عبدالکریم بن محمد سمعانی: تفاوت میان نسخهها
جز
جایگزینی متن - 'دانش اندوزی' به 'دانشاندوزی'
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
جز (جایگزینی متن - 'دانش اندوزی' به 'دانشاندوزی') |
||
خط ۶: | خط ۶: | ||
}} | }} | ||
== آشنایی اجمالی == | == آشنایی اجمالی == | ||
[[ابوسعد عبدالکریم بن محمد بن منصور سمعانی تمیمی مروزی]] مشهور به سمعانی از [[علما]] و [[دانشمندان]] [[شافعی مذهب]] است که در زمینههای گوناگون [[علوم]] تبحر داشت و در یازدهم [[ماه شعبان]] ۵۰۶ه در [[مرو]] متولد شد. <ref>طبقات الشافعیة الکبری، ج ۴، ص۱۸۳.</ref> سمعانی به [[دلیل]] انتسابش به شاخهای از [[قبیله]] [[تمیم]]، به نام سمعان، همچون اجداد خویش به این عنوان مشهور شده است. <ref>الانساب، ج ۳، ص۲۹۸.</ref> پدرش را در پنج سالگی از دست داد و عموهایش [[سرپرستی]] و [[تربیت]] او را به عهده گرفتند. وی با هوش و ذکاوتی که داشت توانست در سنین [[کودکی]] [[حافظ قرآن]] شود. <ref> تذکرة الحفاظ، ج ۴، ص۱۳۱۷.</ref> سمعانی برای [[ | [[ابوسعد عبدالکریم بن محمد بن منصور سمعانی تمیمی مروزی]] مشهور به سمعانی از [[علما]] و [[دانشمندان]] [[شافعی مذهب]] است که در زمینههای گوناگون [[علوم]] تبحر داشت و در یازدهم [[ماه شعبان]] ۵۰۶ه در [[مرو]] متولد شد. <ref>طبقات الشافعیة الکبری، ج ۴، ص۱۸۳.</ref> سمعانی به [[دلیل]] انتسابش به شاخهای از [[قبیله]] [[تمیم]]، به نام سمعان، همچون اجداد خویش به این عنوان مشهور شده است. <ref>الانساب، ج ۳، ص۲۹۸.</ref> پدرش را در پنج سالگی از دست داد و عموهایش [[سرپرستی]] و [[تربیت]] او را به عهده گرفتند. وی با هوش و ذکاوتی که داشت توانست در سنین [[کودکی]] [[حافظ قرآن]] شود. <ref> تذکرة الحفاظ، ج ۴، ص۱۳۱۷.</ref> سمعانی برای [[دانشاندوزی]] نزد [[عالمان]] بسیاری تحصیل کرد؛ به همین منظور به شهرهای متعدد ماوراءالنهر و [[خراسان]] و به [[غرب]] و [[شرق]] و شمال و جنوب [[ممالک اسلامی]] سفرها نمود. در این سفرها با دانشمندان بسیاری [[ملاقات]] کرده و از آنها کسب [[دانش]] کرد و بر این اساس تعداد استادان وی را بیش از چهار هزار [[ذکر]] کردهاند. <ref>مرآة الجنان، ج ۳، ص۲۷۹؛ الانساب، ج ۱، ص۱۰.</ref> وی در خانوادهای میزیست که به [[بیت]] المحدثین [[شهرت]] داشت؛ زیرا هم پدرش و هم زوجهاش و جدش و افراد بسیاری از خاندانش [[محدث]] بودند. برخی شمار [[محدثان]] [[خاندان]] سمعانی را هفتاد نفر هم ذکر کردهاند. <ref>المنتظم، ج ۱۸، ص۱۷۹.</ref> همچنین با علمای معروفی همانند [[ابن جوزی]]، [[ابن خشاب]] معاصر بوده و از گروهی از دانشمندان همچون [[عبدالغفار بن محمد شیرازی]] و [[عبید بن محمد قشیری]] [[روایت]] [[نقل]] کرده<ref>تذکرة الحفاظ، ج ۴، ص۱۳۱۷.</ref> و در نقل [[اخبار]] و [[احادیث]] توثیق شده است. <ref>مرآة الجنان، ج ۳، ص۲۷۹.</ref> وی همچنین در [[طلب]] [[حدیث]] و [[ثبت]] و ضبط آن [[همت]] وافر داشته و برای [[دیدار]] با علما و بزرگان [[علم]]، [[حرص]] شدیدی نشان میداد. <ref>المستفاد، ج ۱، ص۱۲۹.</ref> | ||
