پرش به محتوا

لذت: تفاوت میان نسخه‌ها

۴ بایت حذف‌شده ،  ‏۱۱ سپتامبر ۲۰۲۲
جز
جایگزینی متن - 'وصف' به 'وصف'
جز (جایگزینی متن - 'وصف' به 'وصف')
خط ۴: خط ۴:
[[لذت]] در کام همه [[انسان‌ها]] گواراست و کسی نیست که به اقتضای طبع خویش لذت بردن از امور مطبوع و ملایم با [[جسم]] و [[روح]] خویش را بد بداند. در نقطه مقابل لذت، [[رنج]] قرار دارد که منفور طبع [[آدمیان]] است. هیچ کس نیست که لذت بردن در محدوده [[عقل]] و [[وجدان]] و یا آنچه را [[دین]] مجاز شمرده است [[نادرست]] و [[ناپسند]] بشمارد. در عین حال امور [[لذت‌بخش]] درجات گوناگونی دارند و بوده‌اند و هستند انسان‌های با [[اراده]] و والاهمتی که لذت‌های حقیر را ترک کرده و به سوی لذت‌هایی [[ارزشمند]] و متعالی حرکت کرده‌اند. خوابیدن و استراحت کردن اشکالی ندارد، اما برای کسی که می‌خواهد به درجات بالای [[علم]] و یا [[معنویت]] [[دست]] پیدا کند، تن دادن به چنین لذت‌هایی سدّ [[راه]] خواهد بود.
[[لذت]] در کام همه [[انسان‌ها]] گواراست و کسی نیست که به اقتضای طبع خویش لذت بردن از امور مطبوع و ملایم با [[جسم]] و [[روح]] خویش را بد بداند. در نقطه مقابل لذت، [[رنج]] قرار دارد که منفور طبع [[آدمیان]] است. هیچ کس نیست که لذت بردن در محدوده [[عقل]] و [[وجدان]] و یا آنچه را [[دین]] مجاز شمرده است [[نادرست]] و [[ناپسند]] بشمارد. در عین حال امور [[لذت‌بخش]] درجات گوناگونی دارند و بوده‌اند و هستند انسان‌های با [[اراده]] و والاهمتی که لذت‌های حقیر را ترک کرده و به سوی لذت‌هایی [[ارزشمند]] و متعالی حرکت کرده‌اند. خوابیدن و استراحت کردن اشکالی ندارد، اما برای کسی که می‌خواهد به درجات بالای [[علم]] و یا [[معنویت]] [[دست]] پیدا کند، تن دادن به چنین لذت‌هایی سدّ [[راه]] خواهد بود.


