کارکردهای امامت: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'آشکار' به 'آشکار'
جز (جایگزینی متن - 'امامت در حکمت اسلامی' به 'امامت در فلسفه اسلامی') |
جز (جایگزینی متن - 'آشکار' به 'آشکار') |
||
| خط ۵۴: | خط ۵۴: | ||
== [[فوائد وجود امام برای جامعه]] == | == [[فوائد وجود امام برای جامعه]] == | ||
* نقش [[امامان]] [[شیعه]] در توسعه [[معارف دینی]] و اعتلای [[فضایل اخلاقی]] در [[جامعه اسلامی]] را نمی‌توان نادیده گرفت. پاره‌ای از این فواید: | * نقش [[امامان]] [[شیعه]] در توسعه [[معارف دینی]] و اعتلای [[فضایل اخلاقی]] در [[جامعه اسلامی]] را نمی‌توان نادیده گرفت. پاره‌ای از این فواید: | ||
*# در هیچ عصری، حتی [[دانشمندان]] [[احساس]] [[بی‌نیازی]] از [[امامان]] نکرده‌اند. همچنین در بخش [[شریعت اسلامی]] و فروعات [[احکام]] نیز نقش [[امامان]] | *# در هیچ عصری، حتی [[دانشمندان]] [[احساس]] [[بی‌نیازی]] از [[امامان]] نکرده‌اند. همچنین در بخش [[شریعت اسلامی]] و فروعات [[احکام]] نیز نقش [[امامان]] آشکار است و برخی از سر سلسلۀ [[مذاهب فقهی]] [[اهل سنت]]، خود از [[شاگردان]] [[امامان]] شیعه‌اند. | ||
*# [[امامان]] به عنوان اسوه‌های [[معنوی]] و [[اخلاقی]]، نقش بسزایی در [[تربیت اخلاقی]] [[مؤمنان]] داشته‌اند. | *# [[امامان]] به عنوان اسوه‌های [[معنوی]] و [[اخلاقی]]، نقش بسزایی در [[تربیت اخلاقی]] [[مؤمنان]] داشته‌اند. | ||
*# به [[برکت]] حضور [[امامان]]، [[مکتب فکری]] و [[سیاسی]] [[شیعه]] شکل گرفته، شکوفا شد. در دوران [[امام باقر]] {{ع}} و [[امام صادق]] {{ع}} در [[جامعه]] [[شیعی]] برای [[سازماندهی]] امور [[شیعیان]]، [[وکیلان]] و سفیرانی [[تعیین]] شد که [[دستورات]] [[اجتماعی]] را هم به [[مردم]] می‌رساندند. البته [[امام]] بر مبنای "[[تقیه]]" بیشتر در پی [[حفظ]] این گروه و تقویت بنیان‌های [[فکری]] این [[مکتب]] بودند. وجود تشکیلاتی که در این دوران میان [[امام]] و [[امت]] نقش [[نایبان]] را ایفا مینمود، [[حکومت]] وقت را نگران می‌کرد. بعد از [[امام رضا|امام هشتم]]، "[[امامت]] در سن [[کودکی]]" به عنوان [[امتحان]] [[سختی]] مطرح می‌گردد و [[ارتباط]] ظاهری [[امام]] با [[مردم]] کمتر می‌شود و [[مردم]] فقط با [[نایبان]] مورد [[اعتماد]] ایشان [[ارتباط]] داشتند<ref>ر. ک. [[محمد سعیدی مهر|سعیدی مهر، محمد]]؛ [[امیر دیوانی|دیوانی، امیر]]، [[معارف اسلامی ج۲ (کتاب)|معارف اسلامی]]، ج۲، ص۱۲۳ - ۱۲۶.</ref>. | *# به [[برکت]] حضور [[امامان]]، [[مکتب فکری]] و [[سیاسی]] [[شیعه]] شکل گرفته، شکوفا شد. در دوران [[امام باقر]] {{ع}} و [[امام صادق]] {{ع}} در [[جامعه]] [[شیعی]] برای [[سازماندهی]] امور [[شیعیان]]، [[وکیلان]] و سفیرانی [[تعیین]] شد که [[دستورات]] [[اجتماعی]] را هم به [[مردم]] می‌رساندند. البته [[امام]] بر مبنای "[[تقیه]]" بیشتر در پی [[حفظ]] این گروه و تقویت بنیان‌های [[فکری]] این [[مکتب]] بودند. وجود تشکیلاتی که در این دوران میان [[امام]] و [[امت]] نقش [[نایبان]] را ایفا مینمود، [[حکومت]] وقت را نگران می‌کرد. بعد از [[امام رضا|امام هشتم]]، "[[امامت]] در سن [[کودکی]]" به عنوان [[امتحان]] [[سختی]] مطرح می‌گردد و [[ارتباط]] ظاهری [[امام]] با [[مردم]] کمتر می‌شود و [[مردم]] فقط با [[نایبان]] مورد [[اعتماد]] ایشان [[ارتباط]] داشتند<ref>ر. ک. [[محمد سعیدی مهر|سعیدی مهر، محمد]]؛ [[امیر دیوانی|دیوانی، امیر]]، [[معارف اسلامی ج۲ (کتاب)|معارف اسلامی]]، ج۲، ص۱۲۳ - ۱۲۶.</ref>. | ||