اسب تاختن بر بدن امام حسین در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

}}

[[پستی]] و [[فرومایگی]] [[امویان]] که حاکی از بد سرشتی آنان بود، بر همگان روشن شد. اینان تبهکارانی بودند که بویی از انسانیّت نبرده و اجساد متحرک و پلیدشان به موجودات [[وحشی]] رذلی تبدیل شده بود که ذرّه‌ای رحم به [[دل]] نداشته و مانعی درونی و ذرّه‌ای [[وجدان]] [[انسانی]] آنان را از کارهای زشتشان باز نمی‌داشت.

اما بعد؛ [ای [[عمر]]] من تو را به سوی [[حسین]] نفرستادم تا از [[نبرد]] با او خودداری و یا در انجام آن [[مسامحه]] و یا عرصه کارزار را به درازا بکشانی و به او [[امید]] و آرزوی [[سلامتی]] و [[زندگی]] بدهی و یا از ناحیه وی نزد من به واسطه‌گری و [[شفاعت]] بپردازی. دقت کن، اگر حسین و یارانش به [[حکومت]] من‌ تن درداده و [[تسلیم]] شدند، آنان را سالم نزد من بفرست و اگر [[امتناع]] ورزیدند، با سپاهی گران بر آنها بتاز و به کشتارشان بپرداز و بدن‌هایشان را [[مثله]] «قطعه‌قطعه» کن؛ چراکه سزاوار چنین [[کیفری]] هستند، هرگاه حسین کشته شد، اسب بر جنازه‌اش بتازان و سینه و پشتش را زیر سمّ ستوران لگدکوب نما؛ زیرا حسین انسانی نافرمان! تفرقه‌افکن! قطع‌کننده پیوند [[خویشاوندی]] و [[ستم‌پیشه]] است! هرچند لگدکوب کردن بدنش پس از کشته شدن زیانی به او نمی‌رساند ولی من با خود [[عهد]] کرده‌ام هرگاه او را کشتم با جنازه‌اش چنین کنم<ref>تاریخ طبری، ج۴، ص۳۱۴؛ إعلام الوری، ج۱، ص۴۵۳.</ref>.

== منابع ==