طوی: تفاوت میان نسخه‌ها

از گفته برای مراجع و علمای بزرگ چنین استفاده می‌شود که {{متن قرآن|طُوًى}} اسم یا صفت است برای «الوادی» مانند {{متن قرآن|مَكَانًا سُوًى}}<ref>آیت الله طالقانی، «جایگاهی هموار» سوره طه، آیه ۵۸.</ref>. وادی ایکه نامش طوی یا دارای پیچ و خم است یا صفت برای مفعول مطلق مستفاد از «المقدس» یا از «ناداه» است: [[وادی مقدس]] مضاعف و پی‌درپی<ref>پرتوی از قرآن، ص۸۹.</ref>.

پس از آنکه [[حضرت موسی]] چند سال در [[مدین]] [[خدمت]] [[شعیب]] را نموده با اجازه آن [[حضرت]] عازم [[سفر]] به [[مصر]] شد برای [[ملاقات]] [[مادر]] و برادرش [[هارون]] و با عیال خود [[صفورا]] دختر شعیب{{ع}} و اطفال خویش و گوسفندانی که در آن مدت مالک شده بود رهسپار گردید و چون به وادی و [[سرزمین]] طوی که [[کوه]] طور آنجاست رسید [[شب جمعه]] بود و هوا بسیار سرد و تاریک و [[زمین]] پر از یخ. عیالش را درد زائیدن گرفت با آنکه ره را هم گم کرده بود و گوسفندانش متفرق شده بودند ناگهان از جانب کوه طور آتشی را [[مشاهده]] نمود ناچار به [[خانواده]] خود گفت درنگ نمائید من آتشی که [[امید]] [[فرج]] در آن است [[مشاهده]] نمودم چون نزدیک شد ندای [[خداوند]] را شنید<ref>حسن مصطفوی، تفسیر روشن با بیان قاطع در تغییر لغات و حقایق، ج۳، ص۳۲۴.</ref>.