اثبات وجود امام مهدی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[پیروان]] همۀ [[ادیان]] معتقدند در عصری سرشار از [[بیدادگری]] و [[تباهی]]، [[منجی موعود]] [[ظهور]] می‌کند و [[جهان]] را به [[صلاح]] می‌آورد. [[مسلمانان]] نیز از همان آغاز به [[ظهور منجی]] [[جهان]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} [[معتقد]] بوده‌ و [[احادیث]] بسیاری مربوط به ایشان از [[شیعه]] و [[سنی]] [[نقل]] شده است<ref>ر. ک: [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۶۳.</ref>.

[[دانشمندان]] [[امامیه]] [[ضرورت وجود امام]] زمان {{ع}} را همانند [[ضرورت نبوت]] می‌دانند تا [[جامعۀ انسانی]] بی معلم و مربی نشود و [[کتاب خدا]] و [[سنت پیامبر]] {{صل}} بی [[مفسر]] نمانَد، چراکه اگر [[زمین]] از [[حجت خدا]] بی نصیب گردد، وصول [[فیض الهی]] به زمینیان پایان می‌پذیرد و هر چه در [[زمین]] است از میان می‌رود. [[امام زمان]] {{ع}} با داشتن [[مقام]] [[ولایت باطنی]] و [[وساطت فیض]]، [[صاحب]] [[شب قدر]] در روزگار ما است که [[فرشتگان]] در شب قدرِ هر سال بر [[قلب]] [[مبارک]] آن جناب نازل می‌شوند و تقدیرات یکساله را نزد وی می‌آورند<ref>ر. ک: [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۶۴-۶۵.</ref>.

[[اعتقاد]] به [[وجود امام مهدی]] {{ع}} و [[قیام جهانی]] وی به [[اعتقاد]] [[شیعه]] دنبالۀ خط اصیل [[امامت]] و [[ولایت]] است و از این گذر از ضروریات [[مذهب شیعه]] است و حتی برخی [[علمای شیعه]] آن را از [[ضروریات اسلام]] شمرده‌اند و در [[نصوص]] بسیاری مورد [[تأیید]] و تأکید واقع شده، به طوری که اصلا قابل تردید نیست. مهم‌ترین [[دلیل]] بر [[وجود امام مهدی]] {{ع}} [[روایات]] [[پیامبر اسلام]] {{صل}} و [[امامان معصوم]] {{ع}} است که در مورد هیچ یک از موضوعات مسلّم و غیرقابل تردید [[اسلامی]]، این اندازه [[حدیث]] و [[روایت]] وارد نشده است<ref>ر. ک: [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۱۰۹-۱۱۱؛ [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۶۴-۶۵.</ref>.

نظریۀ غالب [[اهل تسنن]] این است که [[حضرت مهدی]] {{ع}} هنوز به [[دنیا]] نیامده است؛ ولی برخی علمای [[اهل سنت]] همانند [[شیعیان]] معتقدند او به [[دنیا]] آمده و هم اکنون زنده است<ref>ر. ک: [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۶۴.</ref>.

این اصل که [[مهدی]] [[رهبر موعود]] و [[منجی]] عالم [[بشریت]] است در [[روایات]] به گونه‌ای مورد تأکید قرار گرفته که جای هیچ‌گونه شکی باقی نمی‌گذارد. چهارصد [[حدیث]] تنها از طریق [[اهل سنت]] شمارش شده که به ضمیمۀ [[روایات شیعه]] به بیش از شش هزار [[روایت]] می‌رسد؛ صدها [[روایت]] و [[حدیث]] از [[پیامبر اکرم]] {{صل}} و [[ائمه اهل بیت]] {{ع}} رسیده است که می‌گوید [[مهدی موعود]] دارای این خصوصیات است: از [[اهل بیت]] است، از [[فرزندان]] [[فاطمه]] است، از [[نسل]] [[حسین]] و نهمین [[فرزند]] آن [[حضرت]] است. و روایاتی که می‌گوید [[جانشینان پیامبر]] {{صل}} [[دوازده نفر]] هستند<ref>ر. ک: [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۷۰. </ref>.

