پرش به محتوا

شمایل پیامبر خاتم: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
جایگزینی متن - 'ابن شهر آشوب' به 'ابن‌شهرآشوب'
جز (جایگزینی متن - 'وصف' به 'وصف')
جز (جایگزینی متن - 'ابن شهر آشوب' به 'ابن‌شهرآشوب')
 
خط ۶: خط ۶:


== سیمای [[رسول خدا]] {{صل}} در آینه [[روایات‌]] ==
== سیمای [[رسول خدا]] {{صل}} در آینه [[روایات‌]] ==
در توصیف سیمای [[مبارک]] [[رسول خدا]] {{صل}} گفته شده است، ایشان مردی خوش اندام<ref>ابوبکر بیهقی، دلائل النبوه، ج ۱، ص ۲۴۸؛ ترمذی، سنن، ج ۳، ص ۱۴۵، ابویعلی الموصلی، مسند، ج ۶، ص ۴۴۵ و ابوعیسی ترمذی، الشمائل المحمدیه، ص ۱۶.</ref>، چهارشانه<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج ۱، ص ۳۱۹؛ الشمائل المحمدیه، ص ۱۷؛ احمد بن حنبل، مسند احمد، ج ۲، ص ۳۲۸ و دلائل النبوه، ج ۱، ص ۲۲۲.</ref> و دارای سینه‌ای ستبر و فراخ بود<ref>دلائل النبوه، ج ۱، ص ۳۰۴؛ ابن شهر آشوب، مناقب آل ابی طالب، ج۱، ص۱۵۶؛ احمد بن ابی یعقوب یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۱۱۶ و نویری، نهایة‌الإرب، ج۱۸، ص۲۳۹.</ref>. قامتش، متوسط و کوتاه یا بلند نبود<ref>دلائل النبوه، ج ۱، ص ۲۰۱؛ الطبقات الکبری، ج ۱، ص ۳۱۹؛ احمد بن یحیی بلاذری، انساب الاشراف، ج۱، ص۳۹۴ و الشمائل المحمدیه، ‌ص۱۵.</ref>؛ ولی از افراد معمولی بلندتر می‌نمود و چون همراه گروهی می‌آمد، از همگان برازنده‌تر و [[برتر]] به نظر می‌رسید؛ هیچ کس از [[مردم]] هر چند بلند قامت، با وی راه نمی‌رفت؛ مگر آنکه [[رسول خدا]] {{صل}} از او بلندتر و برجسته‌تر می‌نمود<ref>ابن عساکر، تاریخ مدینه دمشق، ج ۳، ص ۲۶۰؛ مسند احمد، ج ۱، ص ۱۵۱؛ ابوسعید خرگوشی، شرف المصطفی، ج ۲، ص ۸۷؛ الطبقات الکبری، ج ۱، ص ۳۱۵ و دلائل النبوه، ج ۱، ص ۲۵۲.</ref>. لاغر اندام یا بسیار فربه نبود و خلقتی همگون و میانه داشت<ref>مسند احمد، ج ۵، ص ۴۵۴؛ مسلم نیشابوری، صحیح، ج ۷، ص ۸۴؛ تاریخ مدینه دمشق، ج ۳، ص ۳۰۳؛ الطبقات الکبری، ج۱، ص۳۲۰ و المناقب، ج۱، ص۱۵۶.</ref>. بدنش فربه و در عین حال، سینه و شکمش در یک سطح بود<ref>دلائل النبوه، ج ۱، ص ۲۴۱؛ تاریخ مدینه دمشق ،ج٣، ص۲۷۱ و نهایة‌الإرب، ج۱۸، ص۲۳۹.</ref>. رنگ آن قسمت از پوست [[بدن]] [[حضرت]] که در معرض تابش [[خورشید]] و برخورد با هوا بود، مایل به سرخی بود؛ اما آن قسمت از [[بدن]] که در زیر [[لباس]] ایشان بود، سفید درخشان بود<ref>دلائل النبوه، ج ۱، ص ۲۰۶؛ ابن کثیر، البدایه و النهایه، ج ۶، ص ۱۵؛ ابن حجر، فتح الباری، ج ۶، ص ۴۱۳ و صالحی دمشقی، سبل الهدی والرشاد، ج ۲، ص ۱۲.</ref>. عرقش بسیار<ref>مسند احمد، ج ۶، ص ۳۷۷؛ صحیح مسلم، ج ۷، ص ۸۲؛ مسند ابویعلی، ج ۵، ص ۱۸۳ و الطبقات الکبری، ص ۳۱۷.</ref> و بوی عرق آن [[حضرت]]، پاکیزه‌تر و خوشبوتر از مشک بود<ref>تاریخ مدینه دمشق، ج ۳، ص ۲۶۰ و المتقی الهندی، کنزالعمال، ج ۷، ص ۱۷۵.</ref> و هیچ مشک و عنبری به خوشبویی [[بدن]] او نبود<ref>البخاری، صحیح، ج ۲، ص ۲۴۴؛ صحیح مسلم، ج ۷، ص ۸۱؛ سنن ترمذی، ج ۳، ص ۲۴۹ و دلائل النبوه، ج ۱، ص ۲۵۴.</ref>.<ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۴۶۲-۴۶۳.</ref>
