اجماع در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

# ما شما را امّت میانه قرار دادیم تا [[گواه]] بر [[مردم]] باشید و [[پیامبر]] {{صل}} گواه بر شما باشد: {{متن قرآن|وَكَذَلِكَ جَعَلْنَاكُمْ أُمَّةً وَسَطًا لِتَكُونُوا شُهَدَاءَ عَلَى النَّاسِ وَيَكُونَ الرَّسُولُ عَلَيْكُمْ شَهِيدًا وَمَا جَعَلْنَا الْقِبْلَةَ الَّتِي كُنْتَ عَلَيْهَا إِلَّا لِنَعْلَمَ مَنْ يَتَّبِعُ الرَّسُولَ مِمَّنْ يَنْقَلِبُ عَلَى عَقِبَيْهِ وَإِنْ كَانَتْ لَكَبِيرَةً إِلَّا عَلَى الَّذِينَ هَدَى اللَّهُ وَمَا كَانَ اللَّهُ لِيُضِيعَ إِيمَانَكُمْ إِنَّ اللَّهَ بِالنَّاسِ لَرَءُوفٌ رَحِيمٌ}}<ref>«و بدین گونه شما را امّتی میانه کرده‌ایم تا گواه بر مردم باشید و پیامبر بر شما گواه باشد؛ و قبله‌ای که بر سوی آن بودی بر نگرداندیم مگر بدین روی که معلوم داریم چه کسی از پیامبر پیروی می‌کند و چه کسی واپس می‌گراید، و بی‌گمان آن جز بر آنان که خداوند رهنمونشان شد، گران بود و خداوند بر آن نیست که ایمانتان را تباه گرداند که خداوند با مردم، به راستی مهربانی است بخشاینده» سوره بقره، آیه ۱۴۳.</ref> در چگونگی استدلال به این آیه آمده است: وسط، به‌معنای [[عدالت]] است و وصف [[امّت]] به این صفت مقتضی این است که ایشان بر [[گمراهی]] [[اجتماع]] نمی‌کنند و گرنه [[عادل]] نخواهند بود؛<ref>احکام‌القرآن، ج۱، ص‌۱۲۵؛ تفسیر بیضاوی، ج۱، ص۱۴۸؛ تفسیر قرطبی، ج۲، ص۱۰۵.</ref> نیز گفته‌اند: [[خداوند]]، امّت را [[گواهان بر مردم]] دانسته است؛ پس گفتار ایشان مقبول است؛ چون [[گواه]] نمی‌تواند [[کافر]] یا [[گمراه]] باشد؛ بنابراین، اتفاق [[اهل]] هر عصری بر معاصران آنها ـ اگر از اتفاق آنها خارج شوند ـ و نیز بر سایر اعصار [[حجّت]] خواهد بود.<ref>احکام القرآن، ج‌۱، ص‌۱۲۵.</ref> [[تقریب]] اوّل [[استدلال]]، مردود است؛ زیرا: