شخصیت امام حسین در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

== [[جایگاه امام]] [[حسین]] {{ع}} در قرآن‌==

[[مسلمانان]]، در بیان هیچ موضوعی مانند [[فضایل اهل بیت]] {{عم}} و [[مقام]] برجسته [[علمی]] و [[معنوی]] آنان و برخورداری آنها از مجموعه کمالاتی که [[خدا]] [[اراده]] فرموده بشریّت بدان‌ها آراسته گردد، تا این پایه همسو و هماهنگ نبوده‌اند. این [[یکدلی]] و [[اتفاق نظر]]، به بخشی از اصول و مبانی از جمله بیان صریح [[قرآن]] در مورد جایگاه ویژه [[اهل بیت]] {{عم}} برمی‌گردد.

[[قرآن کریم]]، به [[صراحت]] اهل بیت را از هرگونه [[پلیدی]] پیراسته دانسته و آنان را همان [[نزدیکان]] [[نبیّ]] اکرم {{صل}} معرفی کرده که [[دوستی]] و محبتشان [[پاداش]] رسالتی است که [[خدای متعال]] به [[بشریت]] ارزانی داشته است. آنان نیک‌خصالانی‌اند که خالصانه از خدا [[فرمان]] بردند و از عذابش هراسیدند و به [[ترس]] و [[بیم]] خدا در [[دل]]، آراسته گشتند و [[خداوند]] نیز [[بهشت]] جاودان و [[رهایی]] از [[عذاب]] خویش را برایشان ضمانت فرمود.

[[امام حسین]] {{ع}} بی‌تردید از [[اهل]] بیتی به شمار می‌آید که از پلیدی پیراسته‌اند. آن بزرگوار به صریح [[آیه مباهله]] که در [[ماجرای مباهله]] [[رسول خدا]] {{صل}} با [[مسیحیان نجران]] نازل گردید، [[فرزند رسول اکرم]] {{صل}} تلقّی می‌شود و قرآن کریم یاد این حادثه [[تاریخی]] را با پیام‌های ژرفی که در آن وجود داشت، [[جاودانه]] ساخت و فرمود:

ناقلان [[حدیث]] به طرق گوناگون [[روایت]] کرده‌اند که این [[آیه شریف]] در [[شأن اهل بیت]] {{عم}} یعنی [[رسول اکرم]] {{صل}} [[علی]]، [[فاطمه]]، [[حسن]] و حسین {{عم}} نازل گشته و منظور از کلمه {{متن قرآن|أَبْنَاءَنَا}} در این [[آیه]] بی‌تردید وجود [[مقدس]] [[امام حسن]] و [[امام حسین]] {{عم}} است.

[[رسول خدا]] {{صل}} در این رخداد [[تاریخی]] تصریح فرموده جمعی که همراه با آنان، برای [[مباهله]] آمده بود [[برترین]] انسان‌های روی [[زمین]] و گرامی‌ترین آنها در پیشگاه خدایند. به همین دلیل [[پیامبر اکرم]] {{صل}} به اتفاق آنان مباهله انجام داد و کشیش [[نجران]] نیز به این واقعیّت [[اذعان]] نموده و گفت: «من امروز، با چهره‌هایی روبرو هستم که اگر از [[خدا]] درخواست کنند کوهی را از جا برکند، این کار را عملی خواهد ساخت»<ref>نور الابصار، ص۲۳- ۲۲؛ به تفسیر جلالین، روح البیان، کشّاف، بیضاوی، رازی و صحیح ترمزی، ج۲، ص۱۶۶؛ سنن بیهقی، ج۷، ص۶۳؛ صحیح مسلم، کتاب فضائل الصحابه؛ مسند احمد، ج۱، ص۸۵ و مصابیح السنه، ج۲، ص۲۰۱ مراجعه شود.</ref>.

[[قرآن کریم]] در مورد [[عصمت]] هیچ‌یک از [[مسلمانان]] جز پیامبر اکرم {{صل}} به [[صراحت]] سخن نگفته، مگر [[اهل بیت]] که [[خداوند]] [[اراده]] فرموده آنان را از هرگونه [[پلیدی]] پیراسته گرداند<ref>چنان‌که آیه {{متن قرآن|إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا}} [«جز این نیست که خداوند می‌خواهد از شما اهل بیت هر پلیدی را بزداید و شما را به شایستگی پاک گرداند» سوره احزاب، آیه ۳۳] به آن تصریح کرده است.</ref>. اگر مسلمانان در مورد داخل بودن [[همسران پیامبر]] در معنا و مفهوم آیه شریف، به [[اختلاف]] پرداخته‌اند، ولی در اینکه [[امام علی]] و [[حضرت زهرا]] و امام حسن و امام حسین {{عم}} در مقصود این آیه [[مبارک]] داخل‌اند، هیچ‌گاه اختلافی نداشته‌اند<ref>به تفسیر کبیر فخر رازی؛ تفسیر نیشابوری؛ صحیح مسلم، ج۲۰، ص۳۳؛ خصائص نسایی، ج۴؛ مسند احمد، ج۴، ص۱۰۷؛ سنن بیهقی، ج۲، ص۱۵۰؛ مشکل الآثار، ج۱، ص۳۳۴؛ مستدرک حاکم، ج۲، ص۴۱۶ و اسد الغابه، ج۵، ص۵۲۱ مراجعه شود.</ref>.

