آصف بن برخیا در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

}}

[[آصف بن‌ برخیا بن شمعیا]]<ref>قصص الانبیاء، ص ۲۸۴.</ref> یا [[آصف بن‌ برخیا بن شمعون]]<ref>کشف‌ الأسرار، ج‌۷، ص‌۲۲۲.</ref> داماد، [[جانشین]]،<ref>المیزان، ج‌۱۵، ص‌۳۶۳.</ref> [[وزیر]] و به قولی کاتب<ref>الکشّاف، ج ۳، ص ۳۶۷.</ref> [[سلیمان‌ بن‌ داوود]]{{ع}} آصف از [[بنی‌ اسرائیل]]<ref>قرطبی، ج‌۱۳، ص‌۱۳۶.</ref> و بر‌ اساس بعضی منابع<ref>سمرقندی، ج‌۲، ص‌۴۹۶.</ref> معلّم [[دوران کودکی]] [[سلیمان]] بوده است. برخی او را پسر [[خواهر]]<ref>مجمع‌البیان، ج‌۷، ص‌۳۴۹.</ref>، [[پسر عمو]]<ref>قرطبی، ج‌۱۳، ص‌۱۳۶.</ref> یا‌ پسر خاله<ref>قرطبی، ج‌۱۳، ص‌۱۳۶.</ref>سلیمان می‌دانند.

در [[تورات]] از شخصی به نام "[[اَساف بن‌ برکیا]]" نام برده شده که [[رهبری]] گروهی‌ از سرودخوانان و سرایندگان [[داوود]] را بر عهده داشته، و‌ او را از [[فرزندان]] [[لاوی‌ بن‌ یعقوب بن اسحاق]] معرّفی کرده‌ است<ref> کتاب مقدّس، سفر اوّل تواریخ، ۱۵: ۱۷ و ۱۸، ۱۶: ۴ و ۵‌؛ موسوعة الکتاب المقدّس، ص‌۱۹.</ref> [[دوازده مزمور]] از [[مزامیر تورات]] به او نسبت داده شده است <ref>المدخل إلی العهد القدیم، ص‌۳۱۵.</ref><ref>[[محمد حسن ناصحی| ناصحی، محمد حسن]]، [[آصف بن برخیا (مقاله)|مقاله «آصف بن برخیا»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج ۱، ص ۲۷۳ - ۲۷۶.</ref>

اغلب [[مفسّران]] در ذیل [[آیه]] {{متن قرآن|قَالَ الَّذِي عِندَهُ عِلْمٌ مِّنَ الْكِتَابِ أَنَا آتِيكَ بِهِ قَبْلَ أَن يَرْتَدَّ إِلَيْكَ طَرْفُكَ فَلَمَّا رَآهُ مُسْتَقِرًّا عِندَهُ قَالَ هَذَا مِن فَضْلِ رَبِّي لِيَبْلُوَنِي أَأَشْكُرُ أَمْ أَكْفُرُ وَمَن شَكَرَ فَإِنَّمَا يَشْكُرُ لِنَفْسِهِ وَمَن كَفَرَ فَإِنَّ رَبِّي غَنِيٌّ كَرِيمٌ }} <ref> آنکه دانشی از کتاب (آسمانی) با خویش داشت گفت: من پیش از آنکه چشم بر هم زنی آن را برایت می‌آورم و چون (سلیمان) آن (اورنگ) را نزد خود پای برجا دید گفت: این از بخشش (های) پروردگار من است تا بیازمایدم که سپاس می‌گزارم یا ناسپاسی می‌کنم و هر که سپاس گزارد تنها به سود خویش گزارده است و هر که ناسپاسی کند بی‌گمان پروردگار من بی‌نیازی ارجمند است؛ سوره نمل، آیه: ۴۰.</ref> [[سوره نمل]] که به داستان [[حضرت سلیمان]] و [[ملکه سبأ]] پرداخته، از آصف‌ بن‌ برخیا نام برده‌اند. شرح داستان بر اساس [[آیات]] {{متن قرآن|قَالَ يَا أَيُّهَا الْمَلَأُ أَيُّكُمْ يَأْتِينِي بِعَرْشِهَا قَبْلَ أَنْ يَأْتُونِي مُسْلِمِينَ}}<ref>«(سلیمان) گفت: ای سرکردگان! کدام یک از شما پیش از آنکه (آنان) گردن نهاده نزد من آیند اورنگ آن زن را پیش من می‌آورد؟» سوره نمل، آیه ۳۸.</ref>، {{متن قرآن|قَالَ عِفْرِيتٌ مِنَ الْجِنِّ أَنَا آتِيكَ بِهِ قَبْلَ أَنْ تَقُومَ مِنْ مَقَامِكَ وَإِنِّي عَلَيْهِ لَقَوِيٌّ أَمِينٌ}}<ref>«دیوساری از جن گفت: من آن را پیش از آنکه از جایت برخیزی برایت می‌آورم و من در این کار بسی توانمند درستکارم» سوره نمل، آیه ۳۹.</ref>، {{متن قرآن|قَالَ الَّذِي عِنْدَهُ عِلْمٌ مِنَ الْكِتَابِ أَنَا آتِيكَ بِهِ قَبْلَ أَنْ يَرْتَدَّ إِلَيْكَ طَرْفُكَ فَلَمَّا رَآهُ مُسْتَقِرًّا عِنْدَهُ قَالَ هَذَا مِنْ فَضْلِ رَبِّي لِيَبْلُوَنِي أَأَشْكُرُ أَمْ أَكْفُرُ وَمَنْ شَكَرَ فَإِنَّمَا يَشْكُرُ لِنَفْسِهِ وَمَنْ كَفَرَ فَإِنَّ رَبِّي غَنِيٌّ كَرِيمٌ}}<ref>«آن که دانشی از کتاب (آسمانی) با خویش داشت گفت: من پیش از آنکه چشم بر هم زنی آن را برایت می‌آورم و چون (سلیمان) آن (اورنگ) را نزد خود پای برجا دید گفت: این از بخشش (های) پروردگار من است تا بیازمایدم که سپاس می‌گزارم یا ناسپاسی می‌کنم و هر که سپاس گزارد تنها به سود خویش گزارده است و هر که ناسپاسی کند بی‌گمان پروردگار من بی‌نیازی ارجمند است» سوره نمل، آیه ۴۰.</ref> سوره نمل چنین است: سلیمان از [[یاران]] خود خواست که پیش از وارد شدن ملکه سبا، تخت او را در پیش‌گاه وی حاضر سازند. یکی از جنّیان مجلس گفت: من آن را پیش از آنکه از [[مسند]] [[قضا]] که از بامداد تا ظهر ادامه داشته <ref>بحارالانوار، ج ۱۴، ص ۲۶۹.</ref> برخیزی، نزد تو می‌آورم و بر این کار نیرومند و امینم. حضرت سلیمان گفت: سریع‌تر می‌خواهم<ref>بحارالانوار، ج‌۱۴، ص‌۲۶۹.</ref><ref>[[محمد حسن ناصحی| ناصحی، محمد حسن]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج ۱، ص ۲۷۳ - ۲۷۶.</ref>.

