اضطرار در معارف و سیره سجادی: تفاوت میان نسخه‌ها

}}

[[اضطرار]] در لغت از ریشه ضرر و به معنی [[اجبار]]، [[الزام]]، [[ضرورت]] و نیاز است<ref>فرهنگ معاصر عربی به فارسی.</ref>. این کلمه هم‌چنین به معنی ناچاری، [[درماندگی]] و ناگزیری به کار می‌رود<ref>لغت‌نامه دهخدا.</ref>. در کاربرد [[قرآنی]]، مضطرّ کسی است که برای [[حفظ]] [[حیات]] خویش [[راه]] و چاره‌ای برایش نمانده است<ref>المفردات فی غریب القرآن.</ref>. کسی که [برای [[حفظ جان]] خود به خوردن حرامی مثل مردار] [[مضطر]] شود، در صورتی که [[ستمگر]] و [[متجاوز]] نباشد بر او گناهی نیست<ref>{{متن قرآن|إِنَّمَا حَرَّمَ عَلَيْكُمُ الْمَيْتَةَ وَالدَّمَ وَلَحْمَ الْخِنْزِيرِ وَمَا أُهِلَّ بِهِ لِغَيْرِ اللَّهِ فَمَنِ اضْطُرَّ غَيْرَ بَاغٍ وَلَا عَادٍ فَلَا إِثْمَ عَلَيْهِ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ}} «جز این نیست که (خداوند)، مردار و خون و گوشت خوک و آنچه را جز به نام خداوند ذبح شده باشد بر شما حرام کرده است؛ پس کسی که ناگزیر (از خوردن این چیزها) شده باشد در حالی که افزونخواه (برای رسیدن به لذّت) و متجاوز (از حدّ سدّ جوع) نباشد بر او گناهی نیست، که خداوند آمرزنده‌ای بخشاینده است» سوره بقره، آیه ۱۷۳.</ref>.

[[امام]] ما را از اینکه در حال اضطرار و بیچارگی به غیر از خدا [[استغاثه]] کنیم بر [[حذر]] می‌دارد: "ای [[خداوند]]، چنان کن که به هنگام [[ضرورت]] به نیروی تو بتازم و به هنگام نیاز از تو [[یاری]] خواهم... و مرا میازمای که به هنگام [[اضطرار]] از جز تویی یاری جویم و به هنگام [[بی‌نوایی]] به پیشگاه جز تویی [[خاضع]] شوم" <ref>نیایش بیستم.</ref><ref>صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، انتشارات سروش، تهران، ۱۳۹۴، چاپ نهم؛ فرهنگ معاصر عربی - فارسی، آذرتاش آذرنوش، نشر نی، تهران، ۱۳۷۹، چاپ اول، قرآن مجید، ترجمه محمدمهدی فولادوند؛ لغت‌نامه، علی‌اکبر دهخدا، ج۲، مؤسسه انتشارات و چاپ دانشگاه تهران، دوره جدید، ۱۳۷۷، چاپ دوم، المفردات فی غریب القرآن، راغب اصفهانی، دفتر نشر کتاب، ۱۴۰۴ ه‍، چاپ دوم.</ref><ref>[[فضل‌الله خالقیان|خالقیان، فضل‌الله]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «اضطرار»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۶۲.</ref>