نامۀ ۲۵ نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

* [[امام]] در [[نامه]] به مطالبی چند اشارت دارد، از جمله: چون حرکت و [[اقدام]] در امر [[زکات]] به‌منزله [[واجب]] شرعی است، پس باید به قصد [[تقرب]] به پیشگاه [[خداوند]] انجام پذیرد، پس [[کارگزار]] باید [[خدا]] و [[تقوای الهی]] را در نظر آورد. او هرگز نباید چون [[فرمانروایان]] [[ستم‌کار]]، در [[دل]] [[مردمان]] [[رعب]] و [[ترس]] ایجاد کند و [[مالی]] از [[اموال]] او را بدون [[رضایت]] بگیرد، یا در میان املاک و [[اموال]] او در حالی‌ که صاحبش ناراحت می‌شود وارد شود. بلکه هرگاه به سرزمین یکی از [[قبایل]] وارد می‌شود، سر جوی و محل [[آب]] آن‌ها که با خانه‌ها فاصله دارد، فرود آید تا باعث زحمت آن‌ها نشود. هرگز بدون [[رضایت]] [[صاحب]] [[مال]]، نباید [[مالی]] را به عنوان [[حقوق الهی]] بگیرد. [[امام]] {{ع}} [[کارگزار]] خویش را از آزاردن حیوانات و داخل شدن بدون اجازه صاحبشان [[نهی]] می‌کند، زیرا حیوان [[مال]] صاحبش است. هم‌چنین او را از گرفتن حیواناتی که دارای برخی [[عیب‌ها]] و بیماری‌های درونی باشند منع کرده است تا [[حق الهی]] نیز رعایت شود. [[حضرت علی]] {{ع}} [[دستور]] داده است که برای نگه‌داری و محافظت [[اموال]] [[صدقه]]، کسی را [[انتخاب]] کند که بتوان به او [[اطمینان]] کرد، دیانتش کامل و [[خیرخواه]] [[خدا]] و رسولش باشد و نسبت به حیوانات با [[مهربانی]] و عطوفت برخورد کند. نیز در کار خود نه ضعیف و نه تجاوزگر و نه سخت‌گیر باشد. تمام این‌ها از اموری است که برای حفظ [[حقوق واجب الهی]] لازم است<ref>[[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 772.</ref>.

* هم‌چنین به [[نماینده]] خود [[دستور]] می‌دهد که آنچه از [[مال]] [[زکات]] جمع کرده است برای او بفرستد. آخرین نکته سفارش به رعایت حال حیوانات است؛ مواردی از قبیل آن‌که میان ناقه و فرزندش فاصله ایجاد نکند و تمام شیرش را ندوشد، زیرا این دو عمل به طفل زیان وارد می‌کند، زیاده از حد از او سواری نگیرد و...<ref>[[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 772.</ref>.