معاد در معارف دعا و زیارات: تفاوت میان نسخه‌ها

اگرچه همه [[انسان‌ها]] [[علم]] به چنین سفری دارند و می‌دانند که طعم [[مرگ]] را خواهند چشید لیکن به جهت [[غرق]] شدن در مظاهر [[فریبنده]] [[دنیا]] از این [[واقعیت]] [[غافل]] هستند [[امام]] {{ع}} این [[غفلت]] را چنین تصویر می‌کند: «خود درباره آینده‌ای که به سوی آن رهسپار است اندک می‌اندیشد؛ همانند آن کسی که [[آرزو]] بر او چیره شده و [[هوا و هوس]] او را فریفته و [[دنیا]] بر او [[تسلط]] یافته است»<ref>نیایش پنجاه‌و‌دوم.</ref> همچنین در توجه به [[مرگ]] و عدم [[غفلت]] از آن چنین می‌گوید: ای مولای من بر من [[رحمت]] آور آنگاه که چهره‌ام و حالتم دگرگون شود: آن هنگام که پیکرم بپوسد و اعضایم پراکنده گردد و بندبندم از هم بگسلند. ای وای بر [[غفلت]] من از آنچه برایم مهیا کرده‌اند<ref>نیایش پنجاه‌و‌سوم.</ref>.<ref>[[ام‌البنین خالقیان|خالقیان، ام‌البنین]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «معاد»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۴۰۹.</ref>