اهل کتاب در معارف و سیره علوی: تفاوت میان نسخه‌ها

اما تعجب و [[تحسین]] مرد کتابی زمانی به اوج خود رسید که برایش معلوم شد این رفیق مسلمانش [[خلیفه مسلمین]] [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} بوده است؛ لذا در زمره [[یاران امام]] گردید<ref>اصول کافی، ج۲، ص۶۷۰، حدیث ۵؛ بحار الانوار، ج۴۱، ص۵۱۳.</ref><ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[تجلی امامت (کتاب)|تجلی امامت]] ص ۳۵۵.</ref>

پیر مرد نصرانی عمری کار کرده بود و ذخیره‌ای هم اندوخته نکرده آخر کار هم [[کور]] شده بود. معلوم است [[پیری]] و [[ناداری]] و [[کوری]] که با هم جمع شوند جز گدایی راهی برایش باقی نمی‌ماند؛ لذا کنار کوچه می‌ایستاد و گدایی می‌کرد و مردم [[مسلمان]] هم به او ترحم می‌کردند و چیزی به عنوان [[صدقه]] به او می‌دادند. آن مرد مفلوک از این طریق [[زندگی]] مرارت بار خود را ادامه می‌داد. تا روزی [[امیر مؤمنان]] {{ع}} از آنجا عبور کرد و [[مرد]] [[نصرانی]] را به آن حال رقت‌بار [[مشاهده]] کرد. [[حس]] کنجکاوی [[حضرت]] باعث شد در صدد برآید که چرا پیرمرد درحکومت [[عدالت]] گسترش به این [[روز]] افتاده است. پرسید: این مرد کیست؟

کسانی که پیرمرد را می‌شناختند گفتند: [[یا علی]]، این مرد نصرانی است.