مدعیان دروغین وکالت: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
وظیفهٔ شمارهٔ ۵، قسمت دوم
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
== مقدمه == | |||
==مقدمه== | در مورد [[غیبت امام مهدی]] {{ع}} و نیز حوادث دوران [[وکالت]]، سؤالات و [[شبهات]] و نیز نکات مهمی قابل طرح است. | ||
در مورد [[غیبت امام مهدی]]{{ع}} و نیز حوادث دوران [[وکالت]]، سؤالات و [[شبهات]] و نیز نکات مهمی قابل طرح است. | == [[مدّعیان دروغین]] [[وکالت]] == | ||
==[[مدّعیان دروغین]] [[وکالت]]== | علاوه بر بعضی از [[وکیلان]] که در ادامه کار [[وکالت]]، به [[خیانت]] روی می‌آوردند و مورد [[لعن]] [[امام]] {{ع}} قرار می‌گرفتند، گونه‌ای دیگر از [[انحراف]] در [[وکالت]] پدید آمد و آن، ادعای دروغینِ [[وکالت]] از سوی کسانی بود که هرگز سابقه [[وکالت]] نداشتند؛ ولی با انگیزه‌های مختلف، خود را [[وکیل]] یا [[نایب امام]] خوانده، برای مدتی، برخی را به خود جذب کردند. [[جریان انحرافی]] مدعیان [[وکالت]]، هم در [[عصر حضور]] [[امامان]] و هم در عصر [[غیبت امام دوازدهم]] {{ع}} وجود داشته و البته در [[عصر غیبت]]، بیشتر و گسترده‌تر بوده است.<REF>البته در زمان [[نایب اول]] به [[دلیل]] [[شهرت]] او در این [[مقام]]، کسی جرأت [[ادعای نیابت]] را نیافت؛ ولی در زمان [[نایب دوم]]، مدعیان زیادی سربرآوردند.</REF> | ||
علاوه بر بعضی از [[وکیلان]] که در ادامه کار [[وکالت]]، به [[خیانت]] روی می‌آوردند و مورد [[لعن]] [[امام]]{{ع}} قرار می‌گرفتند، گونه‌ای دیگر از [[انحراف]] در [[وکالت]] پدید آمد و آن، ادعای دروغینِ [[وکالت]] از سوی کسانی بود که هرگز سابقه [[وکالت]] نداشتند؛ ولی با انگیزه‌های مختلف، خود را [[وکیل]] یا [[نایب امام]] خوانده، برای مدتی، برخی را به خود جذب کردند. [[جریان انحرافی]] مدعیان [[وکالت]]، هم در [[عصر حضور]] [[امامان]] و هم در عصر [[غیبت امام دوازدهم]]{{ع}} وجود داشته و البته در [[عصر غیبت]]، بیشتر و گسترده‌تر بوده است.<REF>البته در زمان [[نایب اول]] به [[دلیل]] [[شهرت]] او در این [[مقام]]، کسی جرأت [[ادعای نیابت]] را نیافت؛ ولی در زمان [[نایب دوم]]، مدعیان زیادی سربرآوردند.</REF> | |||
[[وکالت]] [[امام]] [[معصوم]] نزد [[شیعیان]]، [[جایگاه]] والایی داشت و [[وکیل]]، مورد [[احترام]] ایشان و برخوردار از [[منزلت اجتماعی]] بود. به علاوه مهم‌ترین کار [[وکلا]]، دریافت [[وجوه شرعی]] متعلق به [[امام]] بود و این [[اموال]] در دسترس [[وکلا]] بود. اینها و انگیزه‌های [[دنیایی]] دیگر مانند [[حسادت]] و [[عقاید]] [[باطل]]، سبب شد که افرادی به [[دروغ]]، ادعای [[وکالت]] کنند و سبب [[انحراف]] بعضی از [[عوام]] [[شیعه]] شوند. | [[وکالت]] [[امام]] [[معصوم]] نزد [[شیعیان]]، [[جایگاه]] والایی داشت و [[وکیل]]، مورد [[احترام]] ایشان و برخوردار از [[منزلت اجتماعی]] بود. به علاوه مهم‌ترین کار [[وکلا]]، دریافت [[وجوه شرعی]] متعلق به [[امام]] بود و این [[اموال]] در دسترس [[وکلا]] بود. اینها و انگیزه‌های [[دنیایی]] دیگر مانند [[حسادت]] و [[عقاید]] [[باطل]]، سبب شد که افرادی به [[دروغ]]، ادعای [[وکالت]] کنند و سبب [[انحراف]] بعضی از [[عوام]] [[شیعه]] شوند. | ||
