ایمان در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها
←آثار و نشانه‌های ایمان
| خط ۹۹: | خط ۹۹: | ||
== آثار و نشانه‌های ایمان == | == آثار و نشانه‌های ایمان == | ||
{{اصلی|آثار ایمان}} | |||
[[قرآن کریم]] [[برادری]]<ref>حجرات/ ۱۰.</ref>، [[پیروی]] از [[رسول خدا]]{{صل}}<ref>نور/ ۶۲.</ref>، [[خوف از خداوند]]<ref>انفال/ ۲.</ref> و رسیدن به [[بهشت جاوید]]<ref>توبه/ ۷۲.</ref> را از آثار و نشانه‌های ایمان می‌داند؛ چنان که خروج از [[نور]] به [[ظلمات]]<ref>بقره/ ۲۵۷.</ref>، پایبند نبودن به [[عهد]]<ref>توبه/ ۱۲.</ref>، [[نادانی]]<ref>بقره/ ۱۳.</ref>، [[کذب]] و [[افترا]]<ref>نحل/ ۱۰۵.</ref> و [[کوری]] [[باطن]]<ref>بقره/ ۱۷۱.</ref> را از آثار و نشانه‌های [[کفر]] برشمرده است. در [[روایات]] نیز اثر ایمان [[سخاوت]]<ref>آمدی، عبدالواحد، تصنیف غررالحکم و دررالکلم، ص۸۷.</ref>، [[حیا]]<ref>همان، ص۸۹.</ref> و رغبت به [[آخرت]]<ref>همان.</ref> معرفی شده و [[اقرار]] به [[یگانگی خداوند]] و [[کتاب‌های آسمانی]] و [[رسولان]]{{عم}}<ref>ابن شعبه، ص۱۹.</ref> و نیز [[صدق]] در هنگامی که برای انسان ضرر دارد و ترک کذب هنگامی که برای انسان نفع به همراه دارد و اینکه انسان سخنش از عملش فزونی نگیرد و در نقل سخن دیگران از [[خدا]] بترسد<ref>نهج البلاغه، ح۴۵۰، ص۶۰۶.</ref> به عنوان نشانه‌های آن شمرده شده است. | [[قرآن کریم]] [[برادری]]<ref>حجرات/ ۱۰.</ref>، [[پیروی]] از [[رسول خدا]]{{صل}}<ref>نور/ ۶۲.</ref>، [[خوف از خداوند]]<ref>انفال/ ۲.</ref> و رسیدن به [[بهشت جاوید]]<ref>توبه/ ۷۲.</ref> را از آثار و نشانه‌های ایمان می‌داند؛ چنان که خروج از [[نور]] به [[ظلمات]]<ref>بقره/ ۲۵۷.</ref>، پایبند نبودن به [[عهد]]<ref>توبه/ ۱۲.</ref>، [[نادانی]]<ref>بقره/ ۱۳.</ref>، [[کذب]] و [[افترا]]<ref>نحل/ ۱۰۵.</ref> و [[کوری]] [[باطن]]<ref>بقره/ ۱۷۱.</ref> را از آثار و نشانه‌های [[کفر]] برشمرده است. در [[روایات]] نیز اثر ایمان [[سخاوت]]<ref>آمدی، عبدالواحد، تصنیف غررالحکم و دررالکلم، ص۸۷.</ref>، [[حیا]]<ref>همان، ص۸۹.</ref> و رغبت به [[آخرت]]<ref>همان.</ref> معرفی شده و [[اقرار]] به [[یگانگی خداوند]] و [[کتاب‌های آسمانی]] و [[رسولان]]{{عم}}<ref>ابن شعبه، ص۱۹.</ref> و نیز [[صدق]] در هنگامی که برای انسان ضرر دارد و ترک کذب هنگامی که برای انسان نفع به همراه دارد و اینکه انسان سخنش از عملش فزونی نگیرد و در نقل سخن دیگران از [[خدا]] بترسد<ref>نهج البلاغه، ح۴۵۰، ص۶۰۶.</ref> به عنوان نشانه‌های آن شمرده شده است. | ||