آیه در معارف و سیره رضوی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[امام رضا]] {{ع}} در گفتاری دیگر راجع به [[غلو]] و [[تندروی]] درباره [[ائمه]] {{عم}} هشدار می‌دهد و در پاسخ مردی که خواهان شرح بیشتر مسأله [[توحید]] است، [[قیاس]] و [[تشبیه]] [[خداوند]] به موجودات را زمینه [[گمراهی]] می‌شمرد و می‌افزاید: خداوند به حواس و [[وهم]] نمی‌آید و قابل مثال و اشاره نیست. تنها راه رسیدن به وی [[آیات]] و نشانه‌های وی در [[آفرینش]] است. [[خدا]] یگانه و تجزیه ناپذیر است، با آیات شناخته می‌شود و به وسیله علامات [[اثبات]] می‌شود<ref>بحار الأنوار، ج۲۵، ص۲۷۳-۲۷۵.</ref>.

[[امام هشتم]] از کریمه {{متن قرآن|لَقَدْ رَأَى مِنْ آيَاتِ رَبِّهِ الْكُبْرَى}}<ref>«بی‌گمان برخی از نشانه‌های بزرگ پروردگارش را دیده است» سوره نجم، آیه ۱۸.</ref> استفاده کرده، نشان دادن نشانه‌های [[ملکوت]] به [[پیامبر]] {{صل}} (در [[معراج]]) برای افزایش [[باور]] [[فرستاده خدا]] بوده و آیه [[گواه]] است. منظور از {{متن قرآن|مَا كَذَبَ الْفُؤَادُ مَا رَأَى}}<ref>«دل، آنچه می‌دید، دروغ نگفت» سوره نجم، آیه ۱۱.</ref>، دیدن [[ذات خدا]] نیست، زیرا آیه و نشانه خدا از ذات وی جدا است و پیامبر {{صل}} خدا را ندیده است<ref>الکافی، ج۱، ص۹۵-۹۶.</ref>. عده‌ای از [[مفسران]] و [[راویان]] به استناد برخی از [[روایات]] رایج در میان [[محدثان]]، بر آن بودند که پیامبر {{صل}} خدا را با چشمان سر دیده است و مقصود از [[رؤیت]] در آیه یاد شده، [[مشاهده]] با دیده ظاهر است<ref>المسند، ابن حنبل، ج۳، ص۱۶؛ جامع البیان، ج۹، ص۳۴-۳۵.</ref>. امام رضا {{ع}} در پاسخ این نظریه ظاهرگرایان به [[ابوقره]] فرمود: باور به دیده شدن خداوند، با صریح [[قرآن]] [[سازش]] ندارد. قرآن به [[صراحت]] فرموده دیدگان وی را نمی‌بینند و [[دل]] دیده را [[تکذیب]] نمی‌کند؛ یعنی دل و درون [[محمد]] {{صل}} آنچه را دیدگان وی دیده [[تصدیق]] می‌کند. نیز [[آیه کریمه]] پرده از مشاهدات [[پیامبر]] {{صل}} بر می‌دارد که محمد {{صل}} [[آیات خدا]] را دیده است. پس [[آیات]] [[خداوند]] از [[ذات خداوند]] جدا است و خداوند به روشنی فرموده [[مردم]] به ذات خداوند نمی‌توانند [[آگاه]] شوند. اگر چشم [[خدا]] را ببیند به وی آگاه می‌شود و می‌تواند درباره وی [[آگاهی]] به دست آورد<ref>الکافی، ج۱، ص۹۵؛ التوحید، ص۱۱۱-۱۱۲.</ref>.