پرش به محتوا

سیره اجتماعی امام مهدی: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
خط ۷: خط ۷:
}}
}}


'''گسترش [[عدل و داد]]''' از آرمان‌های والای [[امام زمان]]{{ع}} است. نوع [[تربیت]] [[مردم]] در [[عصر ظهور]] زمینه برپایی [[عدالت]] را در همۀ ابعاد فردی و [[اجتماعی]] فراهم می‌سازد و [[رشد]] [[روحی]] و [[عقلی]] مردم در آن عصر، زمینه‌ساز عدالت جهانی می‌شود.
'''گسترش [[عدل و داد]]''' از آرمان‌های والای [[امام زمان]] {{ع}} است. نوع [[تربیت]] [[مردم]] در [[عصر ظهور]] زمینه برپایی [[عدالت]] را در همۀ ابعاد فردی و [[اجتماعی]] فراهم می‌سازد و [[رشد]] [[روحی]] و [[عقلی]] مردم در آن عصر، زمینه‌ساز عدالت جهانی می‌شود.


== مقدمه ==
== مقدمه ==
خط ۱۶: خط ۱۶:
[[جامعۀ انسانی]] در روزگار [[ظهور]] برای نخستین بار به گونه‌ای بی‌همتا بر [[عدالت]] و درستی [[استوار]] می‌شود و [[روایات]] بزرگان [[معصوم]] برای به تصویر کشاندن آن، به فراخور حال مخاطبان، حتی از جزئیات [[نظم]] و [[عدل]] [[اجتماعی]] روزگار [[حکومت جهانی]] [[امام زمان]] {{ع}} سخن گفته‌اند. به عنوان مثال، در پاره‌ای [[روایات]] آمده است که در آن زمان، پنجره‌هایی که به معابر عمومی باز شده‌اند و برای [[مردم]] مایه زحمت‌اند، بسته می‌شوند و ناودان‌هایی که به راه [[مردم]] [[آب]] می‌ریزند، از میان می‌روند. در روایتی از [[امام باقر]] {{ع}} آمده است: «چون [[قائم]] [[ظهور]] می‌کند، راه‌های بزرگ را توسعه می‌دهد و... مساجدی را که میان راه مردمان‌اند، ویران می‌کند»<ref>{{متن حدیث|یُوَسِّعُ الطَّرِیقَ الْأَعْظَمَ فَیَصِیرُ سِتِّینَ ذِرَاعاً وَ یَهْدِمُ کُلَّ مَسْجِدٍ عَلَی الطَّرِیقِ}}؛ بحار الأنوار ج ۵۲ ص ۳۳۳.</ref> همچنین در [[روایت]] آمده است هنگام [[حج]]، کسی از سوی [[امام]] خطاب به [[حاجیان]] بانگ برمی‌آورد: «هر کس [[نماز]] [[طواف]] [[واجب]] را گزارده است، کنار رود تا دیگران نیز [[نماز واجب]] [[طواف]] خویش را بگزارند و [[نماز]] [[نافله]] [[مانع]] انجام [[نماز واجب]] نگردد»<ref>بحار الأنوار ج ۵۲ ص ۳۳۳.</ref> [[هدف]] این [[روایات]] آن است که دقت و [[جدیت]] [[امام]] {{ع}} را در [[برقراری عدالت]] نشان دهند.
[[جامعۀ انسانی]] در روزگار [[ظهور]] برای نخستین بار به گونه‌ای بی‌همتا بر [[عدالت]] و درستی [[استوار]] می‌شود و [[روایات]] بزرگان [[معصوم]] برای به تصویر کشاندن آن، به فراخور حال مخاطبان، حتی از جزئیات [[نظم]] و [[عدل]] [[اجتماعی]] روزگار [[حکومت جهانی]] [[امام زمان]] {{ع}} سخن گفته‌اند. به عنوان مثال، در پاره‌ای [[روایات]] آمده است که در آن زمان، پنجره‌هایی که به معابر عمومی باز شده‌اند و برای [[مردم]] مایه زحمت‌اند، بسته می‌شوند و ناودان‌هایی که به راه [[مردم]] [[آب]] می‌ریزند، از میان می‌روند. در روایتی از [[امام باقر]] {{ع}} آمده است: «چون [[قائم]] [[ظهور]] می‌کند، راه‌های بزرگ را توسعه می‌دهد و... مساجدی را که میان راه مردمان‌اند، ویران می‌کند»<ref>{{متن حدیث|یُوَسِّعُ الطَّرِیقَ الْأَعْظَمَ فَیَصِیرُ سِتِّینَ ذِرَاعاً وَ یَهْدِمُ کُلَّ مَسْجِدٍ عَلَی الطَّرِیقِ}}؛ بحار الأنوار ج ۵۲ ص ۳۳۳.</ref> همچنین در [[روایت]] آمده است هنگام [[حج]]، کسی از سوی [[امام]] خطاب به [[حاجیان]] بانگ برمی‌آورد: «هر کس [[نماز]] [[طواف]] [[واجب]] را گزارده است، کنار رود تا دیگران نیز [[نماز واجب]] [[طواف]] خویش را بگزارند و [[نماز]] [[نافله]] [[مانع]] انجام [[نماز واجب]] نگردد»<ref>بحار الأنوار ج ۵۲ ص ۳۳۳.</ref> [[هدف]] این [[روایات]] آن است که دقت و [[جدیت]] [[امام]] {{ع}} را در [[برقراری عدالت]] نشان دهند.


نکتۀ پایانی در سیرۀ [[سیاسی]] حضرت [[کارگزاران]] [[عصر ظهور]] هستند، کسانی که در [[حکومت عدل]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} وظیفه‌ای بر عهده می‌گیرند، نمونه‌های [[راستی]] و [[دادگری]] و درستی‌اند و از قید امیال نفسانی‌ و [[شهوت‌ها]] رسته‌اند. [[حضرت مهدی]] {{ع}} بر [[کارگزاران]] خویش بسیار سختگیر است و مراقب است تا مبادا به کژی و ناراستی گرایند<ref>ر.ک: [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۲۸۸-۲۹۰.</ref>.
نکتۀ پایانی در سیرۀ [[سیاسی]] حضرت [[کارگزاران]] [[عصر ظهور]] هستند، کسانی که در [[حکومت عدل]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} وظیفه‌ای بر عهده می‌گیرند، نمونه‌های [[راستی]] و [[دادگری]] و درستی‌اند و از قید امیال نفسانی‌ و [[شهوت‌ها]] رسته‌اند. [[حضرت مهدی]] {{ع}} بر [[کارگزاران]] خویش بسیار سختگیر است و مراقب است تا مبادا به کژی و ناراستی گرایند<ref>ر. ک: [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۲۸۸-۲۹۰.</ref>.


== جستارهای وابسته ==
== جستارهای وابسته ==
۱۱۸٬۲۸۱

ویرایش