کینه در اخلاق اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

==مقدمه==

#عیب‌جوئی از دیگران و اظهار آن [[عیوب]]، که به اشاعه [[فحشا]] و [[غیبت]] می‌انجامد نیز، در شمار دیگر آثار [[کینه‌ورزی]] است.

#بی‌اعتنایی به نیازهای دیگران، و به‌ویژه نیازهای آن کس که نسبت به او [[کینه]] به [[دل]] گرفته نیز، در همین شمار است. تلخ‌تر آنکه [[انسان]] کینه‌ورز، گاه از سر عمد سعی در برنیاوردن حوائج دیگران کرده آنان را از کمک‌های خود بی‌نصیب می‌گذارد. بدیهی است که [[گناه]] این عمل سخت بزرگ است. بنا بر روایتی از [[امام صادق]]{{ع}}: "هر مؤمنی که [[مؤمن]] دیگری را از آنچه بدان [[نیاز]] دارد باز دارد، در حالی که می‌تواند در رفع [[حاجت]] او بکوشد- خواه از امکانات خود، و یا از امکانات دیگران در این مسیر استفاده کند -، [[خداوند]] او را در [[قیامت]] با چهره‌ای سیاه و چشمانی دریده و سرخ و دستانی که با زنجیر به گردنش آویخته است نگاه می‌دارد، و در [[حق]] او گفته می‌شود که این: [[خائن]] است که در [[حق]] [[خدا]] و پیامبرش [[خیانت]] کرده است!. آنگاه امر می‌شود که به [[آتش]] انداخته شود" <ref>{{متن حدیث| أَيُّمَا مُؤْمِنٍ مَنَعَ مُؤْمِناً شَيْئاً مِمَّا يَحْتَاجُ إِلَيْهِ وَ هُوَ يَقْدِرُ عَلَيْهِ مِنْ عِنْدِهِ أَوْ مِنْ عِنْدِ غَيْرِهِ أَقَامَهُ اللَّهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ مُسْوَدّاً وَجْهُهُ مُزْرَقَّةً عَيْنَاهُ‌ مَغْلُولَةً يَدَاهُ إِلَى عُنُقِهِ فَيُقَالُ هَذَا الْخَائِنُ الَّذِي خَانَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ ثُمَّ يُؤْمَرُ بِهِ إِلَى النَّارِ}}؛ اصول کافی،‌ ج۲، ‌ص۱۰۷.</ref>؛ امثال این [[روایت]] در این باب بسیار [[نقل]] شده است.

#گروهی کینه‌ورز؛

#و گروهی [[بخشنده]].

*گروه نخست به هر طریق ممکن از [[حق]] روی گردانده، از [[ظهور]] آن [[مانع]] می‌شوند: {{متن قرآن|كَلَّا إِنَّهُ كَانَ لِآيَاتِنَا عَنِيدًا * سَأُرْهِقُهُ صَعُودًا * إِنَّهُ فَكَّرَ وَقَدَّرَ * فَقُتِلَ كَيْفَ قَدَّرَ * ثُمَّ قُتِلَ كَيْفَ قَدَّرَ * ثُمَّ نَظَرَ * ثُمَّ عَبَسَ وَبَسَرَ * ثُمَّ أَدْبَرَ وَاسْتَكْبَرَ * فَقَالَ إِنْ هَذَا إِلَّا سِحْرٌ يُؤْثَرُ * إِنْ هَذَا إِلَّا قَوْلُ الْبَشَرِ }}<ref>«هرگز! که او با آیات ما ستیزه‌گر است * زودا که به او سختی رسانم * که او اندیشید و سنجید * و مرگ بر او باد! چگونه سنجید؟* دگر باره مرگ بر او باد! چگونه سنجید؟* سپس نگریست * آنگاه روی در هم کشید و ترشرویی کرد * سپس پشت کرد و گردنکشی ورزید * و گفت: این جز جادویی که آموخته می‌شود نیست * این جز گفتار آدمی نیست» سوره مدثر، آیه ۱۶-۲۵.</ref>

*به‌ خوبی نشان می‌دهد که [[حضرت یوسف]]{{ع}} از چه مرتبتی در [[بخشش]] برخوردار بود، که نه تنها [[گناه]] [[برادران]] را نادیده گرفت، که تمامی آن را بر عهده [[شیطان]] نهاد.

