اجتماع‌گرایی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[علامه طباطبایی]] می‌نویسد: شکی نیست که [[اسلام]] تنها [[دینی]] است که بنیان خود را بر [[اجتماع]] نهاده و این معنا را به [[صراحت]] اعلام کرده و در هیچ شأنی از [[شئون]] بشری مسئله اجتماع را مهمل نگذاشته است. اسلام [[روح]] اجتماع را به نهایت [[درجه]] امکان در کالبد احکامش دمیده است<ref>[[سید محمد حسین طباطبایی|طباطبایی، سید محمد حسین]]، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۴، ص۱۴۸.</ref>. اسلام مهم‌ترین [[احکام]] و [[شرایع]] خود از قبیل [[حج]] و [[جهاد]] و [[نماز]] و [[انفاق]] و خلاصه تقوای دینی را بر اساس اجتماع قرار داده؛ علاوه اینکه قوای [[حکومت اسلامی]] را [[حافظ]] و مراقب تمامی [[شعائر]] دینی و حدود آن کرده و علاوه اینکه [[فریضه]] [[دعوت به خیر]] و [[امر به معروف]] و [[نهی]] از تمامی [[منکرات]] را بر عموم [[واجب]] نموده و برای [[حفظ]] [[وحدت اجتماعی]] هدف مشترکی برای [[جامعه]] اعلام نموده است و آن هدف مشترک عبارت است از [[سعادت حقیقی]] - نه خیالی - و رسیدن به [[قرب]] و [[منزلت]] نزد [[خداوند]]<ref>[[سید محمد حسین طباطبایی|طباطبایی، سید محمد حسین]]، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۴، ص۱۵۴.</ref>.

در زیر به نمونه‌هایی از [[آیات]] مؤید اجتماع‌گرایی و مشوق داشتن تعامل سازنده با [[جامعه]] اشاره شده است.