نامۀ ۲۰ نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

* در منظر [[امام]]، کارگزاری طعمه نیست، بلکه امانتی نزد [[حاکم]] است<ref>نهج البلاغه، نامه ۵</ref>. از این‌رو [[خیانت]] و سوءاستفاده [[حاکم]] از [[اموال عمومی]] و [[بیت المال]] خیانتی نابخشودنی است. [[امام]] {{ع}} در این [[نامه]] به زیاد، [[کارگزار]] [[فارس]]، هشدار می‌دهد که اگر چنین باشد، بهره‌برداری کم یا زیاد از [[اموال عمومی]] خیانتی بزرگ است که مستوجب کیفری سخت خواهد بود<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 767.</ref>.

== فرازی از [[نامه]] ==

* به [[خدا]] [[سوگند]] می‌خورم، سوگندی راست، که اگر به من خبر رسد در [[غنایم]] [[مسلمانان]] به اندک یا بسیار [[خیانت]] کرده‌ای، چنان بر تو سخت گیرم که کم‌مایه مانی و باز هزینه عیال بر دوشت سنگینی کند و حقیر و [[خوار]] شوی؛ والسلام<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 767.</ref>.