در توصیف سیمای [[مبارک]] [[رسول خدا]] {{صل}} گفته شده است، ایشان مردی خوش اندام<ref>ابوبکر بیهقی، دلائل النبوه، ج ۱، ص ۲۴۸؛ ترمذی، سنن، ج ۳، ص ۱۴۵، ابویعلی الموصلی، مسند، ج ۶، ص ۴۴۵ و ابوعیسی ترمذی، الشمائل المحمدیه، ص ۱۶.</ref>، چهارشانه<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج ۱، ص ۳۱۹؛ الشمائل المحمدیه، ص ۱۷؛ احمد بن حنبل، مسند احمد، ج ۲، ص ۳۲۸ و دلائل النبوه، ج ۱، ص ۲۲۲.</ref> و دارای سینه‌ای ستبر و فراخ بود<ref>دلائل النبوه، ج ۱، ص ۳۰۴؛ ابن‌شهرآشوب، مناقب آل ابی طالب، ج۱، ص۱۵۶؛ احمد بن ابی یعقوب یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۱۱۶ و نویری، نهایة‌الإرب، ج۱۸، ص۲۳۹.</ref>. قامتش، متوسط و کوتاه یا بلند نبود<ref>دلائل النبوه، ج ۱، ص ۲۰۱؛ الطبقات الکبری، ج ۱، ص ۳۱۹؛ احمد بن یحیی بلاذری، انساب الاشراف، ج۱، ص۳۹۴ و الشمائل المحمدیه، ‌ص۱۵.</ref>؛ ولی از افراد معمولی بلندتر می‌نمود و چون همراه گروهی می‌آمد، از همگان برازنده‌تر و [[برتر]] به نظر می‌رسید؛ هیچ کس از [[مردم]] هر چند بلند قامت، با وی راه نمی‌رفت؛ مگر آنکه [[رسول خدا]] {{صل}} از او بلندتر و برجسته‌تر می‌نمود<ref>ابن عساکر، تاریخ مدینه دمشق، ج ۳، ص ۲۶۰؛ مسند احمد، ج ۱، ص ۱۵۱؛ ابوسعید خرگوشی، شرف المصطفی، ج ۲، ص ۸۷؛ الطبقات الکبری، ج ۱، ص ۳۱۵ و دلائل النبوه، ج ۱، ص ۲۵۲.</ref>. لاغر اندام یا بسیار فربه نبود و خلقتی همگون و میانه داشت<ref>مسند احمد، ج ۵، ص ۴۵۴؛ مسلم نیشابوری، صحیح، ج ۷، ص ۸۴؛ تاریخ مدینه دمشق، ج ۳، ص ۳۰۳؛ الطبقات الکبری، ج۱، ص۳۲۰ و المناقب، ج۱، ص۱۵۶.</ref>. بدنش فربه و در عین حال، سینه و شکمش در یک سطح بود<ref>دلائل النبوه، ج ۱، ص ۲۴۱؛ تاریخ مدینه دمشق ،ج٣، ص۲۷۱ و نهایة‌الإرب، ج۱۸، ص۲۳۹.</ref>. رنگ آن قسمت از پوست [[بدن]] [[حضرت]] که در معرض تابش [[خورشید]] و برخورد با هوا بود، مایل به سرخی بود؛ اما آن قسمت از [[بدن]] که در زیر [[لباس]] ایشان بود، سفید درخشان بود<ref>دلائل النبوه، ج ۱، ص ۲۰۶؛ ابن کثیر، البدایه و النهایه، ج ۶، ص ۱۵؛ ابن حجر، فتح الباری، ج ۶، ص ۴۱۳ و صالحی دمشقی، سبل الهدی والرشاد، ج ۲، ص ۱۲.</ref>. عرقش بسیار<ref>مسند احمد، ج ۶، ص ۳۷۷؛ صحیح مسلم، ج ۷، ص ۸۲؛ مسند ابویعلی، ج ۵، ص ۱۸۳ و الطبقات الکبری، ص ۳۱۷.</ref> و بوی عرق آن [[حضرت]]، پاکیزه‌تر و خوشبوتر از مشک بود<ref>تاریخ مدینه دمشق، ج ۳، ص ۲۶۰ و المتقی الهندی، کنزالعمال، ج ۷، ص ۱۷۵.</ref> و هیچ مشک و عنبری به خوشبویی [[بدن]] او نبود<ref>البخاری، صحیح، ج ۲، ص ۲۴۴؛ صحیح مسلم، ج ۷، ص ۸۱؛ سنن ترمذی، ج ۳، ص ۲۴۹ و دلائل النبوه، ج ۱، ص ۲۵۴.</ref>.<ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۴۶۲-۴۶۳.</ref>


