نکث در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها

}}

[[بیعت‌شکنی]]، [[پیمان‌شکنی]]<ref>بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۸۲۵.</ref>، [[تخلف]] از [[عهد]] و [[نقض عهد]]<ref>حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۸۲۲.</ref>. اصل آن به معنای نقض چیزی<ref>ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۵، ص۴۷۵.</ref> یا [[اهمال]] با خلاف‌کاری<ref>حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۱۲، ص۲۳۲.</ref>.

{{متن قرآن|وَإِنْ نَكَثُوا أَيْمَانَهُمْ مِنْ بَعْدِ عَهْدِهِمْ وَطَعَنُوا فِي دِينِكُمْ فَقَاتِلُوا أَئِمَّةَ الْكُفْرِ}}<ref>«و اگر پیمانشان را پس از بستن بشکنند و به دینتان طعنه زنند با پیشگامان کفر که به هیچ پیمانی پایبند نیستند کارزار کنید باشد که باز ایستند» سوره توبه، آیه ۱۲.</ref>.

[[وفای به عهد]] و [[تعهد]] به آن، از [[ارزش‌های اخلاقی]] و [[اجتماعی]] محسوب می‌شود و در مقابل آن، [[نکث بیعت]] و تخلف از عهد، از ضدارزش‌های [[فرهنگ]] [[قرآنی]] است: {{متن قرآن|فَمَنْ نَكَثَ فَإِنَّمَا يَنْكُثُ عَلَى نَفْسِهِ}}<ref>«هر که پیمان شکند به زیان خویش می‌شکند» سوره فتح، آیه ۱۰.</ref>.<ref>[[عبدالله نظرزاده|نظرزاده، عبدالله]]، [[فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم]]، ص: ۵۰۲.</ref>