ویژگی‌های انتظار راستین چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

# '''فراگیری :''' [[انتظار ظهور]] [[مهدی موعود]] موجود {{ع}} فراگیرترین آموزه [[دینی]] است<ref>{{متن قرآن|وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِن بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ}}؛ و در زبور پس از تورات نگاشته‌ایم که بی‌گمان زمین را بندگان شایسته من به ارث خواهند برد؛ سوره انبیاء، آیه: 105.</ref> که دامنه آن، نه تنها بخش گسترده‌ای از [[تاریخ اسلام]]، گستره [[تاریخ]] [[انسان]] (پیشین و کنونی و [[آینده]]) را دربر می‌گیرد، به گونه‌ای که همه [[پیروان ادیان]] الاهی در [[انتظار]] [[منجی موعود]] {{ع}} به سر می‌برند.

# '''[[پویایی]]:''' سرزندگی و شوق‌آفرینی و ماندگاری، از دیگر ویژگی‌های آموزه [[انتظار]] است، از این‌رو [[انتظار ظهور]] [[مهدی موعود]] موجود {{ع}} نه تنها مانند گرایش‌های بی‌ریشه و زودگذر در فرایند [[تاریخ]]، دچار [[روزمرگی]] و تکرار و فرسودگی نمی‌شود، با گذر زمان، شمار [[مشتاقان]] آن [[حضرت]] {{ع}} فزون‌تر می‌گردد.[[پویایی]] و جذبه شورانگیز [[انتظار ظهور]] به گونه‌ای است که [[امامان]] پیشین {{عم}} نیز [[انتظار]] و علاقه شدید خویش را به وجود [[مقدس]] آخرین [[ذخیره]] الاهی [[حضرت مهدی]] {{ع}} بیان کرده‌اند. هنگامی‌ که یکی از [[یاران امام]] [[صادق]] {{ع}} درباره ولادت [[حضرت قائم]] {{ع}} پرسید، [[حضرت صادق]] {{ع}} پاسخ داد: نه! سپس [[اشتیاق]] وصف‌ناپذیر خویش را درباره آن یگانه دوران، این‌گونه آشکار کرد: {{متن حدیث| وَ لَوْ أَدْرَكْتُهُ لَخَدَمْتُهُ أَيَّامَ حَيَاتِي!}}<ref>الغیبه، نعمانی، ص ۲۴۵. این جمله زیبا از زبان سیدالشهداء {{ع}} نیز گزارش شده است؛ ر.ک: موسوعة کلمات الإمام الحسین {{ع}}، ص ۷۸۶.</ref>. [[راز]] این شور و شیدایی، آن است که آن [[موعود]] موجود الاهی، همان‌گونه که خودش نمود همه [[انبیا]] و [[اولیا]] {{عم}} است، [[ظهور]] او نیز تجلی‌گاه تمام نیکی‌ها و تحقق‌بخش همه آرمان‌های بلند [[آدمی]] در پهنای [[تاریخ]] است.

# '''[[عظمت]] و سترگی:''' [[انتظار]] و [[امید]] به اهداف بلند، مایه دوام [[زندگی]] و [[استواری]] [[نظام اجتماعی]] است. [[اندیشه]] [[انتظار]]، افزون بر گستردگی و [[پویایی]]، چنان [[عظمت]] دارد که دیگر انتظارات [[بشر]]، هر اندازه بزرگ باشند، در برابر آن، ناچیزند. [[انتظار ظهور]] [[مهدی]] {{ع}} همه خواسته‌های [[مقدس]] و انسانی را دربرداشته و [[پیامبران]] الاهی {{عم}} پیوسته آن را نوید داده‌اند، تا [[وعده]] الاهی فرارسد و آرزوهای بلند و دیرین [[انسانیت]] به بار بنشینند.

برپایه گزارش [[ابوبصیر]]، [[امام صادق]] {{ع}} پس از [[گواهی]] به [[یگانگی]] [[خدای سبحان]] و [[ایمان]] به [[نبوت]] [[رسول خدا]] {{صل}} و اعتراف به وحیانی بودن [[قرآن کریم]] و [[اقرار]] به [[ولایت]] [[امامان معصوم]] {{عم}} [[انتظار ظهور]] [[قائم اهل بیت]] {{ع}} را مایه [[دین‌داری]] خداپسندانه دانست و سبب پذیرش [[اعمال]] [[بندگان]] برشمرد:{{متن حدیث|أَ لَا أُخْبِرُكُمْ بِمَا لَا يَقْبَلُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مِنَ الْعِبَادِ عَمَلًا إِلَّا بِهِ فَقُلْتُ بَلَى فَقَالَ شَهَادَةُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ وَ الْإِقْرَارُ بِمَا أَمَرَ اللَّهُ وَ الْوَلَايَةُ لَنَا وَ الْبَرَاءَةُ مِنْ أَعْدَائِنَا يَعْنِي الْأَئِمَّةَ خَاصَّةً وَ التَّسْلِيمَ لَهُمْ وَ الْوَرَعُ وَ الِاجْتِهَادُ وَ الطُّمَأْنِينَةُ وَ الِانْتِظَارُ لِلْقَائِمِ {{ع}} }}<ref>الغیبه، نعمانی، ص ۲۰۰.</ref>.

[[قرابت]] و همپایگی [[انتظار قائم]] {{ع}} با دیگر [[اصول اعتقادی]] [[اسلام]] در سخن [[صادق]] [[آل محمد]] {{ع}} بیانگر [[عظمت]] و [[جایگاه]] رفیع مسئله [[انتظار]] در آموزه‌های [[دین]] است، چون از سویی [[قرآن مجید]] [[ایمان]] به [[ولایت]] و [[امامت]] را رکن اساسی [[دین]] و مایه کمال آن می‌داند<ref>{{متن قرآن|الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي وَرَضِيتُ لَكُمُ الْإِسْلَامَ دِينًا}} «امروز دینتان را کامل و نعمتم را بر شما تمام کردم و اسلام را (به عنوان) آیین شما پسندیدم» سوره مائده، آیه ۳.</ref> و از سوی دیگر، باورداشت [[مهدویت]]، مهم‌ترین جزء [[اندیشه]] [[امامت]] است<ref>چنان‌که [[امام صادق]] {{ع}} اقرار به [[امامت]] دیگر [[امامان]] {{عم}} و انکار [[امام مهدی]] {{ع}} را همچون پذیرش نبوت پیامبران پیشین و انکار [[رسالت]] [[رسول خاتم]] {{صل}} شمرده است:{{متن حدیث| مَنْ أَقَرَّ بِجَمِيعِ الْأَئِمَّةِ وَ جَحَدَ الْمَهْدِيَّ كَانَ كَمَنْ أَقَرَّ بِجَمِيعِ الْأَنْبِيَاءِ وَ جَحَدَ مُحَمَّداً {{صل}} نُبُوَّتَهُ}} (کمال الدین، ج ۲، ص ۳۳۳).</ref>، از این‌رو [[دین‌داری]] بدون [[انتظار ظهور]] [[مهدی]] {{ع}} نیز بی‌ارزش است»<ref>[[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی، عبدالله]]، [[ادب فنای مقربان ج۹ (کتاب)|ادب فنای مقربان]]، ج۹، ص۳۶۹، ۳۷۱.</ref>.