قوم سبأ در علوم قرآنی: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

# در واقعه سیل بنیان‌کنی که سدّ مأرب را [[درهم]] [[شکست]] و [[قوم]] سبأ را در کشورهای اطراف پراکنده کرد؛

# در داستان [[ملکه]] سبأ که به دربار [[سلیمان]] آمد و [[فرمان]] پذیرفت.

# در [[آیات]] ۱۴ به بعد [[سوره سبأ]] آمده است: "برای قوم سبأ در مسکن‌هایشان پدیده شگرفی بود؛ از جمله دو بوستان در جانب راست و چپ. به ایشان گفته شده بود از روزی [[پروردگار]] بخورند و او را [[سپاس]] بگزارند؛ ولی رویگردان شدند و [[کفر]] ورزیدند و مستوجب [[قهر الهی]] شدند و جزایشان این بود که بر آنان سیل بنیان‌کن (سیل‌العرم) روانه شد و به جای آن دو بوستانشان، دو بوستان دارای میوه‌های ناگوار و درخت گز و اندک مایه‌ای از [[درخت سدر]] [[جانشین]] شد".

# واقعه دیگر در [[آیه]] {{متن قرآن|فَمَكَثَ غَيْرَ بَعِيدٍ فَقَالَ أَحَطْتُ بِمَا لَمْ تُحِطْ بِهِ وَجِئْتُكَ مِنْ سَبَإٍ بِنَبَإٍ يَقِينٍ}}<ref>«آنگاه (هدهد) درنگی کوتاه کرد و گفت: من به چیزی دست یافتم که تو نیافته‌ای و برای تو از (سرزمین) سبا خبر بی‌گمانی آورده‌ام» سوره نمل، آیه ۲۲.</ref> آمده است که اشاره دارد به [[بلقیس]]، [[ملکه]] [[سبأ]] که بر آنان [[فرمانروایی]] می‌کرد و از همه چیز برخوردار بود و تختی شگرف داشت. او و قومش به جای [[خداوند]]، به [[خورشید]] [[سجده]] می‌کردند. تا اینکه [[سلیمان]] نامه‌ای با این مضمون برای او فرستاد: "از من [[سرکشی]] مکنید و با من از در [[تسلیم]] درآیید". بلقیس پس از دریافت [[نامه]] و نظرخواهی از بزرگان قومش سرانجام به [[نبوت]] و [[قدرت]] سلیمان [[ایمان]] آورد<ref>خزائلی، محمد، اعلام القرآن، صفحه (۳۶۲-۳۸۰)؛ قرشی بنابی، علی اکبر، قاموس قرآن، جلد۳، صفحه ۲۰۳؛ رسولی، هاشم، قصص قرآن، جلد۲، صفحه ۲۶۰؛ هاکس، جیمز، قاموس کتاب مقدس، صفحه ۴۶۵.</ref>.<ref>[[فرهنگ‌نامه علوم قرآنی (کتاب)|فرهنگ نامه علوم قرآنی]]، ج۱، ص۳۸۷۵.</ref>