[[حاکمان عباسی]] که این [[جریان‌های انحرافی]] را در راستای [[سیاست]] خود می‌دیدند، تا زمانی که حساسیت عمومی برانگیخته نمی‌شد، از آن [[حمایت]] می‌کردند. | [[حاکمان عباسی]] که این [[جریان‌های انحرافی]] را در راستای [[سیاست]] خود می‌دیدند، تا زمانی که حساسیت عمومی برانگیخته نمی‌شد، از آن [[حمایت]] می‌کردند. | ||
[[امامان معصوم]]{{ع}} و نیز وکلای ارشد و [[نایبان خاص]] [[امام دوازدهم]]{{ع}} در برابر مدعیان [[وکالت]] واکنش نشان داده، [[سعی]] در افشای ماهیت آنها داشتند. | [[امامان معصوم]] {{ع}} و نیز وکلای ارشد و [[نایبان خاص]] [[امام دوازدهم]] {{ع}} در برابر مدعیان [[وکالت]] واکنش نشان داده، [[سعی]] در افشای ماهیت آنها داشتند. | ||
در زمان [[امامت امام جواد]]{{ع}}، [[احمد بن محمد]] سیّاری، [[وکالت]] و بابیّت آن [[حضرت]] را ادّعا کرد. [[امام]] در واکنش به این ادّعای [[دروغ]]، ضمن رّد این ادّعا، [[شیعیان]] را از پرداخت هرگونه وجهی به وی [[نهی]] کرد و فرمود: او در [[مقام]] و موقعیتی نیست که مدعی آن است و چیزی به وی پرداخت نکنید.<REF>رجال کشی، ص ۶۰۶، ح ۱۱۲۸.</REF> [[محمد بن نصیر]] النمیری در عصر [[نایب دوم امام مهدی]]{{ع}} [[مقام]] [[نیابت]] را برای خود ادعا کرد؛ ولی به [[دلیل]] سخنان کفرآمیزش رسوا شد. [[نایب دوم]] نیز او را [[لعن]] کرد و [[شیعیان]] به [[پیروی]] از او چنین کردند؛ گرچه از سوی [[وزیر]] دربار، مورد [[تأیید]] و [[پشتیبانی]] قرار گرفت.<REF>الغیبة [[طوسی]]، ص ۳۹۸.</REF> | در زمان [[امامت امام جواد]] {{ع}}، [[احمد بن محمد]] سیّاری، [[وکالت]] و بابیّت آن [[حضرت]] را ادّعا کرد. [[امام]] در واکنش به این ادّعای [[دروغ]]، ضمن رّد این ادّعا، [[شیعیان]] را از پرداخت هرگونه وجهی به وی [[نهی]] کرد و فرمود: او در [[مقام]] و موقعیتی نیست که مدعی آن است و چیزی به وی پرداخت نکنید.<REF>رجال کشی، ص ۶۰۶، ح ۱۱۲۸.</REF> [[محمد بن نصیر]] النمیری در عصر [[نایب دوم امام مهدی]] {{ع}} [[مقام]] [[نیابت]] را برای خود ادعا کرد؛ ولی به [[دلیل]] سخنان کفرآمیزش رسوا شد. [[نایب دوم]] نیز او را [[لعن]] کرد و [[شیعیان]] به [[پیروی]] از او چنین کردند؛ گرچه از سوی [[وزیر]] دربار، مورد [[تأیید]] و [[پشتیبانی]] قرار گرفت.<REF>الغیبة [[طوسی]]، ص ۳۹۸.</REF> | ||
==داستان [[سرداب مقدّس]]== | == داستان [[سرداب مقدّس]] == | ||
