نوحه در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

}}

زبان اصلی نوحه، [[فارسی]] است؛ اما [[شیعیان]] ترک، [[عرب]]، کرد، [[هندی]] و صاحبان گویش‌های محلی نیز نوحه‌های خاص خود را دارند. نوحه در همه قالب‌های شعر فارسی به ویژه «مسمط مستزاد»، «چارپاره»، «ترجیع‌بند» و «بحرطویل» سروده می‌شود. نوحه دارای سه مؤلفه شعر، موسیقی و ریتم است که [[هماهنگی]] بین آنها اهمیت بسیار دارد و در [[موفقیت]] اجرای آن اثرگذار است. شعر نوحه اغلب دارای وزن، قافیه و مشخصات شعر سنتی فارسی است. سرودن نوحه نیازمند [[شناخت]] آهنگ‌ها، ممارست و تجربه کافی در به‌کارگیری واژه‌ها برای القای موسیقی [[کلامی]]، آشنایی با [[فرهنگ]] [[مردم]] و مهارت شعری است. نوحه‌سرایان می‌کوشند در سرودن نوحه از [[کلام]] ساده، الفاظ آشنا و بدون [[تکلف]] و بندهای کوتاه استفاده کنند. گاهی نیز در سرایش نوحه یا در خواندن آن، لحن عامیانه و نزدیک به زبان محاوره‌ای یا لهجه‌های محلی اتخاذ می‌شود. نوحه‌ها نقش مؤثری در [[حفظ]] نغمات و ردیف دستگاه‌های موسیقی [[ایرانی]] داشته‌اند.

در دوره رضاشاه، در نتیجه محدودیت‌هایی که برای برگزاری [[مراسم عزاداری]] [[اعمال]] شد، نوحه‌سرایی به افول‌گرایید. اما با برکناری رضاشاه و [[رفع ممنوعیت]] [[عزاداری]]، در دهه ۲۰ دوباره برخی شاعران به نوحه‌سرایی روی آوردند.