آرامش در معارف مهدویت: تفاوت میان نسخه‌ها

* [[باور به مهدویت]]، از چند طریق بر [[آرامش روحی]] و [[روانی]] اثر می‌گذارد:

#'''یاد [[مهدی]]{{ع}} یاد خداست''': [[خداوند متعال]] در [[قرآن کریم]]، درمان تمام غم‌ها، تنش‌ها، و اضطراب‌ها و آرامش‌دهنده قلب‌ها را ذکر و یاد و توجه به خود ([[خدا]]) معرفی کرده است و از دیدگاه [[اسلام]]، تنها چیزی که نیاز به [[آرامش]] و [[امنیت روانی]] را برآورده می‌کند، یاد خداست: {{متن قرآن|الَّذِينَ آمَنُوا وَتَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُمْ بِذِكْرِ اللَّهِ أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ}}<ref>«همان کسانی که ایمان آورده‌اند و دل‌های ایشان با یاد خداوند آرام می‌گیرد؛ آگاه باشید! با یاد خداوند دل‌ها آرام می‌یابد» سوره رعد، آیه ۲۸.</ref>. یکی [[کامل‌ترین]] مصداق [[ذکر خدا]]، [[یاد امام مهدی]]{{ع}} است. [[یاد حضرت مهدی]]{{ع}} در [[حقیقت]] یاد خداست؛ همان‌طور که [[پیروان]] [[مشتاق]] آن [[حضرت]] هر [[صبح]][[جمعه]] در "[[دعای ندبه]]" می‌خوانند: {{متن حدیث|اللَّهُمَّ وَ نَحْنُ عَبِيدُكَ التَّائِقُونَ إِلَى وَلِيِّكَ، الْمُذَكِّرِ بِكَ وَ بِنَبِيِّكَ}}؛ خدایا، ما [[بندگان]]، به شدّت [[مشتاق]] به سوی ولی تو هستیم، آن‌که [[مردم]] را به یاد تو و پیامبرت اندازد<ref>مفاتیح الجنان، دعای ندبه.</ref>. آنان‌که: {{متن حدیث|وَ قَرَّبْتَهُمْ وَ قَدَّمْتَ لَهُمُ الذِّكْرَ الْعَلِيَّ وَ الثَّنَاءَ الْجَلِيَّ وَ أَهْبَطْتَ عَلَيْهِمْ مَلَائِكَتَكَ}}؛ و [[مقرّب]] درگاه‌شان نمودی و برای آنان ذکر و یاد والا و ثنای روشن پیش آوردی و فرشتگانت را بر آنها فرو فرستادی<ref>مفاتیح الجنان، دعای ندبه.</ref>. در [[زیارت جامعه کبیره]] می‌خوانند: {{متن حدیث|ذِكْرُكُمْ فِي الذَّاكِرِينَ}}؛ یاد شما در [[قلوب]] یادکنندگان است<ref>مفاتیح الجنان، زیارت جامعه کبیره.</ref>. [[امام باقر]]{{ع}} در [[تفسیر آیه]] {{متن قرآن|وَلَذِكْرُ اللَّهِ أَكْبَرُ}}<ref>«و به راستی یادکرد خداوند (از هر چیز) بزرگ‌تر است» سوره عنکبوت، آیه ۴۵.</ref> فرمود: {{متن حدیث|نَحْنُ ذِكْرُ اللَّهِ وَ نَحْنُ أَكْبَرُ}}؛ ما [[ذکر خدا]] هستیم و ما بزرگیم<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۲، ص۵۹۸.</ref>. لذا، کسی که قصد [[تقرّب به خداوند]] بزرگ نماید، به [[ائمه اطهار]]{{عم}} روی می‌آورد: {{متن حدیث|وَ مَنْ قَصَدَهُ تَوَجَّهَ بِكُمْ}}<ref>مفاتیح الجنان، زیارت جامعه کبیره.</ref>، پس مهدی‌باوری، می‌تواند [[آرامش]][[بشر]] امروزی، از نوع مثبت را تأمین کند<ref>ر.ک: سبحانی‌نیا، محمد، مهدویت و آرامش روان، ص۱۰۸-۱۱۲.</ref>. ذکر، یاد، [[توسّل]]، [[زیارت]]، و [[انتظار ظهور امام مهدی]]{{ع}} به عنوان [[حجت خدا]] و [[مظهر]] تمام [[صفات کمالیه]] [[خداوند]]، می‌تواند برجنبه‌های فردی، [[اجتماعی]]، [[عاطفی]] و [[روانی]] [[انسان]] [[منتظِر]] اثرات مفید داشته و باعث تقویت و [[رشد شخصیت]] سالم در [[انسان]] گردد و اسباب [[امنیت]] و [[آرامش روانی]] او را فراهم آورَد. [[یاد امام مهدی]]{{ع}} به عنوان [[مظهر]] و [[امام حق]]، از این‌رو که هر چه [[باطل]] و [[طاغوت]] و مظاهر آن به حیث [[مظهر]] [[دنیاپرستی]] و تنش است از [[دل]] و [[اندیشه]] پیروانش می‌زداید، [[غم]] زدا و تنش زداست؛ و ازآن رو که [[یاد خدا]] را در [[دل]] و [[جان]] پیروانش زنده می‌کند، [[احیاگر]] [[دل]]، و آرامش‌بخش روان است.