موهایش، مجعد یا کاملاً صاف نبود، بلکه چین و شکن اندکی داشت<ref>الامام مالک، کتاب الموطأ، ج ۲، ص ۹۱۹؛ صحیح بخاری، ج ۴، ص ۱۶۵؛ صحیح مسلم، ج ۷، ص ۸۷؛ مسند احمد، ص ۳۱۵؛ دلائل النبوه، ج ۱، ص ۲۰۱ و الشمائل المحمدیه، ص ۱۶.</ref> و موهایش از حد معمولی بلندتر، و از زلف، کوتاه‌تر بود<ref>مسند احمد، ج ۶، ص ۱۰۸؛ ابن الأشعث السجستانی، سنن ابی داوود، ج ۲، ص ۲۸۷: الطبقات الکبری، ج ۱، ص ۳۳۰ و تاریخ مدینه دمشق، ج ۴، ص ۱۵۸.</ref>. بلندای مویش تا نیمه گوشش بود<ref>مسند احمد، ج ۳، ص ۲۴۹، الشمائل المحمدیه، ص ۱۸؛ ابن حبان، صحیح، ج ۱۴، ص ۱۹۵؛ الطبقات الکبری، ج ۱، ص ۳۱۹ و دلائل النبوه، ج ۱، ص ۲۲۱.</ref> و هیچ گاه موهایش از نرمه گوشش پایین‌تر نرفت<ref>مسند احمد، ج ۳، ص ۱۳۵؛ الطبقات الکبری، ج ۱، ص ۳۲۹ و نهایة الإرب، ج ۱۸، ص ۲۴۳.</ref>. گاه موها را چهار رشته می‌کرد و هر گوشش را میان دو رشته قرار می‌داد و گاه موهایش را روی گوش هایش قرار می‌داد<ref>مسند احمد، ج ۶، ص ۳۴۱؛ محمد بن یزید القزوینی، سنن ابن ماجه، ج ۲، ص ۱۱۹۹؛ سنن ابی داوود، ج ۲، ص ۲۸۸؛ تاریخ مدینه دمشق، ج ۴، ص ۱۶۱ و الشمائل المحمدیه، ص ۳۶.</ref>.<ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۴۶۳.</ref>
موهایش، مجعد یا کاملاً صاف نبود، بلکه چین و شکن اندکی داشت<ref>الامام مالک، کتاب الموطأ، ج ۲، ص ۹۱۹؛ صحیح بخاری، ج ۴، ص ۱۶۵؛ صحیح مسلم، ج ۷، ص ۸۷؛ مسند احمد، ص ۳۱۵؛ دلائل النبوه، ج ۱، ص ۲۰۱ و الشمائل المحمدیه، ص ۱۶.</ref> و موهایش از حد معمولی بلندتر، و از زلف، کوتاه‌تر بود<ref>مسند احمد، ج ۶، ص ۱۰۸؛ ابن الأشعث السجستانی، سنن ابی داوود، ج ۲، ص ۲۸۷: الطبقات الکبری، ج ۱، ص ۳۳۰ و تاریخ مدینه دمشق، ج ۴، ص ۱۵۸.</ref>. بلندای مویش تا نیمه گوشش بود<ref>مسند احمد، ج ۳، ص ۲۴۹، الشمائل المحمدیه، ص ۱۸؛ ابن حبان، صحیح، ج ۱۴، ص ۱۹۵؛ الطبقات الکبری، ج ۱، ص ۳۱۹ و دلائل النبوه، ج ۱، ص ۲۲۱.</ref> و هیچ گاه موهایش از نرمه گوشش پایین‌تر نرفت<ref>مسند احمد، ج ۳، ص ۱۳۵؛ الطبقات الکبری، ج ۱، ص ۳۲۹ و نهایة الإرب، ج ۱۸، ص ۲۴۳.</ref>. گاه موها را چهار رشته می‌کرد و هر گوشش را میان دو رشته قرار می‌داد و گاه موهایش را روی گوش هایش قرار می‌داد<ref>مسند احمد، ج ۶، ص ۳۴۱؛ محمد بن یزید القزوینی، سنن ابن ماجه، ج ۲، ص ۱۱۹۹؛ سنن ابی داوود، ج ۲، ص ۲۸۸؛ تاریخ مدینه دمشق، ج ۴، ص ۱۶۱ و الشمائل المحمدیه، ص ۳۶.</ref>.<ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۴۶۳.</ref>
۲۱۸٬۱۶۸

ویرایش