در [[خانه]] [[امام عسکری]]{{ع}}، سردابی وجود داشته که در روزهای گرم، ساکنان [[خانه]] در آن [[سرداب]] به سر می‌بردند. نیز این [[سرداب]]، محل [[عبادت]] سه [[امام]] بزرگوار یعنی [[امام هادی]] و [[امام عسکری]] و [[امام مهدی]]{{عم}} بوده است؛ به همین سبب محل مذکور، پیوسته مورد [[احترام]] [[شیعیان]] قرار داشته و آن را از مصادیق این [[آیه]] می‌شمرده‌اند که: {{متن قرآن|فِي بُيُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَنْ تُرْفَعَ وَيُذْكَرَ فِيهَا اسْمُهُ}}<ref>«(این چراغ) در خانه‌هایی (است) که خداوند رخصت داده است تا والایی یابند و نامش در آنها برده شود؛ سپیده‌دمان و دیرگاه عصرها در آنها او را به پاکی می‌ستایند» سوره نور، آیه ۳۶.</ref> برخی از نویسندگان [[اهل سنت]] نوشته‌اند که [[حضرت مهدی]]{{ع}} در تمام [[دوره غیبت]]، بدون آب و [[غذا]] در [[سرداب]] به سرمی‌برد و از آنجا [[ظهور]] خواهد کرد و شیعیانش در کنر [[سرداب]] [[چشم به راه]] [[ظهور]] اویند!<REF>سیر اعلام النبلاء، ج ۱۳، ص ۱۱۹؛ [[تاریخ]] [[ابن خلدون]]، ج ۱، فصل ۲۷؛ ص ۱۹۹.</REF> ولی در [[حقیقت]] این است که هیچ یک از بزرگان [[شیعه]] چنین باوری نداشته و چنین سخنی نگفته و ننوشته است. | در [[خانه]] [[امام عسکری]] {{ع}}، سردابی وجود داشته که در روزهای گرم، ساکنان [[خانه]] در آن [[سرداب]] به سر می‌بردند. نیز این [[سرداب]]، محل [[عبادت]] سه [[امام]] بزرگوار یعنی [[امام هادی]] و [[امام عسکری]] و [[امام مهدی]] {{عم}} بوده است؛ به همین سبب محل مذکور، پیوسته مورد [[احترام]] [[شیعیان]] قرار داشته و آن را از مصادیق این [[آیه]] می‌شمرده‌اند که: {{متن قرآن|فِي بُيُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَنْ تُرْفَعَ وَيُذْكَرَ فِيهَا اسْمُهُ}}<ref>«(این چراغ) در خانه‌هایی (است) که خداوند رخصت داده است تا والایی یابند و نامش در آنها برده شود؛ سپیده‌دمان و دیرگاه عصرها در آنها او را به پاکی می‌ستایند» سوره نور، آیه ۳۶.</ref> برخی از نویسندگان [[اهل سنت]] نوشته‌اند که [[حضرت مهدی]] {{ع}} در تمام [[دوره غیبت]]، بدون آب و [[غذا]] در [[سرداب]] به سرمی‌برد و از آنجا [[ظهور]] خواهد کرد و شیعیانش در کنر [[سرداب]] [[چشم به راه]] [[ظهور]] اویند!<REF>سیر اعلام النبلاء، ج ۱۳، ص ۱۱۹؛ [[تاریخ]] [[ابن خلدون]]، ج ۱، فصل ۲۷؛ ص ۱۹۹.</REF> ولی در [[حقیقت]] این است که هیچ یک از بزرگان [[شیعه]] چنین باوری نداشته و چنین سخنی نگفته و ننوشته است. | ||
[[شیعه]] [[اعتقاد]] ندارد که [[امام]] در [[سرداب مقدس]] پنهان شده و از همان جا [[ظهور]] خوهد کرد؛ بلکه با [[احادیث]] [[تأیید]] شده [[معتقد]] است که از کنار [[کعبه]] [[ظهور]] می‌کند... آن [[سرداب]]، [[خانه]] [[امامان]] در [[سامراء]] بوده و از آن‌رو [[شرافت]] پیدا کرده که به سه تن از [[امامان]] بزرگوار، منسوب شده است.<REF>الغدیر، ج ۳، ص ۳۰۸ و ۳۰۹.</REF> | [[شیعه]] [[اعتقاد]] ندارد که [[امام]] در [[سرداب مقدس]] پنهان شده و از همان جا [[ظهور]] خوهد کرد؛ بلکه با [[احادیث]] [[تأیید]] شده [[معتقد]] است که از کنار [[کعبه]] [[ظهور]] می‌کند... آن [[سرداب]]، [[خانه]] [[امامان]] در [[سامراء]] بوده و از آن‌رو [[شرافت]] پیدا کرده که به سه تن از [[امامان]] بزرگوار، منسوب شده است.<REF>الغدیر، ج ۳، ص ۳۰۸ و ۳۰۹.</REF> | ||