[[جزایری]] در ذیل [[آیه]] {{متن قرآن|وَجَحَدُوا بِهَا وَاسْتَيْقَنَتْهَا أَنْفُسُهُمْ ظُلْمًا وَعُلُوًّا فَانْظُرْ كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُفْسِدِينَ}}<ref>«و از سر ستم و گردنکشی، با آنکه در دل باور داشتند آن را انکار کردند پس بنگر که سرانجام (کار) تبهکاران چگونه بود» سوره نمل، آیه ۱۴.</ref> که به موضوع مرگ سلیمان پرداخته، می‌گوید: مدّتی که سلیمان در حال تکیه بر [[عصا]] [[قبض روح]] شده بود <ref>بر اساس‌ برخی‌ روایات، یک سال.</ref>آصف‌ بن‌ برخیا [[تدبیر امور]] را در دست داشت<ref>النور المبین، ص‌۳۸۵.</ref>. چون مرگ آصف نزدیک شد، به او وحی شد که فرزندش [[صفورا]] را [[جانشین]] خود کند و آن‌چه از نور و حکمت نزدش بود، به او واگذارد<ref>اثبات الوصیه، ص‌۷۶.</ref>. در [[تورات]] رَحُبعام فرزند سلیمان به عنوان جانشین وی دانسته شده است<ref>کتاب مقدّس، سفر دوم تواریخ، ۹: ۳۱.</ref><ref>[[محمد حسن ناصحی| ناصحی، محمد حسن]]، [[آصف بن برخیا (مقاله)|مقاله «آصف بن برخیا»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج ۱، ص ۲۷۳ - ۲۷۶.</ref>

