طفیل بن عمرو دوسی در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

}}

[[طفیل]] گوید: آن [[قدر]] به من از این سخنان گفتند که من [[تصمیم]] گرفتم با آن [[حضرت]] هیچ گونه سخنی نگویم حتی از [[ترس]] آنکه مبادا سخنان او را بشنوم، قدری پنبه در گوش‌های خود نهاده و به [[مسجد الحرام]] رفتم. در ضمن [[طواف]] [[کعبه]] چشمم بدان حضرت افتاد که در نزدیکی کعبه [[نماز]] می‌خواند. از آنجا که [[خدای تعالی]] [[هدایت]] مرا مقدر فرموده بود، به نزدیک او رفتم و به سخنان [[دل]] [[پذیرش]] گوش دادم. به [[راستی]] چه [[کلام]] [[نیکو]] و چه بیان شیوایی داشت. با خود گفتم: مادرت به عزایت بگرید! من که مردی شاعر و [[خردمند]] هستم چرا نباید آزادانه به نزد این مرد بروم و کلامش را بشنوم، تا اگر [[حق]] بود، بپذیرم و اگر [[نادرست]] بود، آن را رها کنم. پس آنجا ماندم تا هنگامی که آن حضرت به [[خانه]] خویش بازگشت؛ من هم به دنبالش رفتم و به او گفتم: ای [[محمد]]، همانا [[قوم]] و [[قبیله]] تو با من این‌گونه سخن گفته‌اند و به [[خدا]] آن قدر در این باره به من سفارش کردند و مرا از [[سخن گفتن]] با تو ترساندند که من از [[خوف]] تأثیر سخنان تو پنبه در گوش خود نهادم ولی چون [[خداوند]] مقدر فرمود بود، سخنان دل پذیرت به گوش من رسید؛ اکنون آن چه از جانب خدای خود آورده‌ای، برای من بیان کن. آن حضرت [[اسلام]] را بر من عرضه کرد و آیاتی از [[قرآن]] (سوره‌های [[اخلاص]]، فلق و ناس)<ref>سبل الهدی و الرشاد، صالحی شامی، ج۲، ص۴۱۷.</ref> را برایم [[تلاوت]] فرمود که به خدا [[سوگند]] تا به آن [[روز]] سخنی بهتر از آن نشنیده بودم و قانونی عادلانه‌تر از آنچه او فرمود، به گوشم نخورده بود. پس بدون درنگ به آن حضرت [[ایمان]] آورده، [[مسلمان]] شدم<ref>السیرة النبویه، ابن هشام، ج۱، ص۳۸۲-۳۸۳؛ الاستیعاب، ابن عبد البر، ج۲، ص۷۵۹-۷۶۰؛ دلائل النبوه، بیهقی، ج۵، ص۳۶۰-۳۶۱؛ اسد الغابه، ابن اثیر، ج۲، ص۴۶۱؛ سبل الهدی و الرشاد، صالحی شامی، ج۲، ص۴۱۷؛ عیون الاثر، ابن سید الناس، ج۱، ص۱۶۲؛ البدایة و النهایه، ابن کثیر، ج۳، ص۹۹؛ امتاع الاسماع، مقریزی، ج۴، ص۳۵۶-۳۵۷.</ref>.<ref>[[فرهاد علی‌زاده|علی‌زاده، فرهاد]]، [[طفیل بن عمرو دوسی (مقاله)|مقاله «طفیل بن عمرو دوسی»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۵ (کتاب)| دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۵، ص:۵۱۱-۵۱۳.</ref>

گفتم: پس برو و [[غسل]] کن و [[جامه]] [[پاکیزه]] بر تن کن و به نزد من بیا تا [[احکام دین]] را به تو بیاموزم. او رفت و غسل کرد و لباس‌های خود را پاکیزه ساخت و پیش من آمد و من [[احکام اسلام]] را برای او بیان کردم و او [[مسلمان]] شد. پس از او همسرم به نزد من آمد. به او گفتم: از من دور شو که میان من و تو فاصله افتاده است. او گفت: "چرا؟" گفتم: من [[دین اسلام]] را [[برگزیده]] ام. او گفت: "من هم [[دین]] تو را [[اختیار]] می‌کنم".

همسرم به چشمه رفت و غسل کرده و بازگشت و من [[اسلام]] را بر او بیان کردم و او نیز مسلمان شد.

سپس به من فرمود: "به سوی ایشان با سر باز و گرد کار در و آنها سال را به دین اسلام دعوت کن، ولی با ایشان با [[مدارا]] [[رفتار]] کن".

ما از ایشان خواستیم که ما را در جانب راست [[سپاه]] خویش جا دهید و برای ما [[شعار]] "[[یا مبرور]]" را [[تعیین]] کند که [[پیامبر]] نمی‌پذیرفت و امروز شعار همه [[قبیله]] بزرگ [[ازد]]، مبرور است<ref>الطبقات الکبری، ابن سعد، ج۴، ص۱۸۱؛ امتاع الاسماع، مقریزی، ج۴، ص۳۵۹.</ref>.

پس طفیل شتابان به سوی قوم خود رفت و بت و [[بتخانه]] ذوالکفین را ویران ساخت و وقتی در دهان آن بت، [[آتش]] می‌ریخت، چنین می‌گفت: ای ذوالکفین من از پرستندگان تو نیستم و میلاد ما قدیم‌تر از میلاد تو بوده است. من در دهان تو [[آتش]] می‌افکنم<ref>{{عربی|یا ذوالکفین لست من عبادکا میلادنا أقدم من میلادکا

انی حشوت النار فی فؤادکا}}؛السیرة النبویه، ابن هشام، ج۱، ص۳۸۵؛ المغازی، واقدی، ج۳، ص۹۲۳.</ref>.

== منابع ==