بنابراین در جریان [[غیبت امام مهدی]]{{ع}}، [[سرداب مقدس]] [[سامراء]] جایگاهی ندارد و جالب اینکه گزارشی که درباره [[سرداب]] [[نقل]] شده است، نه در آغاز [[غیبت]]، بلکه [[نوزده سال]] پس از شروع [[غیبت]] بوده است. در سال ۲۷۹ ق همزمان با [[خلافت]] [[معتضد عباسی]]، [[خلیفه]] سه نفر را مخفیاه به خاه [[امام عسکری]]{{ع}} فرستاد و [[فرمان]] داد که هر کس را در آن [[خانه]] یافتند بکشند. آنها به [[خانه]] وارد شدند و اتاقی یافتند که پرده‌ای [[زیبا]] داشت. هنگامی که پرده را بالا زدند، گویی دریایی پر از آب دیدند که در انتهای آن، مردی روی حصیری مشغول [[نماز]] بود. وارد آب شدند؛ ولی نزدیک بود [[غرق]] شوند و با [[اضطراب]] خارج شدند و بازگشتند.<REF>الغیبه [[شیخ طوسی]]، ۲۴۷ و [[بحار الانوار]]، ج ۵۲، ص ۵۱.</REF> | بنابراین در جریان [[غیبت امام مهدی]] {{ع}}، [[سرداب مقدس]] [[سامراء]] جایگاهی ندارد و جالب اینکه گزارشی که درباره [[سرداب]] [[نقل]] شده است، نه در آغاز [[غیبت]]، بلکه [[نوزده سال]] پس از شروع [[غیبت]] بوده است. در سال ۲۷۹ ق همزمان با [[خلافت]] [[معتضد عباسی]]، [[خلیفه]] سه نفر را مخفیاه به خاه [[امام عسکری]] {{ع}} فرستاد و [[فرمان]] داد که هر کس را در آن [[خانه]] یافتند بکشند. آنها به [[خانه]] وارد شدند و اتاقی یافتند که پرده‌ای [[زیبا]] داشت. هنگامی که پرده را بالا زدند، گویی دریایی پر از آب دیدند که در انتهای آن، مردی روی حصیری مشغول [[نماز]] بود. وارد آب شدند؛ ولی نزدیک بود [[غرق]] شوند و با [[اضطراب]] خارج شدند و بازگشتند.<REF>الغیبه [[شیخ طوسی]]، ۲۴۷ و [[بحار الانوار]]، ج ۵۲، ص ۵۱.</REF> | ||
==[[اختلافات]] فرقه‌ای پس از [[شهادت امام عسکری]]{{ع}}== | == [[اختلافات]] فرقه‌ای پس از [[شهادت امام عسکری]] {{ع}} == | ||
[[امام حسن عسکری]]{{ع}} که در شرایط سخت و سنگینی به سرمی‌برد، امور [[امامت]] و [[رهبری]] [[شیعه]] را پنهانی انجام می‌داد. آن [[حضرت]] به ویژه امر مهم جانشینیِ پس از خود و جریان ولادتِ [[مهدی]]{{ع}} را مخفی نگه داشت؛ به همین [[دلیل]] بود که در زمان [[حیات]] [[امام عسکری]] تنها گروه اندکی از [[شیعیان]] خاص، از [[ولادت حضرت مهدی]]{{ع}} [[آگاه]] شدند. جوّ [[اختناق]] و نیز ولادتِ پنهانی [[امام دوازدهم]] از یک‌سو و ادعای امامتِ [[جعفر]] –برادر [[امام عسکری]]- از سوی دیگر، سبب [[حیرت]] و [[سرگردانی]] گروه‌هایی از [[شیعیان]] شد؛ به گونه‌ای که پس از [[شهادت امام عسکری]]{{ع}}، چهارده [[فرقه]] در میان [[شیعه]] به وجود آمد که در [[اعتقاد به امام]] دوازدهم به [[انحراف]] رفتند؛<REF>بعضی نیز تعداد بیشتری ذکر کرده‌اند که تفصیل آن در «[[تاریخ عصر غیبت]]» نوشته مسعود پورسیدآقائی و دیگران آمده است.</REF> ولی مهم این است که با تلاش [[اصحاب امام]]{{ع}} و [[خواص شیعه]] و [[نایبان خاص]] و [[علمای شیعه]]، [[امر]] [[ولادت امام مهدی]]{{ع}} برای [[شیعیان]] روشن و مسلم شد و [[شیعیان]] به [[امامت]] آن [[حضرت]]، گردن نهادند. به همین سبب، آن تفرّق و پراکندگی به [[وحدت]] و [[یکپارچگی]] تبدیل شد و از آن [[فرقه‌ها]] و گروه‌ها، تنها نام و تاریخچه‌ای در کتاب‌ها به جای ماند؛ به گونه‌ای که بزرگ [[پرچمدار]] [[شیعه]] [[شیخ مفید]]؛ که در نزدیکی همان دوره می‌زیسته، می‌نویسد: در این سال –سال ۳۷۳ ق- و در زمان ما، دیگر هیچ اثری از این گروه‌ها باقی نمانده است و همه از بین رفته‌اند.