نیایش چهلم: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

[[امام]] [[زین العابدین]] {{ع}} زمانی که خبر مرگ کسی را می‌شنید یا خود به یاد مرگ می‌افتاد این [[دعا]] را می‌خواند. در این دعا ابتدا امام از آرزوهای خیال‌پردازانه که ما را از [[واقعیت]] [[زندگی]] دور می‌کند و باعث می‌شود برای [[آخرت]] مهیا نباشیم سخن می‌گوید. آن‌گاه [[توفیق]] [[عمل صالح]] را، که [[بهترین]] توشه [[راه]] است، [[طلب]] می‌کند و در پایان از [[خداوند]] [[مهربان]] مرگی همراه با نیکبختی و [[آرامش]] تمنا می‌کند: {{متن حدیث|اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ اكْفِنَا طُولَ‏ الْأَمَلِ‏...}}؛ «ای خداوند، بر [[محمد و خاندان او]] [[درود]] بفرست و ما را از [[آرزوهای دور و دراز]] در [[امان]] دار و به [[صدق]] عمل آرزوهای ما تنگ میدان ساز، آن‌سان که ما را آرزوی آن نبود که به سر آوریم ساعتی را پس از [[ساعت]] دیگر و به پایان بریم روزی را پس از [[روز]] دیگر و بپیوندیم نَفَسی را به نَفَس دیگر و برداریم گامی را از پی گام دیگر».