۶۰۳.</ref>.

# [[امام صادق]]{{ع}}فرمودند: "هرکس [[قرآن]] بخواند، بی‌نیاز است و هیچ فقری بعد از آن نخواهد بود، و اگر کسی [[قرآن]] نخواند هیچ بی‌نیازی‌ای ندارد"<ref>{{متن حدیث|قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ{{ع}} مَنْ قَرَأَ الْقُرْآنَ فَهُوَ غَنِيٌّ وَ لَا فَقْرَ بَعْدَهُ وَ إِلَّا مَا بِهِ غِنًى‌}}؛ اصول کافی، ج۲، ص۶۰۵.</ref>.

# [[امام کاظم]]{{ع}} به مردی حفص نام فرمودند: "آیا [[دوست]] داری که همیشه در [[دنیا]] بمانی؟ گفت: آری! فرمودند: چرا؟ گفت: تا بتوانم {{متن قرآن|قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ}}<ref>«بگو او خداوند یگانه است» سوره اخلاص، آیه ۱.</ref> را بخوانم. آن [[حضرت]] پس از جواب او لحظاتی ساکت شدند، و زان پس فرمودند: ای حفص! هرکس از [[دوستان]] و [[شیعیان]] ما بمیرد در حالی که [[قرآن]] را به خوبی فرانگرفته، در [[قبر]] او را [[آموزش]] می‌دهند تا [[خداوند]] به واسطه آن، [[مقام]] او را بلند سازد، چه درجات [[بهشت]] به اندازه تعداد [[آیات قرآن]] است، که به هرکس می‌گویند: بخوان و بالا رو، او هم می‌خواند و بالا می‌رود. حفص گوید: من هیچ‌کس را ندیدم که بیشتر از [[امام کاظم]]{{ع}} از [[خوف و رجاء]] هم‌زمان بهره‌مند باشد، قرائت ایشان حزن‌انگیز بود و چون [[قرآن]] می‌خواند گویا با کسی سخن می‌گفت"<ref>{{متن حدیث|قَالَ مُوسَى بْنَ جَعْفَرٍ{{ع}} يَقُولُ لِرَجُلٍ أَ تُحِبُّ الْبَقَاءَ فِي الدُّنْيَا فَقَالَ نَعَمْ فَقَالَ وَ لِمَ قَالَ لِقِرَاءَةِ "قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ" فَسَكَتَ عَنْهُ فَقَالَ لَهُ بَعْدَ سَاعَةٍ يَا حَفْصُ مَنْ مَاتَ مِنْ أَوْلِيَائِنَا وَ شِيعَتِنَا وَ لَمْ يُحْسِنِ الْقُرْآنَ عُلِّمَ فِي قَبْرِهِ لِيَرْفَعَ اللَّهُ بِهِ مِنْ دَرَجَتِهِ فَإِنَّ دَرَجَاتِ الْجَنَّةِ عَلَى قَدْرِ آيَاتِ الْقُرْآنِ يُقَالُ لَهُ اقْرَأْ وَ ارْقَ فَيَقْرَأُ ثُمَّ يَرْقَى. قَالَ حَفْصٌ فَمَا رَأَيْتُ أَحَداً أَشَدَّ خَوْفاً عَلَى نَفْسِهِ مِنْ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ{{ع}} وَ لَا أَرْجَى النَّاسِ مِنْهُ وَ كَانَتْ قِرَاءَتُهُ حُزْناً فَإِذَا قَرَأَ فَكَأَنَّهُ يُخَاطِبُ إِنْسَاناً}}؛اصول کافی، ج۲، ص۶۰۶.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۴ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۴، ص ۴۲۱-۴۲۳.</ref>.