امیدواری به خدا در معارف دعا و زیارات: تفاوت میان نسخه‌ها

== دعا‌های مرتبط ==

# در [[دعای کمیل]] آمده است: "تو کریم‌تر از آنی که از نظر دور داری آنکه را که خود پرورانده‌ای، یا دور کنی آنکه را که خود به‌سوی خود کشیده‌ای، یا آواره نمائی کسی را که مأوی داده‌ای، یا به [[بلاء]] بسپاری کسی را که خود تحت [[سرپرستی]] گرفته بدو [[مهربانی]] نموده‌ای!. و کاش می‌‌دانستم ای سیّد و معبودم و مولایم! آیا بر چهره‌هائی که در برابر [[عظمت]] [[توبه]] [[سجده]] می‌‌افتند، و بر زبانهائی که به [[راستی]] گویای [[توحید]] تو بوده و ثناخوان شکرت می‌‌باشند، و به دلهائی که به معبودیّت تو با تحقیق معترف شدند، و بر جانهائی که پر از [[معرفت]] تو شده ترسان گردیدند، و بر دست و پائی که برای [[اطاعت]] و [[آمرزش]] به پرستشگاه تو شتافتند، [[آتش]] را مسلط خواهی نمود؟. هرگز اینچنین گمانی به تو نیست، و فضلت چنین خبری به ما نداده!؛ ای [[کریم]] و ای [[پروردگار]]"<ref>{{متن حدیث| هَيْهَاتَ أَنْتَ أَكْرَمُ مِنْ أَنْ تُضَيِّعَ مَنْ رَبَّيْتَهُ، أَوْ تُبْعِدَ مَنْ أَدْنَيْتَهُ، أَوْ تُشَرِّدَ مَنْ آوَيْتَهُ، أَوْ تُسَلِّمَ إِلَى الْبَلَاءِ مَنْ كَفَيْتَهُ وَ رَحِمْتَهُ، وَ لَيْتَ شِعْرِي يَا سَيِّدِي وَ إِلَهِي وَ مَوْلَايَ، أَ تُسَلِّطُ النَّارَ عَلَى وُجُوهٍ خَرَّتْ لِعَظَمَتِكَ سَاجِدَةً، وَ عَلَى أَلْسُنٍ نَطَقَتْ بِتَوْحِيدِكَ صَادِقَةً، وَ بِشُكْرِكَ مَادِحَةً، وَ عَلَى قُلُوبٍ اعْتَرَفَتْ بِإِلَهِيَّتِكَ مُحَقِّقَةً، وَ عَلَى ضَمَائِرَ حَوَتْ مِنَ الْعِلْمِ بِكَ حَتَّى صَارَتْ خَاشِعَةً، وَ عَلَى جَوَارِحَ سَعَتْ إِلَى أَوْطَانِ تَعَبُّدِكَ طَائِعَةً، وَ أَشَارَتْ بِاسْتِغْفَارِكَ مُذْعِنَةً، مَا هَكَذَا الظَّنُّ بِكَ وَ لَا أُخْبِرْنَا بِفَضْلِكَ عَنْكَ يَا كَرِيمُ، يَا رَبِّ...}}.</ref>  

# در دعای [[ابو حمزه ثمالی]] آمده است: "بارخدایا! تو گفتی و گفت تو صحیح و وعده‌ات راست است، که: "بخواهید از [[فضل]] [[خدا]] زیرا که [[خدا]] به شما [[مهربان]] است"؛ و صفت تو نیست ای سرور من که [[دستور]] دهی تا تو را بخوانند، آنگاه در اعطا [[بخل]] ورزی... پروردگارا! تو را در حالی که دهشت‌زده و راغب و [[امیدوار]] و ترسانم می‌‌خوانم، من چون [[گناهان]] خویش را می‌‌بینم به [[گریه]] در می‌‌آیم و چون [[کرم]] و [[بخشش]] تو را می‌‌بینم به [[طمع]] می‌‌افتم"<ref>{{متن حدیث| اللَّهُمَّ أَنْتَ الْقَائِلُ وَ قَوْلُكَ حَقٌّ وَ وَعْدُكَ صِدْقٌ وَ اسْأَلُوا اللَّهَ مِنْ فَضْلِهِ إِنَّ اللَّهَ كَانَ بِكُمْ رَحِيماً وَ لَيْسَ مِنْ صِفَاتِكَ يَا سَيِّدِي أَنْ تَأْمُرَ بِالسُّؤَالِ وَ تَمْنَعَ الْعَطِيَّةَ... أَدْعُوكَ يَا رَبِّ رَاهِباً رَاغِباً رَاجِياً خَائِفاً إِذَا رَأَيْتُ مَوْلَايَ ذُنُوبِي فَزِعْتُ وَ إِذَا رَأَيْتُ كَرَمَكَ طَمِعْتُ... }}</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۱ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۱، ص ۴۵۸-۴۵۹.</ref>.