صحابه در نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

با توجه به اینکه آن [[حضرت]] حتی در دوران خلافتش نیز درباره [[شیخین]] [[تقیه]] میکرد این است که می‌‌بینیم لحن آن حضرت در مقام انتقاد از شیخین از دیگران ملایم‌تر است و مسلما اگر امام {{ع}} مجبور به [[تقیه]] نبود و در بیان [[حقایق]] کاملا [[آزاد]] بود، تعبیراتش در انتقاد از آنها نیز شدیدتر می‌‌شد و دیگر لزومی نداشت امثال [[ابن ابی الحدید]] سخنان آن حضرت را [[تاویل]] نمایند!<ref>[[داوود الهامی|الهامی، داوود]]، [[صحابه از دیدگاه نهج البلاغه (کتاب)|صحابه از دیدگاه نهج البلاغه]]، ص۳۸-۴۱.</ref>.

ابن ابی الحدید، در ذیل جمله‌های فوق می‌گوید: کلماتی مانند جملات بالا از علی {{ع}} مبنی بر [[شکایت]] از دیگران و اینکه حق مسلم او به [[ظلم]] گرفته شده به حد [[تواتر]] نقل شده و مؤید نظر امامیه است که می‌گویند علی بانص مسلم تعیین شده و هیچ کس حق نداشت به هیچ عنوان بر [[مسند]] خلافت قرار گیرد ولی نظر به اینکه حمل این کلمات بر آنچه که از ظاهر آنها استفاده می‌شود مستلزم تفسیق یا [[تکفیر]] دیگران است، لازم است ظاهر آنها را [[تاویل]] کنیم، این کلمات مانند [[آیات متشابه]] [[قرآن]] است که نمی‌توان ظاهر آنها را گرفت<ref>شرح نهج البلاغه، ج۹، ص۳۰۷.</ref>.

این جملات چون بر خلاف [[عقیده]] «[[عدالت صحابه]]» است و [[ابن ابی الحدید]] هم طرفدار آن می‌باشد و لذا نمی‌تواند ظاهر این جملات را بپذیرد و از نظر او نیاز به توجیه و [[تاویل]] دارد، که تصریح شده است که [[خلافت]] [[حق]] خاص علی {{ع}} بوده است و این جز با منصوصیت و اینکه [[رسول خدا]] {{صل}} از جانب [[خدا]] [[تکلیف]] را تعیین و [[حق]] را مشخص کرده باشد، متصور نیست.