[[رأی]] [[مفسّران]] درباره کتابی که دانشِ بخشی از آن نزد آصف بود، گوناگون است. بعضی آن را [[لوح محفوظ]] و برخی [[نامه]] سلیمان به [[بلقیس]] می‌دانند و گروهی از جنس کتاب‌هایی که بر [[پیامبران]] نازل می‌شود و نیز جمعی آن را تورات شمرده‌اند؛ هم‌‌چنین گفته شده که مقصود از کتاب، [[اسم اعظم]] [[پروردگار متعال]] است که دانشِ بخشی از آن نزد آصف بود<ref> مجمع‌البیان، ج‌۷، ص‌۳۴۹.</ref>. درباره اسم اعظمی که آصف، خداوند را با آن خواند، برخی بر این عقیده‌اند که {{عربی|"يَا حَيُ‏ يَا قَيُّومُ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}} بوده که به [[زبان عبری]] "آهیا شراهیا" است. بعضی گفته‌اند: {{عربی|"اللَّهِ‏ الرَّحْمنِ‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}} بوده و [[مجاهد]] آن را {{عربی|"يَا ذَا الْجَلَالِ‏ وَالْإِكْرَام‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}} دانسته و [[زهری]] از {{عربی|"يَا إِلَهَنَا وَ إِلَهَ كُلِّ شَيْ‏ءٍ إِلَهاً وَاحِداً لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْت‏"}} نام برده است<ref> المیزان، ج‌۱۵، ص‌۳۶۳.</ref>. بر اساس روایتی، [[امام کاظم|امام موسی کاظم]]{{ع}} سه [[روز]] پیش از [[شهادت]]، با خواندن اسم اعظمی که [[آصف]] [[خداوند]] را با آن خوانده بود، در یک چشم به هم زدن از [[زندان]] [[هارون‌ الرشید]] در [[بغداد]] به [[مدینه]] رفت تا [[عهد]] [[امامت]] و [[وصایت]] را به [[امام رضا|امام علی‌ بن موسی الرضا]]{{ع}} بسپارد<ref>عیون اخبارالرضا{{ع}}، ج‌۱، ص‌۲۰۵.</ref>. هم‌چنین از [[روایات]] استفاده می‌شود که بهره آصف از [[اسم اعظم]]، اندک بوده است. [[شیخ کلینی]] از [[امام باقر]]{{ع}} و [[امام عسکری]]{{ع}} [[روایت]] کرده که اسم اعظم از ۷۳ حرف ترکیب یافته و آصف یک حرف از آنها را می‌دانست که چون به آن تکلّم کرد، در یک چشم به هم زدن [[تخت بلقیس]] در دسترس قرار گرفت و ۷۲ حرف نزد [[امامان]]{{عم}} و [[علم]] یک حرف، نزد خداوند ثابت‌ است<ref>الکافی، ج‌۱، ص‌۲۸۶.</ref><ref>[[محمد حسن ناصحی| ناصحی، محمد حسن]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج ۱، ص ۲۷۳ - ۲۷۶.</ref>.

[[محی‌الدین عربی]] آورده است: این که یکی‌ از یاران‌ سلیمان چنین‌ کار خارق‌العاده‌ای را انجام داد، برای تثبیت [[مقام]] و [[منزلت]] [[سلیمان]] نزد حاضران، بهتر بود از اینکه خود به این کار [[اقدام]] می‌کرد<ref>شرح فصوص الحکم، ص‌۹۳۲.</ref>. قیصری گفته است: سلیمان [[قطب]] و [[خلیفه]] [[زمان]] خویش بود و بسیار کم است که اقطاب به طور مستقیم برای خودشان در عالم [[خرق عادت]] و تصرّفی کنند و [[خداوند]] [[همراهی]] [[عالمان]] [[امین]] و والا [[مقام]] را به آنان مکرمت فرموده که [[کارها]] و امورشان را به وسیله آنان انجام می‌دهند<ref>شرح فصوص الحکم، ص‌۹۲۵.</ref>. به هر حال، [[آصف]] با بهره‌گیری از [[دانش]] خود، از خداوند خواست تا تخت [[ملکه سبأ]] را از مأرب به [[شام]] نزد سلیمان آورد و پس از لحظه‌ای، تخت نزد وی حاضر شد؛ در حالی‌ که فاصله پیمودن دو [[شهر]]، حدود دو ماه بوده است. گفته‌اند که آصف [[وضو]] گرفت و دو رکعت [[نماز]] خواند؛ آن‌گاه [[دعا]] کرد و در یک چشم بر هم زدن، تخت نزد سلیمان ظاهر شد<ref>جامع‌ البیان، مج۱۱، ج۱۹، ص۲۰۰؛ روح‌ المعانی، مج۱۱، ج۱۹، ص۳۰۶.</ref>. [[نیشابوری]] می‌گوید: خداوند سه [[کرامت]] از [[کرامات]] [[اولیا]] را در [[قرآن]] یادآور شده است: یکی کرامت [[مریم]] است که طعام بهشتی برایش می‌رسید، دیگری کرامت [[اصحاب کهف]] است که سیصد سال در [[غار]] خوابیدند و سوم، کرامت آصف است که در طرفة‌العینی [[تخت بلقیس]] را احضار‌کرد<ref>قصص قرآن، ص‌۲۹۱.</ref><ref>[[محمد حسن ناصحی| ناصحی، محمد حسن]]، [[آصف بن برخیا (مقاله)|مقاله «آصف بن برخیا»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج ۱، ص ۲۷۳ - ۲۷۶.</ref>.

== منابع ==