ابوسعد علاوه بر [[کسب علم]] در [[تعلیم و تربیت]] [[شاگرد]] نیز همت داشت و افرادی چون پسرش [[عبدالرحیم بن عبدالکریم بن محمد بن منصور سمعانی تمیمی مروزی|عبدالرحیم]]، [[ابوالقاسم بن عساکر]] و پسرش قاسم، [[عبدالوهاب بن سکینه]] و [[عبدالغفار بن منیناو]] در این شمارند و از [[سمعانی]] [[حدیث]] [[نقل]] کردهاند. بیشترین [[شهرت]] وی به [[دلیل]] تبحر وی در [[نسبشناسی]] است؛ ازاین رو مهمترین اثر او را کتاب «الانساب» قلمداد میکنند. در این اثر بیش از چهار هزار نفر از بزرگان را با رعایت ترتیب حروف در [[القاب]] و [[نسب]] و انساب ایشان گرد آورده و از این باب شهرت بسزایی کسب کرده است؛ چنان که اثر او را میان آثاری که در باب انساب نوشته شده است بینظیر قلمداد میکنند. <ref>الانساب، ج ۱، ص۴ و ۱۱.</ref> وی در سفری که به [[بیت المقدس]] داشته با [[ابن عساکر]] [[ملاقات]] کرد و از این لحاظ ابن عساکر هم از سمعانی [[روایت]] نقل کرده و هم وی را تعریف و [[تمجید]] فراوان نموده است. <ref> تاریخ مدینة دمشق، ج ۱۰، ص۱۱۷.</ref> سمعانی بعد از سفرهای طولانی و پی درپی، در نهایت به زادگاه خویش برگشت و در آن دیار به [[وعظ]] و [[خطابه]] پرداخت؛ همچنین مفتی [[مذهب شافعی]] در [[مرو]] بوده و با عناوین «تاج الاسلام»، «قوام الدین» و «معین الدین» نیز یاد شده است. <ref>تاریخ الاسلام، ج ۳۹، ص۱۱۹.</ref> وی درنهایت در سال ۵۶۲ه در [[حدود]] ۵۶ سالگی در مرو [[وفات]] یافت و در همانجا نیز مدفون گردید. <ref>المنتظم، ج ۱۸، ص۱۷۹.</ref> | ابوسعد علاوه بر [[کسب علم]] در [[تعلیم و تربیت]] [[شاگرد]] نیز همت داشت و افرادی چون پسرش [[عبدالرحیم بن عبدالکریم بن محمد بن منصور سمعانی تمیمی مروزی|عبدالرحیم]]، [[ابوالقاسم بن عساکر]] و پسرش قاسم، [[عبدالوهاب بن سکینه]] و [[عبدالغفار بن منیناو]] در این شمارند و از [[سمعانی]] [[حدیث]] [[نقل]] کردهاند. بیشترین [[شهرت]] وی به [[دلیل]] تبحر وی در [[نسبشناسی]] است؛ ازاین رو مهمترین اثر او را کتاب «الانساب» قلمداد میکنند. در این اثر بیش از چهار هزار نفر از بزرگان را با رعایت ترتیب حروف در [[القاب]] و [[نسب]] و انساب ایشان گرد آورده و از این باب شهرت بسزایی کسب کرده است؛ چنان که اثر او را میان آثاری که در باب انساب نوشته شده است بینظیر قلمداد میکنند. <ref>الانساب، ج ۱، ص۴ و ۱۱.</ref> وی در سفری که به [[بیت المقدس]] داشته با [[ابن عساکر]] [[ملاقات]] کرد و از این لحاظ ابن عساکر هم از سمعانی [[روایت]] نقل کرده و هم وی را تعریف و [[تمجید]] فراوان نموده است. <ref> تاریخ مدینة دمشق، ج ۱۰، ص۱۱۷.</ref> سمعانی بعد از سفرهای طولانی و پی درپی، در نهایت به زادگاه خویش برگشت و در آن دیار به [[وعظ]] و [[خطابه]] پرداخت؛ همچنین مفتی [[مذهب شافعی]] در [[مرو]] بوده و با عناوین «تاج الاسلام»، «قوام الدین» و «معین الدین» نیز یاد شده است. <ref>تاریخ الاسلام، ج ۳۹، ص۱۱۹.</ref> وی درنهایت در سال ۵۶۲ه در [[حدود]] ۵۶ سالگی در مرو [[وفات]] یافت و در همانجا نیز مدفون گردید. <ref>المنتظم، ج ۱۸، ص۱۷۹.</ref> |