از اینجا می‌توانیم به [[راز]] نهانی که در [[دوستی]] و [[محبّت]] [[اهل بیت]] {{ع}} و [[پایبندی]] به خط و مشی آنان وجود دارد پی ببریم و به گفته صریح [[قرآن]] [[عزیز]]، دوستی و محبّت آنها را بر دیگران ترجیح دهیم<ref>خدای متعال در سوره شورا، آیه ۳۳ خطاب به پیامبر خود می‌فرماید: {{متن قرآن|قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}} «بگو: برای این (رسالت) از شما مزدی جز دوستداری خویشاوندان (خود) را نمی‌خواهم» سوره شوری، آیه ۲۳؛ و در سوره سبأ آیه ۷۴ فرموده: {{متن قرآن|مَا سَأَلْتُكُمْ مِنْ أَجْرٍ فَهُوَ لَكُمْ}} «هر پاداشی از شما خواسته باشم از آن خودتان باد!» سوره سبأ، آیه ۴۷.</ref>؛ زیرا [[عصمت اهل بیت]] {{عم}} به هنگام وجود جریان‌های گوناگون و خواسته‌های مختلف، [[بهترین]] دلیل بر این است که [[نجات]] و [[رهایی]]، در [[پیروی]] از این گران‌مایگان است. بنابراین، افرادی را که [[خداوند]] از [[پلیدی]]، پیراسته و در رساندن [[مردم]] به ساحل نجات راهنمای آنانند، پیروانشان نیز از [[غرق]] شدن و [[هلاکت]]، رهایی خواهند یافت.

[[ابن عباس]] از [[نبیّ]] اکرم {{صل}} [[روایت]] کرده وقتی [[آیه]] {{متن قرآن|الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}} دوستی‌ در [[حق]] [[نزدیکان]] نازل شد، برخی [[مسلمانان]] مقصود آیه [[شریف]] را از نزدیکانی که اطاعتشان بر مسلمانان [[واجب]] گشته از [[رسول خدا]] {{صل}} جویا شدند [[حضرت]] در پاسخ فرمود: منظور آیه از نزدیکان، [[علی]]، [[فاطمه]] و [[فرزندان]] آنان ([[حسن]] و [[حسین]] است)<ref>تفسیر کبیر، تفسیر طبری، درّ المنثور در تفسیر مودّت.</ref>.

[[قرآن کریم]] در [[سوره]] [[مبارک]] دهر که در تبیین [[عظمت]] [[حقیقت]] درونی و [[نفسانی]] اهل بیت {{عم}} و [[اخلاص]] در [[اطاعت]] و عبادتشان، نازل گشت، به تشریح علل و اسباب این [[برتری]] و [[فضیلت]] پرداخته و می‌فرماید:

بنا به نقل بیشتر [[مفسّران]] و [[محدّثان]]، این [[سوره]] [[مبارک]] در پی [[بیماری]] [[امام حسن]] و [[امام حسین]] {{عم}} در [[حق اهل بیت]] نازل شد، که [[امام علی]] {{ع}} [[نذر]] کرد به شکرانه بهبودی آن‌دو بزرگوار سه [[روز]]، [[روزه]] بگیرد. از این‌رو، اعضای [[خانواده]] پس از بهبودی [[فرزندان]]، به نحوی بایسته به نذر خود [[وفا]] کردند؛ وفایی برخوردار از زیبنده‌ترین مظاهر [[ایثار]] و [[از خودگذشتگی]] که در [[حق]] آنان این [[آیه]] نازل شد: {{متن قرآن|إِنَّ الْأَبْرَارَ يَشْرَبُونَ مِنْ كَأْسٍ كَانَ مِزَاجُهَا كَافُورًا * عَيْنًا يَشْرَبُ بِهَا عِبَادُ اللَّهِ يُفَجِّرُونَهَا تَفْجِيرًا * يُوفُونَ بِالنَّذْرِ وَيَخَافُونَ يَوْمًا كَانَ شَرُّهُ مُسْتَطِيرًا}}<ref>«نیکان از پیاله‌ای می‌نوشند که آمیخته به بوی خوش است * از چشمه‌ای که بندگان خداوند از آن می‌آشامند آن را به خواست خود روان می‌سازند * به پیمان خود وفا می‌کنند و از روزی می‌هراسند که شرّ آن همه‌گیر است» سوره انسان، آیه ۵-۷.</ref>.