طبع [[انسان]] در ارزش‌گذاری بین [[لذت‌ها]]، متفاوت [[قضاوت]] می‌کند. یکی از خوردن ([[سیر]] شدن) لذت می‌برد و یکی از خوراندن (سیر کردن). یکی از [[انتقام]] لذت می‌برد و آن دیگری از [[عفو]]. [[قرآن]] به ما می‌آموزد که ورای [[لذایذ]] مادی و [[دنیوی]] که بیشتر به جسم ما یا بعد نازل [[روحی]] ما مربوط می‌شود، لذت‌های بس بزرگ‌تری وجود دارد که اینها در مقابل آنها هیچ‌اند. در [[سوره انسان]] به [[وصف]] [[ابرار]] می‌پردازد که چند قرص نان خویش را فقط در راه [[رضای خدا]] به [[مسکین]] و [[یتیم]] و [[اسیر]] می‌بخشند<ref>{{متن قرآن|إِنَّ الأَبْرَارَ يَشْرَبُونَ مِن كَأْسٍ كَانَ مِزَاجُهَا كَافُورًا * عَيْنًا يَشْرَبُ بِهَا عِبَادُ اللَّهِ يُفَجِّرُونَهَا تَفْجِيرًا * يُوفُونَ بِالنَّذْرِ وَيَخَافُونَ يَوْمًا كَانَ شَرُّهُ مُسْتَطِيرًا * وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْكِينًا وَيَتِيمًا وَأَسِيرًا * إِنَّمَا نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لا نُرِيدُ مِنكُمْ جَزَاء وَلا شُكُورًا * إِنَّا نَخَافُ مِن رَّبِّنَا يَوْمًا عَبُوسًا قَمْطَرِيرًا}} «نیکان از پیاله‌ای می‌نوشند که آمیخته به بوی خوش است * از چشمه‌ای که بندگان خداوند از آن می‌آشامند آن را به خواست خود روان می‌سازند * به پیمان خود وفا می‌کنند و از روزی می‌هراسند که شرّ آن همه‌گیر است * و خوراک را با دوست داشتنش به بینوا و یتیم و اسیر می‌دهند * (با خود می‌گویند:) شما را تنها برای خشنودی خداوند خوراک می‌دهیم، نه پاداشی از شما خواهانیم و نه سپاسی * بی‌گمان ما از پروردگارمان، روزی که تیره و بسیار سخت است می‌هراسیم» سوره انسان، آیه ۵-۱۰.</ref>. چرا که می‌دانند: {{متن قرآن|وَرِضْوَانٌ مِنَ اللَّهِ أَكْبَرُ}}<ref>«و خشنودی خداوند (از همه اینها) برتر است» سوره توبه، آیه ۷۲.</ref>.
طبع [[انسان]] در ارزش‌گذاری بین [[لذت‌ها]]، متفاوت [[قضاوت]] می‌کند. یکی از خوردن ([[سیر]] شدن) لذت می‌برد و یکی از خوراندن (سیر کردن). یکی از [[انتقام]] لذت می‌برد و آن دیگری از [[عفو]]. [[قرآن]] به ما می‌آموزد که ورای [[لذایذ]] مادی و [[دنیوی]] که بیشتر به جسم ما یا بعد نازل [[روحی]] ما مربوط می‌شود، لذت‌های بس بزرگ‌تری وجود دارد که اینها در مقابل آنها هیچ‌اند. در [[سوره انسان]] به وصف [[ابرار]] می‌پردازد که چند قرص نان خویش را فقط در راه [[رضای خدا]] به [[مسکین]] و [[یتیم]] و [[اسیر]] می‌بخشند<ref>{{متن قرآن|إِنَّ الأَبْرَارَ يَشْرَبُونَ مِن كَأْسٍ كَانَ مِزَاجُهَا كَافُورًا * عَيْنًا يَشْرَبُ بِهَا عِبَادُ اللَّهِ يُفَجِّرُونَهَا تَفْجِيرًا * يُوفُونَ بِالنَّذْرِ وَيَخَافُونَ يَوْمًا كَانَ شَرُّهُ مُسْتَطِيرًا * وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْكِينًا وَيَتِيمًا وَأَسِيرًا * إِنَّمَا نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لا نُرِيدُ مِنكُمْ جَزَاء وَلا شُكُورًا * إِنَّا نَخَافُ مِن رَّبِّنَا يَوْمًا عَبُوسًا قَمْطَرِيرًا}} «نیکان از پیاله‌ای می‌نوشند که آمیخته به بوی خوش است * از چشمه‌ای که بندگان خداوند از آن می‌آشامند آن را به خواست خود روان می‌سازند * به پیمان خود وفا می‌کنند و از روزی می‌هراسند که شرّ آن همه‌گیر است * و خوراک را با دوست داشتنش به بینوا و یتیم و اسیر می‌دهند * (با خود می‌گویند:) شما را تنها برای خشنودی خداوند خوراک می‌دهیم، نه پاداشی از شما خواهانیم و نه سپاسی * بی‌گمان ما از پروردگارمان، روزی که تیره و بسیار سخت است می‌هراسیم» سوره انسان، آیه ۵-۱۰.</ref>. چرا که می‌دانند: {{متن قرآن|وَرِضْوَانٌ مِنَ اللَّهِ أَكْبَرُ}}<ref>«و خشنودی خداوند (از همه اینها) برتر است» سوره توبه، آیه ۷۲.</ref>.


در [[صحیفه سجادیه]]، هم به لذت‌های دانی ([[پست]] و نزدیک) و هم به لذت‌های عالی اشاره شده است. از جمله لذت‌های پست، [[لذت]] حاصل از [[گناه]] است که اندک زمانی کام نفس را شیرین می‌کند و پس از آن تلخی‌اش [[روح]] را می‌آزارد: بار خدایا، [[بنده]] تو در پیشگاه تو به [[تضرع]] [[ایستاده]]... و به درگاه تو [[استغاثه]] می‌کند از... همان گناهانی که لذات آنها سپری گشته و شتابان گریخته است و عواقب شومشان باقی است<ref>نیایش سی‌ویکم.</ref>.
در [[صحیفه سجادیه]]، هم به لذت‌های دانی ([[پست]] و نزدیک) و هم به لذت‌های عالی اشاره شده است. از جمله لذت‌های پست، [[لذت]] حاصل از [[گناه]] است که اندک زمانی کام نفس را شیرین می‌کند و پس از آن تلخی‌اش [[روح]] را می‌آزارد: بار خدایا، [[بنده]] تو در پیشگاه تو به [[تضرع]] [[ایستاده]]... و به درگاه تو [[استغاثه]] می‌کند از... همان گناهانی که لذات آنها سپری گشته و شتابان گریخته است و عواقب شومشان باقی است<ref>نیایش سی‌ویکم.</ref>.
۲۱۸٬۰۵۸

ویرایش