*در اینجا به برخی از این [[علل]] و عوامل اشاره می‌کنیم:

#تمسخر، [[سرزنش]]، شماتت دیگران و [[دشنام]] دادن به آنان، در این شمار است. این امور، گذشته از آنکه به [[حکم عقل]] و [[شرع]] قبیح می‌باشند؛ از این رهگذر نیز [[حرام]] شمرده می‌شوند. به روایتی در این زمینه از [[امام صادق]]{{ع}} توجّه کنید: "چون [[روز قیامت]] فرارسد، ندا دهنده‌ای فریاد کند که راه‌بندان بر [[دوستان]] من کجایند؟ در این حال گروهی برمی خیزند که هیچ گوشتی بر چهره ندارند، پس گفته می‌شود: اینان کسانی هستند که [[مؤمنان]] را اذیّت کرده با آنان [[مخالفت]] و [[دشمنی]] ورزیده‌اند، و در دین‌شان سرزنش‌شان کرده‌اند. آنگاه [[فرمان]] می‌رسد که به سوی جهنّمشان برند"<ref>{{متن حدیث| إِذَا كَانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ نَادَى مُنَادٍ أَيْنَ الصُّدُودُ لِأَوْلِيَائِي‌ فَيَقُومُ قَوْمٌ لَيْسَ عَلَى وُجُوهِهِمْ لَحْمٌ فَيُقَالُ هَؤُلَاءِ الَّذِينَ آذَوُا الْمُؤْمِنِينَ وَ نَصَبُوا لَهُمْ وَ عَانَدُوهُمْ وَ عَنَّفُوهُمْ فِي دِينِهِمْ ثُمَّ يُؤْمَرُ بِهِمْ إِلَى جَهَنَّمَ}}؛ اصول کافی،‌ ج۲، ‌ص۳۵۱.</ref>؛

#شراب و شرابخواری و هر آنچه به مضرّات این [[گناه]] بزرگ آلوده باشد نیز، در همین شمار است. این [[گناهان]] نه تنها مفاسدی همچون نابودی [[عقل]]، [[ضعف]] اعصاب و دیگر امراض روحی و جسمی را در پی دارد، که موجب پیدایش [[کینه]] در میان افراد نیز می‌شود. به این چند [[آیه مبارکه]] بنگرید: {{متن قرآن| إِنَّمَا الْخَمْرُ وَالْمَيْسِرُ وَالْأَنْصَابُ وَالْأَزْلَامُ رِجْسٌ مِنْ عَمَلِ الشَّيْطَانِ فَاجْتَنِبُوهُ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ * إِنَّمَا يُرِيدُ الشَّيْطَانُ أَنْ يُوقِعَ بَيْنَكُمُ الْعَدَاوَةَ وَالْبَغْضَاءَ فِي الْخَمْرِ وَالْمَيْسِرِ وَيَصُدَّكُمْ عَنْ ذِكْرِ اللَّهِ وَعَنِ الصَّلَاةِ فَهَلْ أَنْتُمْ مُنْتَهُونَ}}<ref>«جز این نیست که شراب و قمار و انصاب و ازلام ، پلیدی (و) کار شیطان است پس، از آنها دوری گزینید باشد که رستگار گردید * شیطان، تنها بر آن است تا با شراب و قمار میان شما دشمنی و کینه افکند و از یاد خداوند و از نماز بازتان دارد؛ اکنون آیا دست می‌کشید؟» سوره مائده، آیه ۹۰-۹۱.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۲ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۲، ص ۱۴۸-۱۴۹.</ref>.