البته زیاد بودن [[روایت]] به تنهایی نمی‌تواند [[مقبولیت]] آن را برساند، بلکه قرینه و [[گواه]] خاصی وجود دارد که [[دلیل]] بر صحت این [[روایات]] است. در [[حدیث شریف]] [[نبوی]]، سخن از [[امامان]]، [[جانشینان]]، [[امیران]] و سخن از [[دوازده تن]] آمده و [[حضرت مهدی]] {{ع}} را دوازدهمین [[وصی]] و [[خلیفه]] خویش می‌خواند. از این [[روایات]] می‌توان دریافت آن [[امام همام]] {{ع}} هم اکنون زنده است<ref>ر. ک: [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۶۵.</ref>.

این [[احادیث]] بیش از دویست و هفتاد مورد هستند که همگی از کتاب‌های معتبر [[شیعه]] و [[سنی]] از قبیل [[صحیح بخاری]]، [[صحیح مسلم]]، [[سنن ترمذی]]، [[سنن ابوداوود]]، [[مسند احمد]] و [[مستدرک حاکم]] [[نقل]] شده است<ref>ر. ک: [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۷۰.</ref>.

[[حدیث]] دیگری نیز از [[پیامبر]] {{صل}} [[نقل]] کرده‌اند که فرمود: «هر کس بمیرد و [[امام زمان]] خویش را نشناخته باشد، به [[مرگ جاهلیت]] مرده است»<ref>{{متن حدیث|مَنْ مَاتَ وَ لَمْ یَعْرِفْ إِمَامَ زَمَانِهِ مَاتَ مِیتَةً جَاهِلِیَّةً}}، بحارالانوار، ج۳۲، ص۳۳۱.</ref> از این [[روایت]] استفاده می‌‌شود در هر روزگاری امامی [[معصوم]] وجود دارد هر چند از دیدگان غایب باشد<ref>ر. ک: [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۶۶.</ref>.

تجربه‌ای که مدت زمان هفتاد سال گروهی از [[مردم]] با آن [[زندگی]] کردند؛ یعنی "[[غیبت صغری]]"، باعث شد [[مردم]] به تدریج با [[غیبت]] آشنا شوند و از طریق [[وکیلان]] و [[یاران]] مورد [[وثوق]] ([[نواب اربعه]]) با [[امام]] ارتباط‍‌ داشتند و امکان نداشت یک [[دروغ]]، هفتاد سال دوام بیاورد و چهار نفر با هماهنگی کامل و یک‌صدا، یک نقش را بازی کنند به گونه‌ای که هیچ‌کس به [[حقیقت]] پی [[نبرد]] در حالی که این افراد هیچ رابطۀ خاصی با هم نداشته‌اند تا گفته شود در این قضیه تبانی کرده بودند. نکتۀ قابل‌توجه اینکه تمام نامه‌هایی که به وسیلۀ یکایک این چهار نفر از [[امام]] {{ع}} به دست [[مردم]] می‌رسید، همه یک خط‍‌ داشت و از نظر روش انشاء یکسان بود؛ بنابراین، در پس پرده، یک [[حقیقت]] ثابت و یک موجود اصیلی وجود داشته و تحلیل [[غیبت]] صغرای [[امام]] {{ع}} می‌تواند به صورت یک [[دلیل علمی]]، واقعیت و ثبوت و [[وجود امام مهدی]] {{ع}} و ولادت و [[زندگی]] و [[غیبت]] او را ثابت کند<ref>ر. ک: [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۷۰؛ [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۶۶.</ref>.

علاوه بر اینکه در [[عصر غیبت]] بسیاری از [[علما]] و [[مؤمنین]] به [[خدمت]] آن [[حضرت]] رسیده‌اند و این خود دلیلی بر وجود آن [[حضرت]] است<ref>ر. ک: [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۶۶.</ref>.

بنابراین، [[وجود امام مهدی]] {{ع}} [[دلایل]] کافی و کاملاً اقناع‌کننده دارد؛ [[دلیل نقلی]]، [[وجود امام موعود]] را اثبات می‌کند و [[دلیل علمی]]، ثابت می‌کند [[مهدی]] یک اسطوره و یک فرضیه نیست، بلکه حقیقتی است که وجود او در [[تاریخ]] لمس شده است<ref>ر. ک: [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۷۰.</ref>.