بحث:ابن سکیت در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[یعقوب بن اسحاق بن یوسف]]، معروف به «[[ابن سکیت اهوازی]]»، شاعر، ادیب، لغت‌شناس و از [[دانشمندان]] بزرگ [[شیعه]] و [[یار]] باوفای [[امام رضا]]{{ع}}، [[امام جواد]]{{ع}} و [[امام هادی]]{{ع}} بود. وی تألیفاتی دارد که مهم‌ترین آن «[[اصلاح]] المنطق» نام داشت که بارها به چاپ رسید. [[متوکل]]، این دانشمند نام‌آور را به [[اجبار]] برای [[تربیت]] دو فرزندش - [[معتز]] و مؤید - به کار گمارده بود. روزی متوکل از وی پرسید: «این دو فرزند من نزد تو محبوب‌ترند یا [[حسن]] و [[حسین]]، [[فرزندان علی]]؟» ابن سکیت از این مقایسه غلط سخت برآشفت و بی‌پروا گفت: «به [[خدا]] [[سوگند]]، [[قنبر]]، [[غلام علی]]{{ع}} در نظر من، از تو و پسران تو، بهتر است». متوکل با شنیدن این سخن، سخت غضبناک شد و بی‌درنگ [[فرمان]] داد زبان او را از پشت گردنش در آوردند و بریدند و بدین‌گونه ابن سکیت در ۵۸ سالگی و در [[سال ۲۴۴ هجری]] قمری به [[شهادت]] رسید<ref>عیون اخبار الرضا{{ع}}، ص۱۴۸ و ۱۴۹.</ref>.<ref> [[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]] ص ۴۵.</ref>