<REF>الفصول المختارة، ص ۳۲۱؛ مجله حوزه، ش ۷۱ – ۷۰، ص ۰.</REF> بنابراین [[شبهه افکنی]] بعضی از [[مخالفان]] مبنی بر [[اختلاف]] [[شیعه]] بر سر [[امامت]] [[دوازدهمین امام]] و ولادت او، یک جوسازی و داستان‌پردازی دروغین بیش نیست و [[گواه]] بر این مطلب، [[وحدت]] و [[یکپارچگی]] [[شیعه]] در [[جهان]] امروز بر [[امامت]] دوازدهم [[مهدی موعود]]{{ع}} است<ref>[[عبدالمجید زهادت|زهادت، عبدالمجید]]، [[معارف و عقاید ۵ (کتاب)|معارف و عقاید ۵]]، جلد ۲ ص ۲۰۵.</ref>. | [[امام حسن عسکری]] {{ع}} که در شرایط سخت و سنگینی به سرمی‌برد، امور [[امامت]] و [[رهبری]] [[شیعه]] را پنهانی انجام می‌داد. آن [[حضرت]] به ویژه امر مهم جانشینیِ پس از خود و جریان ولادتِ [[مهدی]] {{ع}} را مخفی نگه داشت؛ به همین [[دلیل]] بود که در زمان [[حیات]] [[امام عسکری]] تنها گروه اندکی از [[شیعیان]] خاص، از [[ولادت حضرت مهدی]] {{ع}} [[آگاه]] شدند. جوّ [[اختناق]] و نیز ولادتِ پنهانی [[امام دوازدهم]] از یک‌سو و ادعای امامتِ [[جعفر]] –برادر [[امام عسکری]]- از سوی دیگر، سبب [[حیرت]] و [[سرگردانی]] گروه‌هایی از [[شیعیان]] شد؛ به گونه‌ای که پس از [[شهادت امام عسکری]] {{ع}}، چهارده [[فرقه]] در میان [[شیعه]] به وجود آمد که در [[اعتقاد به امام]] دوازدهم به [[انحراف]] رفتند؛<REF>بعضی نیز تعداد بیشتری ذکر کرده‌اند که تفصیل آن در «[[تاریخ عصر غیبت]]» نوشته مسعود پورسیدآقائی و دیگران آمده است.</REF> ولی مهم این است که با تلاش [[اصحاب امام]] {{ع}} و [[خواص شیعه]] و [[نایبان خاص]] و [[علمای شیعه]]، [[امر]] [[ولادت امام مهدی]] {{ع}} برای [[شیعیان]] روشن و مسلم شد و [[شیعیان]] به [[امامت]] آن [[حضرت]]، گردن نهادند. به همین سبب، آن تفرّق و پراکندگی به [[وحدت]] و [[یکپارچگی]] تبدیل شد و از آن [[فرقه‌ها]] و گروه‌ها، تنها نام و تاریخچه‌ای در کتاب‌ها به جای ماند؛ به گونه‌ای که بزرگ [[پرچمدار]] [[شیعه]] [[شیخ مفید]]؛ که در نزدیکی همان دوره می‌زیسته، می‌نویسد: در این سال –سال ۳۷۳ ق- و در زمان ما، دیگر هیچ اثری از این گروه‌ها باقی نمانده است و همه از بین رفته‌اند.<REF>الفصول المختارة، ص ۳۲۱؛ مجله حوزه، ش ۷۱ – ۷۰، ص ۰.</REF> بنابراین [[شبهه افکنی]] بعضی از [[مخالفان]] مبنی بر [[اختلاف]] [[شیعه]] بر سر [[امامت]] [[دوازدهمین امام]] و ولادت او، یک جوسازی و داستان‌پردازی دروغین بیش نیست و [[گواه]] بر این مطلب، [[وحدت]] و [[یکپارچگی]] [[شیعه]] در [[جهان]] امروز بر [[امامت]] دوازدهم [[مهدی موعود]] {{ع}} است<ref>[[عبدالمجید زهادت|زهادت، عبدالمجید]]، [[معارف و عقاید ۵ (کتاب)|معارف و عقاید ۵]]، جلد ۲ ص ۲۰۵.</ref>. | ||
== منابع == | == منابع == | ||