رابطه قرآن با نفس: تفاوت میان نسخه‌ها

== رابطه [[قرآن]] و [[نفوس]] [[انسانی]] ==

{{عربی|واما روح القرآن وسره ولبه فلا يدركه الا أولوا الألباب وذو البصائر إذ حقيقة الحكمة لا تنال الا بموهبة الله ولا يبلغ الانسان إلى مرتبه يسمى حكيما الا بان يفيض الله عليه من حكمته حكمه ومن لدنه علما لان العلم والحكمة من صفاته الكمالية والعليم الحكيم من أسماء الله الحسنى ولا بد في من له نصيب منهما ان يكون ذلك بمجرد موهبة الله إياه له ولذلك قال سبحانه بعد قوله {{متن قرآن|وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ}}<ref>«و به آنان کتاب (قرآن) و فرزانگی می‌آموزد» سوره جمعه، آیه ۲.</ref>، {{متن قرآن|ذَلِكَ فَضْلُ اللَّهِ يُؤْتِيهِ مَنْ يَشَاءُ وَاللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ}}<ref>این بخشش خداوند است که به هر کس بخواهد می‌بخشد و خداوند دارای بخشش سترگ است» سوره جمعه، آیه ۴.</ref> وسمى الحكمة خيرا كثيرا}}<ref>الحکمه المتعالیة فی الأسفار العقلیه الأربعه (ط. دار احیاء التراث، ۱۹۸۱ م.)، ج۷، ص۴۰. صدرالمتألهین همچنین در بیان دیگری پیرامون هماهنگی مراتب قرآن و نفس انسانی می‌گوید: «بصیره کشفیه: اعلم أن القرآن مجدد الإنزال علی قلوب التالین و نسبه القلب إلی نزوله نسبه العرش إلی استواء الرحمن و بحسب ما یکون القلب علیه من الحالات یکون ظهور القرآن و نزوله علیه و ذلک فی حق طائفه و أما فی حق طائفة أخری فیکون القرآن هو الأصل فی الصفه و عرش القلب یظهر بتلک الصفه عند نزوله و ذلک لغایه صفائه و انمحاء صفاته لما سئل الجنید عن المعرفه و العارف فقال لهما الماء لون إنانه. و اعلم أن الله نعت العرش بمانعت به القرآن فکل قرآن مستو لعرشه بالصفه الجامعه لهما فقرآن کریم لعرش کریم و قرآن مجید لعرش مجید و قرآن عظیم لعرش عظیم و الدرجات الرفیعه لذی العرش کالآیات و السور للقرآن و لهذا ورد فی الحدیث: اقرأ وارق کما کنت تقرأ فإذا نزل القرآن علی قلب عبد و ظهر فیه حکمه و استوی علیه بجمیع ما هو علیه مطلقا و کان خلقا لهذا القلب کان هذا القلب عرشا له کما قیل عند ما سئل عن خلق رسول الله {{صل}} کان خلقه القرآن فما من آیه إلا و لها حکم فی قلب هذا العبد». (مفاتیح الغیب (ط. مؤسسه تحقیقات فرهنگی، ۱۳۶۳ ه. ش.)، ص۶۶)</ref>.