# '''[[معرفت یقینی]]''': بسیاری از [[مشکلات]] و [[بیماری‌های روانی]] هم‌چون [[افسردگی]] و [[اضطراب]]، به [[افکار التقاطی]]، [[متزلزل]] و آمیخته به [[شک]] بر می‌گردد که فرد را به [[بی‌کفایتی]] و [[پوچی]] [[اندیشه]] و [[ترس]] از [[آینده]] [[زندگی]] گرفتار می‌کند. اغلب [[روان‌شناسان]] [[شناختی]] نگر، بر این نکته تأکید دارند که اختلال‌های اضطرابی تعمیم یافته از "باورهای نامناسب" و غیر منطقی ناشی می‌شوند. آنها فرایندهای [[شناختی]] را به منزله محور اصلی رفتارها، [[فکر]] و [[هیجان]] تلقی کرده‌اند. افراد دارای باورهای نامناسب، در برابر مسایل ناشناخته دچار [[ترس]] می‌شوند و همواره [[منتظر]] بروز فاجعه‌ای هستند، و همه چیز را زیر نظر دارند تا نشانه‌های خطر را بیابند و بدین صورت است که در واقع، چنین علایمی را همه جا می‌بینند و [[زندگی]] خود را در [[اضطراب]] می‌گذرانند<ref>دادستان، پریرخ، روان‌شناسی مرضی تحولی، ج۱، ص۱۱۶.</ref>. در مقابل [[معرفت]] و [[یقین]]، [[اطمینان]] و [[آرامش]] [[قلب]] را برای [[انسان]] به ارمغان می‌آورد. از آنجا که [[ایمان]] و [[باور به مهدویت]]، با [[شناخت]] منطقی و آگاهی‌های [[یقینی]] شکل می‌گیرد، از این رو، [[اعتقاد به مهدویت]]، جایی برای تردید و تشویش و تشکیک و [[تزلزل]] و [[ترس]] از [[آینده]] باقی نمی‌گذارد و [[انسان]] را از [[اضطراب]]، [[پوچی]] و [[بیهودگی]] می‌رهاند و به او [[نشاط]] [[روحی]]، [[آرامش]] [[دل]] و فراغت خاطر عطا می‌کند. چون تمام [[رفتار]] ریز و درشت چنین فردی، از پشتوانه [[فکری]] [[قوی]] برخوردار است و برای تک تک کنش‌ها و واکنش‌های خود، [[دلیل]] و توجیه منطقی و قابل [[پذیرش]] دارد<ref>ر.ک: موحدی، محسن، آثار روان‌شناختی آموزه‌های مهدویت، ص۴.</ref>.

#'''[[احساس امنیت حقیقی]]''': [[آرامش روانی]] وقتی به دست می‌آید که [[انسان]] [[احساس امنیت]] داشته باشد. [[انتظار ظهور منجی]]، مهدی‌باوری و [[اعتقاد]] به [[حضور امام]]{{ع}} در میان [[مردم]]، به تقویت برخورداری از [[احساس امنیت]] کمک می‌کند؛ زیرا ما [[امام عصر]]{{ع}} را [[خلیفه خداوند]] در [[زمین]] و تجلی‌بخش [[اسمای الهی]] می‌دانیم؛ بنابراین همان‌گونه که [[خداوند]] خود [[پناه مؤمنان]] است، [[حجت]] او در [[زمین]] نیز پناهگاهی [[امن]] برای [[مؤمنان]] می‌باشد. از این‌روست که [[امام عصر]]{{ع}} فرمود: {{متن حدیث|وَ إِنِّي لَأَمَانٌ لِأَهْلِ الْأَرْضِ كَمَا أَنَّ النُّجُومَ أَمَانٌ لِأَهْلِ السَّمَاءِ}}؛ من مایه [[امنیت]] [[اهل]] زمینم، چنان‌که [[ستارگان]] مایه [[امنیت]] [[اهل]] آسمان‌اند<ref>طوسی، محمد بن حسن، الغیبة، ص۲۹۲.</ref>. براساس همین باورهای [[مکتب انتظار]]، فرد و [[جامعه]] [[مؤمنین]][[ایمان]] دارند که در دوران هراس‌انگیز [[غیبت]]، [[امام مهدی]]{{ع}}، به عنوان [[حجت خداوند در زمین]]، حاضر و ناظر بر احوال [[پیروان]] خود است و آنان در [[پناه]] [[مراقبت]] و محافظت آن [[حضرت]] از گزند [[گرفتاری‌ها]] و [[شر]] [[دشمنان]] آسوده و در [[امنیت]] به سر می‌برند. چنان‌که در [[توقیع شریف]] خطاب به [[شیعیان]] فرمود: {{متن حدیث|إِنَّا غَيْرُ مُهْمِلِينَ لِمُرَاعَاتِكُمْ وَ لَا نَاسِينَ لِذِكْرِكُمْ وَ لَوْ لَا ذَلِكَ لَنَزَلَ بِكُمُ اللَّأْوَاءُ وَ اصْطَلَمَكُمُ الْأَعْدَاءُ فَاتَّقُوا اللَّهَ جَلَّ جَلَالُهُ}}؛ ما در رسیدگی و [[سرپرستی]] شما کوتاهی و [[اهمال]] نکرده و یاد شما را از خاطر نبرده‌ایم که اگر جز این بود، دشواری‌ها و [[مصیبت‌ها]] بر شما فرود می‌آمد و [[دشمنان]]، شما را ریشه کن می‌نمودند. پس تقوای [[خدای بزرگ]] را پیشه خود سازید<ref>طبرسی، احمد بن علی، الاحتجاج، ج۲، ص۴۹۷.</ref>.