عمار بن یاسر در تراجم و رجال: تفاوت میان نسخه‌ها

[[یعقوبی]] می‌نویسد: وقتی [[عبدالله بن مسعود]] [[صحابی]] معروف [[پیامبر خدا]] {{صل}} از [[دنیا]] رفت، [[عمار یاسر]] طبق [[وصیت]] او بر جنازه‌اش [[نماز]] گزارد و موضوع [[وفات]] [[ابن مسعود]] را از [[عثمان]] مخفی داشتند. وقتی کار تمام شد، [[عثمان]] [[قبر]] تازه‌ای دید، پرسید: این [[قبر]] کیست؟ گفتند: [[مزار]] [[عبدالله بن مسعود]] است. گفت: چه طور قبل از اینکه به من خبر بدهید، دفنش کردید؟ گفتند: [[وصی]] او [[عمار]] است و گفته که [[وصیت]] کرده به تو خبر ندهند<ref>تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۱۴۷.</ref>. طبق [[نقل]] [[بلاذری]] [[عثمان]] از مخفی کاری [[عمار]] در [[وفات]] [[ابن مسعود]] سخت [[خشمگین]] شد و چنان لگدی به [[عمار]] زد که بر اثر آن دچار فتق گردید<ref>الغدیر، ج۹، ص۱۹.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۲ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۲، ص۱۰۴۰.</ref>

سوابق درخشان [[عمار یاسر]]، تنها به سر سپردگی مطلق در برابر [[مقام]] منیع [[رسالت]] محدود نمی‌شد، بلکه او پس از [[رحلت رسول خدا]] {{صل}} نیز لحظه‌ای از راه و روش [[نبوی]] عدول نکرد و کمترین [[انحراف]] و تبدیل و تغییری به خود راه نداد، و همواره شمیم [[نبوت]] و عطر دل‌انگیز [[رسالت]] را در وجود [[وصی]] و [[جانشین]] به [[حق]] آن [[حضرت]]، یعنی [[علی بن ابی طالب]] {{ع}} می‌جست، به همین جهت و با همین [[عقیده]] و [[ایمان]]، [[مصاحبت]] [[پیامبر خدا]] {{صل}} را با ملازمت [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} تداوم بخشید، و در عصر خلفای سه‌گانه دست از [[حمایت]] آن حضرت برنداشت و در عصر [[نورانی]] و جاودانۀ [[خلافت امام]] {{ع}} از روز نخست در [[حمایت]] آن حضرت [[سخن]] گفت و گام برداشت. او در دو [[جنگ جمل]] و [[صفین]] در رکاب حضرتش شرکت جست و در روزهای آخر [[جنگ صفین]]، به دست [[اهل بغی]] و [[عدوان]] یعنی [[سپاه معاویه]] به [[شهادت]] رسید.